Άννα Διαμαντοπούλου

Switch to desktop Register Login

George Papoulias

George Papoulias

H Πρόεδρος του "ΔΙΚΤΥΟΥ" για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη κυρία Άννα Διαμαντοπούλου μίλησε σήμερα σε εκδήλωση της CYTA (Εθνικός Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών Κύπρου) στη Λευκωσία με θέμα «Η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη στην Εποχή της Οικονομικής Κρίσης: Επανατοποθέτηση ή Εγκατάλειψη;»

 

Σημεία Ομιλίας

Η ΕΚΕ ( εταιρική κοινωνική ευθύνη) είναι μία ιδέα που αφορά την "ηθική" των επιχειρήσεων  σε περιόδους ευημερίας αλλά και σε περιόδους κρίσης.

• Οι εταιρίες δεν είναι φιλανθρωπικά σωματεία και είναι σαφές ότι ο στόχος τους είναι το κέρδος. Γι’ αυτό και είναι καθοριστικό, οι επιλογές και τα προγράμματα ΕΚΕ να προσλαμβάνονται θετικά από τους καταναλωτές και να δίνουν προστιθέμενη αξία και στις επιχειρήσεις αλλά και στην κοινωνία.

• Η δημόσια πολιτική για την ΕΚΕ δεν πρέπει να δημιουργεί “υποχρεωτικότητα”, ούτε πρόσθετη γραφειοκρατία. Πρέπει όμως να υπάρχει έλεγχος και αξιολόγηση των πεπραγμένων των εταιριών στις δράσεις της ΕΚΕ, ώστε οι καταναλωτές να μη γίνονται " θύματα" επιχειρηματικής προπαγάνδας. Δεν μπορεί, δηλαδή, μία πολυεθνική να χρησιμοποιεί ως εργάτες παιδιά σε άθλιες συνθήκες και την ίδια στιγμή να διαφημίζει παρεμβάσεις της στον κοινωνικό ή περιβαλλοντικό τομέα.

• Η ΕΚΕ λειτουργεί σε διεθνές επίπεδο (πολυεθνικές), σε εθνικό επίπεδο (μεγάλες, εθνικές - ευρωπαϊκές εταιρίες) και σε τοπικό επίπεδο (μικρομεσαίες επιχειρήσεις). Οι δράσεις μπορεί να αφορούν το εσωτερικό της εταιρίας, δηλαδή παροχές προς τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους ή ευρύτερες δράσεις που αφορούν κοινωνικά και περιβαλλοντικά θέματα.

• Η κρίση έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στους πολίτες και στις επιχειρήσεις. Στην Ελλάδα η ιδιωτική κατανάλωση παρουσίασε μείωση 30% στην 6ετία 2008-14, και στην Κύπρο για το διάστημα 2013-14 προβλέπεται να μειωθεί 25%. Συνολικά για τον κλάδο του εμπορίου στην Ελλάδα, η κερδοφορία παρουσιάζει σωρευτικά πτώση από το 2009 μέχρι το 2013 της τάξης του 85,6%, ενώ στην Κύπρο τα κέρδη των επιχειρήσεων παρουσιάζονται αυξημένα κατά τα έτη 2012- 2013 εν μέσω κρίσης, κατά €700 εκατομμύρια. (Από €3.5 δις το 2 011 σε €4.2 δις το 2012-2013). Αντίστοιχα, αν και όχι τόσο τραγικά στοιχεία παρουσιάζει ο υπόλοιπος νότος. Σε αυτές τις συνθήκες προφανώς χρειάζεται όχι εγκατάλειψη αλλά επανατοποθέτηση της ιδέας της κοινωνικής εταιρικής ευθύνης η οποία πρέπει να εστιαστεί:

- στην υποστήριξη της νέας γενιάς ( υποτροφίες, μαθητείες καινοτόμες, υποστήριξη καινοτόμων ιδεών, φροντίδα παιδιών)
- στην υποστήριξη των εργαζομένων - απολυμένων και των οικογενειών τους
- Οι επιχειρήσεις που έχουν μερίδιο ευθύνης για τη κρίση (πχ. οι τράπεζες), με την πορεία τους και τη συμπεριφορά τους, πρέπει με διαφανή και αποτελεσματικό τρόπο να απευθυνθούν στους πολίτες – πελάτες, να εξηγήσουν και να ενημερώσουν για τις αλλαγές που δεν θα επιτρέψουν ποτέ αντίστοιχες πρακτικές.

• Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η ΕΚΕ είναι ένα μικρό λιθαράκι στο τεράστιο θέμα της ανταγωνιστικότητας και της ευρωπαϊκής συνοχής που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ύφεση, ανεργία απόεπένδυση και υποβάθμιση των δημοσίων αγαθών είναι ένα περιβάλλον αρνητικό για όλους, για επιχειρήσεις και για πολίτες. Γι’ αυτό και το μεγάλο διακύβευμα είναι μία ουσιαστική στροφή της ΕΕ από τον μονόδρομο της λιτότητας στη δημοσιονομική προσαρμογή με ανάπτυξη. Οι Ευρωεκλογές αυτές θα κρίνουν πολλά.

Ομιλία στην εκδήλωση του «∆ΙΚΤΥΟΥ» με τον Hannes Swoboda

Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Περιεχόμενο Τύπου

Ομιλία της Άννας Διαμαντοπούλου, Προέδρου του «∆ΙΚΤΥΟΥ» για τη Μεταρρύθµιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, στην εκδήλωση με τίτλο "Είναι η δηµοκρατία...αντιµνηµονιακή;"

Το ρητορικόν του τίτλου παραπέμπει στο βασικό ερώτημα αν μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και αν μπορεί κάθε χώρα να διαχειριστεί μεγάλη οικονομική κρίση και ταυτόχρονα η Δημοκρατία να λειτουργεί.

Το ερώτημα βέβαια μπορεί να αναστραφεί: Είναι η αμεριμνησία της δημοκρατίας σε καιρούς ευημερίας που γέννησε την οικονομική κρίση όταν οι αγορές απέκτησαν μεγαλύτερη δύναμη από τις κυβερνήσεις; Το ζητούμενο λοιπόν που προκύπτει είναι η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και η διεύρυνση της δημοκρατίας και σε Ευρώπη και σε επίπεδο Εθνικών Κρατών.

Η ιστορία και η ταυτότητα της Ευρώπης παραπέμπει στη δημοκρατία, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στο κράτος πρόνοιας και αλληλεγγύης, ως τα κύρια συστατικά της περιόδου μετά τον πόλεμο.

Σ΄αυτή λοιπόν την Ευρώπη και στις χώρες που είναι κράτη- μέλη της Ένωσης η απάντηση θα έπρεπε να ήταν ναι μπορεί. Τα γεγονότα όμως, ο τρόπος που λειτούργησαν ή δεν λειτούργησαν οι θεσμοί, τα δόγματα και η επιστροφή με πάταγο των εθνικών συμφερόντων (των ισχυρών),δείχνουν δυστυχώς ότι υπάρχει υποχώρηση της δημοκρατίας όχι μόνο στις χώρες που υπέστησαν την κρίση, αλλά συνολικά. Η ακροδεξιά καλπάζει στην Ευρώπη, ενώ θέματα που έχουν να κάνουν με βία, διαφθορά αλλά και ανοχή προς μειονότητες εθνικές και κοινωνικές, μειώνεται επικίνδυνα. Μετά από τέσσερα χρόνια διεθνούς ευρωπαϊκής και εθνικής κρίσης η περιγραφή των γεγονότων δεν προσφέρει, μόνον αγανακτεί. Γι΄αυτό θα έχει σημασία να δούμε τόσο σε ευρωπαϊκό, αλλά βεβαίως και κυρίως για τους λαούς της Ευρώπης σε εθνικό επίπεδο, ποια είναι η πρόταση και με ποιες προϋποθέσεις, ώστε να σταματήσουν τα τέρατα να βγαίνουν από το μπουκάλι. Ας λάβουμε υπόψη τη ρήση του Θουκυδίδη «είναι λάθος να εξωθείται σε απόγνωση ένας λαός. Γίνεται έτσι πιο αδιάλλακτος». Δυστυχώς (όχι μόνο οι πολίτες που είναι κατανοητό) αλλά τα πολιτικά κόμματα και πολιτικές προσωπικότητες γίνονται αδιάλλακτοι, οργισμένοι και συγκρουσιακοί σε μια περίοδο που πρέπει να επιτευχθούν συναινέσεις και να συμφωνήσουμε στα μείζονα. Η εποχή έχει ανάγκη από ηγέτες που πρέπει να συγκρουστούν με την εύκολη λογική της «γενικής σύγκρουσης», να θέσουν προτάσεις και να ζητήσουν συναινέσεις.

 

Η Ευρώπη

Η οικονομική κρίση, και το κατασκευαστικό λάθος του ευρώ, έκανε απολύτως σαφή την ανάγκη νομιμοποιημένης πολιτικής καθοδήγησης στην Ευρώπη.

Παρακολουθούμε 4 χρόνια τώρα και με τη κρίση να διαλύει οικονομίες και κοινωνίες, τους αρχηγούς κρατών να συμφωνούν στις Βρυξέλλες (μετά από εισήγηση όχι της ΕΕ όπως λέει η Συνθήκη, αλλά της ισχυρότερης και μεγαλύτερης χώρας) και μετά ο καθένας να πρέπει να πετύχει στο δικό του Κοινοβούλιο μια πειθαναγκασμένη συναίνεση.

Αυτό δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στα κοινοβούλια, διέλυσε κόμματα, γέννησε ακραία κόμματα. Η δημοκρατία δεν είναι αυθύπαρκτη συνδέεται με τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Οι ανισότητες στην Ευρώπη διευρύνθηκαν στο εσωτερικό των κοινωνιών αλλά και μεταξύ των χωρών όσο ποτέ μετά τον πόλεμο. Σε άλλες χώρες περισσεύει η οργή γιατί υπάρχει φτώχεια και έλλειψη προοπτικής, ενώ σε άλλες περισσεύει η ανασφάλεια και η εσωστρέφεια. Δημοκρατία που περιορίζεται γεωγραφικά ενώ δεν υπάρχουν πια σύνορα είναι ευάλωτη. Φέτος είναι 30 χρόνια από την πρόταση του Σπινέλλη για τη Συνταγματική Ευρώπη. Εδώ που είμαστε σήμερα χρειάζονται αποφάσεις για άλματα. Αν η Ευρώπη συνεχίσει με μικρά και καθυστερημένα βήματα, ενώ σε διεθνές επίπεδο οι ανταγωνιστές λαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο μερίδιο στη παραγωγή πλούτου και στην αγορα εργασίας, θα υπάρξει πισωγύρισμα με σημαντικές συνέπειες όχι μόνο για τις μικρές αλλά και για τις μεγάλες χώρες.

Περισσότερη Ευρώπη με πολιτική ενοποίηση, προϋπολογισμό, εργασιακά δικαιώματα και σοβαρούς μηχανισμούς υποστήριξης και ελέγχων των συμφωνηθέντων για όλους, θα μπορούσαν να είναι στοιχεία συζήτησης ενόψει των ευρωεκλογών.

Η δημοκρατία στην Ελλάδα

Δεν χρειάζεται βέβαια η έρευνα για να διαπιστώσουμε τα σοβαρά προβλήματα λειτουργίας της Κυβέρνησης, του Κοινοβουλίου αλλά και την επιδείνωση όλων των δεικτών που αναφέρονται στην έρευνα και αφορούν:
• Στην πολιτική σταθερότητα.
• Στη βία την οποία είδαμε στη απόλυτη έντασή της το 2011, ενώ η τρομοκρατία κάνει με διάφορες μορφές την εμφάνιση της.
• Στο θέμα της διαφθοράς είναι σημαντικό τα όσα έρχονται στο φώς αλλά σίγουρα το θεσμικό πλαίσιο, η στελέχωση του δημόσιου τομέα, η διαφάνεια και τα φορολογικό σύστημα έχουν να διανύσουν πολύ δρόμο.
• Στο κράτος δικαίου.
• Και στη συμμετοχή στις εκλογές αλλά και στη κοινωνία των πολιτών.

Η χώρα δεν θα μπορούσε να λύσει τα παραπάνω ζητήματα αν δεν υπάρξει μία ελάχιστη θεσμική συναίνεση σε ζητήματα που αφορούν:
• Το περιεχόμενο της πρότασης για την αντιμετώπιση του δυσθεώρητου χρέους, τις προϋποθέσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής αλλά και στον επανακαθορισμό της σχέσης μας με τους επιτηρητές της Συμφωνίας (ανεξαρτήτως αν υπάρχει μνημόνιο ή άλλου είδους συμφωνία, οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου πρέπει να σταματήσουν, οι Υπουργοί πρέπει να ελέγχονται από το Κοινοβούλιο και οι εκπρόσωποι κάθε μηχανισμού εποπτείας, πρέπει να μιλούν με τους εκπροσώπους της ελληνικής διοίκησης). Με απλά λόγια θέλουμε εθνική πρόταση, χρόνο και αποτελεσματική λειτουργία του Κοινοβουλίου: Σ΄αυτή τη περίπτωση η όποια τρόικα θα παίξει το ρόλο που της επιτρέπεται.
• Οι ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα που αφορούν δημοκρατία, πραγματική αντιπροσώπευση και κυβερνησιμότητα. Η συμφωνία σε νέο εκλογικό νόμο είναι μια άμεση προτεραιότητα που προκαλεί έκπληξη στο ότι δεν είναι ακόμα στην ατζέντα όλων των κομμάτων.
• Ο αναπτυξιακός προσανατολισμός της χώρας , η επιλογή των βασικών μεταρρυθμίσεων και τομέων και οι πολιτικές υποστήριξής τους.

Τις τελευταίες δε μέρες, προέκυψαν και πάλι ζητήματα τα οποία έριξαν λάδι στη φωτιά της καθημερινής αντιπαράθεσης για θέματα που αυτονόητα θα έπρεπε να υπάρχει συναίνεση, ή να μην συζητιούνται πιά.
• Αναφέρομαι στο θέμα της τρομοκρατίας όπου μόνο αρνητικό αποτέλεσμα έχουν οι συγκρούσεις και οι αντεγκλήσεις των κομμάτων, ιδιαίτερα όταν είναι σαφές ότι η τρομοκρατία αυτή αποτελεί εχθρό του Έθνους, αποσταθεροποιεί τη χώρα,αποτρέπει επενδύσεις, δημιουργεί φόβο, αλλάζει τις προτεραιότητες.
• Αλλά και δεν είναι δυνατόν να γυρίζουμε σε θέματα που φαίνεται ότι είχαν λυθεί μετά την μεταπολίτευση και έχουν να κάνουν με το ρόλο της θρησκείας στη πολιτική και στη διακυβέρνηση της χώρας.

Τέλος θα έλεγα ότι δεν υπάρχει διέξοδος στη Δημοκρατία εκτός των συναινέσεων και των εύλογων συμβιβασμών. Δεν θα μπορέσουμε να συμφωνήσουμε με την Ευρώπη σε κάτι εθνικά ωφέλιμο, εάν δεν συμφωνήσουν τουλάχιστον στα παραπάνω τα κόμματα του..…ευρωπαϊκού τόξου. Και δεν θα συμφωνήσουν τα κόμματα μεταξύ τους αν δεν υπάρξει μία ελάχιστη συναίνεση στο εσωτερικό των μεγάλων πολιτικών οικογενειών.

Ακόμα και οι τρομοκράτες σ΄αυτή τη χώρα και σ΄αυτή την εποχή δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους!!!

Η ιστορία μας δεν είναι με το μέρος μας όπως ξέρουμε, αλλά ίσως ο πόνος και η απελπισία του λαού μας, αλλάξουν τα μέχρι σήμερα δεδομένα.

 

Συνέντευξη στο Βήμα FM

Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Περιεχόμενο Τύπου

Συνέντευξη Άννας Διαμαντοπούλου, Τετάρτη 15 Ιανουαρίου, στο Βήμα FM, στους Βασίλη Χιώτη και Νότη Παπαδόπουλο για το πολιτικό σκηνικό, το ΠΑΣΟΚ και τους 58 και την ελληνική προεδρία στην Ε.Ε.

 Το πολιτικό σκηνικό:

«Για έναν άνθρωπο σαν κι εμένα, που ήμουν τόσα χρόνια στην πολιτική, το να βγω και να πω ότι με απογοήτευσε το πολιτικό σύστημα, είναι υποκριτικό και δεν θα το κάνω. Αυτό, όμως, που πιστεύω είναι ότι μετά την κρίση, την κατάσταση αυτή που ζούμε και έχει αλλάξει τόσο πολύ τις ζωές των ανθρώπων και έχει φέρει αυτή την απελπισία, δεν μπορεί το πολιτικό σύστημα και αυτοί που το υπηρετούν να μην καταλάβουν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει θεμελιωδώς, ριζικά. Να μην είναι τίποτα όπως πριν. Και τίποτα δεν άλλαξε και γι’ αυτό χρειάζεται κάτι απολύτως νέο στην πολιτική ζωή

 Για την πρωτοβουλία των 58

«Εάν απαντηθούν τα δύο ζητήματα που είναι κάτι νέο και η απάντηση στο ερώτημα πώς θα βγούμε από την κρίση, να μην είναι διαδικαστικό δηλαδή το θέμα, πολλοί άνθρωποι θα προστρέξουν. Βεβαίως κι εγώ, σε ό,τι μπορώ να προσφέρω

 Για το ΠΑΣΟΚ

«Το ΠΑΣΟΚ που και για μένα υπήρξε ο χώρος με τον οποίο μπήκα στην πολιτική και εξέφρασε ένα λαϊκό κίνημα, θα το κρίνει η ιστορία. Δεν μπορεί να κριθεί μόνο του. Πραγματικά, δεν έχω σχέση αυτή τη στιγμή, αλλά θα σας πω με μια απλή έκφραση ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν με εκφράζει καθόλου και δεν θεωρώ ότι έκανε αυτά που μπορούσε να κάνει σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο για να αλλάξει τα δεδομένα, ακόμη και για τον εαυτό του.

Θεωρώ ότι αυτό έχει να κάνει και με τον τρόπο που διαχειρίστηκε την κυβέρνηση, από τις προγραμματικές συμφωνίες που έγιναν και το ενσωμάτωσαν απολύτως, από τον τρόπο που χειρίστηκε τη διαχείριση του κράτους σαν να μην άλλαξε τίποτα, από τον τρόπο που μπαίνουν και διορίζονται οι ηγεσίες των οργανισμών, από τη μάχη που δεν έδωσε για να υποστηρίξει πολύ σημαντικές μεταρρυθμίσεις που είχε κάνει το ίδιο, με αποτέλεσμα να αποδέχεται ακόμη και σήμερα τη συμφωνία ή τα πισωγυρίσματα με τις δυνάμεις οπισθοδρόμησης της χώρας πολλές φορές και βεβαίως από τον τρόπο που διαχειρίστηκε τις σχέσεις του με τα υπόλοιπα κόμματα που αποτέλεσαν την κυβέρνηση.

Πολύ απλά, θα έλεγα ότι ενσωματώθηκε στη Ν.Δ. δίχως να προχωρήσει σε προγραμματικές συμφωνίες όπως κάνουν όλα τα κόμματα που μπαίνουν σε έναν κυβερνητικό συνασπισμό στην Ευρώπη, γιατί έχουμε ανάλογες εμπειρίες. Ο τρόπος που δεν υποστήριξε το παρελθόν του και οι παθογένειες οι κομματικές που διατηρούνται. Αυτά είναι πράγματα που έπρεπε να αλλάξουν ριζικά και δεν έγιναν και βεβαίως είναι θέμα της πολιτικής του ηγεσίας.

Ενσωματώθηκε απολύτως στη Ν.Δ. και μέσα από την κυβερνητική λειτουργία και μέσα από τον τρόπο με τον οποίο τοποθετήθηκε σε αρκετά ζητήματα.

Θα σας έφερνα ως παράδειγμα, που μπορούμε πολύ σωστά να χρησιμοποιήσουμε, πώς γίνονται οι συνεργασίες κομμάτων. Δεν μαζεύονται οι αρχηγοί σε ένα γραφείο… Μπορούμε να την αποκτήσουμε αυτήν την εμπειρία, γιατί δεν είμαστε 100 χρόνια πίσω. Δεν μαζεύονται οι αρχηγοί σε ένα γραφείο, σε ένα δωμάτιο και να γράφουν ένα κείμενο, μετά να το υπογράφουν και να μοιράζουν τα υπουργεία. Δεν μπορεί να συνεχίζεται αυτό στην εποχή που ζούμε, γιατί μετά γίνονται αυτά που βλέπουμε και το ΠΑΣΟΚ από το 12% των εκλογών πάει στο 4%. Δεν λέω ότι η ανάγκη της χώρας και αυτό που θα έπρεπε (να κάνουν) το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. – γιατί έχουν και οι δύο μια μεγάλη κυβερνητική εμπειρία – είναι η συμφωνία η προγραμματική να είναι επί του μνημονίου. Το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης σας θυμίζω ότι ανακοινώθηκε, ως προγραμματική συμφωνία, γιατί δεν συνεδρίασαν οι κοινοβουλευτικές ομάδες ή τα κομματικά όργανα, από τους δύο αρχηγούς. Ούτε επιστήμονες… Και τι λέει; Ότι χρειαζόμαστε ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης. Ποιος το κάνει; Οι άνθρωποι που θέλουν να κινήσουν τα πράγματα μπροστά και που σ’ αυτή τη φάση οι 58 δεν είναι πολιτικοί, στην ιστορία δεν συμβαίνει αυτό. Οι πολιτικοί είναι αυτοί που τραβάνε και ακολουθούν οι υπόλοιποι. Αλλά σ’ αυτό το ρημαδιό που έχει γίνει η πολιτική ζωή και στην απαξίωση των πάντων, αυτό είναι λύση να υπάρξουν άνθρωποι με κοινωνικό κεφάλαιο που θέλουν να τραβήξουν μπροστά. Αυτό έχουν παρουσιάσει και γι’ αυτό έχουν μιλήσει. Έχουν κάνει μια ομπρέλα και στην τελευταία τους ανακοίνωση μιλάνε για κόμματα που θέλουν να έρθουν με τις δομές τους και την ανεξαρτησία τους και γι’ αυτό μιλούν. Αλλά νομίζω ότι αυτό δεν απαντά στα αιτήματα της κοινωνίας και είναι η δική μου ανάλυση. (Η κοινωνία θέλει) κάτι νέο και μια συγκεκριμένη θέση. Δεν απαντούν μόνον οι 58 στο πώς παρουσιάζονται και ποιους εμπεριέχουν, αλλά πρέπει να γίνουν σαφείς.

Εγώ, συνοψίζοντας και για να το κάνω καθαρό, τις δυνάμεις μου θα τις διαθέσω και θα παλέψω και θα προσφέρω ό,τι μπορώ σε κάτι νέο, που θα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά

Για τον ΣΥΡΙΖΑ

«Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εκφράσει καμία εναλλακτική. Πετροβολάει χωρίς να εκφράζει εναλλακτική και γι’ αυτό δεν έχει την εμπιστοσύνη (του κόσμου).»

Για την ελληνική προεδρία στην Ε.Ε.

«Έχουμε την ελληνική προεδρία, η οποία, όπως και κάθε προεδρία, δεν έχει τη δυνατότητα να παρέμβει η Ελλάδα, διότι όλες οι προεδρίες, μετά την αλλαγή της Συνθήκης, έχουν διαχειριστικό χαρακτήρα. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει είναι με τα φώτα της προεδρίας, έστω και στο περιθώριο της ατζέντας, είναι να διοργανώσει μια διεθνή διάσκεψη στα πρότυπα του Breton Woods, όπου αποφασίστηκε μια πολιτική που αφορούσε διεθνώς, τον κόσμο. Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και είναι προετοιμασμένο. Έχουμε μόνο το πρόβλημα της Ελλάδας; Η Ελλάδα έχει μεν ένα χρέος-βουνό, αλλά το ίδιο έχουν και οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και άλλες χώρες στον κόσμο. Είναι μια πραγματικότητα στη σημερινή οικονομική κατάσταση. Μπορούμε και πρέπει να διατυπώσουμε την άλλη άποψη, ώστε η Ελλάδα, στο τέλος της προεδρίας τον Ιούνιο, να φέρει μια αντίπαλη πρόταση, ένα αντίπαλο δέος στην υπάρχουσα προσέγγιση; Προτείνω λοιπόν να υπάρξει αυτή η διάσκεψη, π.χ. στο Νυμφαίο, όπου θα κληθούν από την ελληνική προεδρία προσωπικότητες και πρώην ηγέτες, όπως ο Σρέντερ και ο Μπλαιρ, που είναι απελευθερωμένοι τώρα και δεν είναι αυτής της άποψης. Έχουν άλλη δυνατότητα να μιλήσουν τώρα και όχι εθνικές προτεραιότητες. Να καταθέσουμε έτσι μια άλλη άποψη σε διεθνές επίπεδο. Η ελληνική προεδρία θα έχει την ευθύνη να το οργανώσει αυτό, αλλά θα έχει μια διεθνή υποστήριξη. Θα συγκεντρώσουμε τις προσωπικότητες και από Έλληνες, όπως ο Βαγιανός, ο Μεγίρ και ο Βέττας, πολύ σημαντικοί Έλληνες οικονομολόγοι, που έχουν κάνει μια άλλη πρόταση, πώς θα πάμε σε σταδιακή μείωση του χρέους με συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις και ένα συμβόλαιο μεταρρυθμίσεων.»

 Για την Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών για την Παιδεία

 «Μαζί με τον Ζακ Ντελόρ, τον αντίστοιχο γαλλικό οργανισμό και άλλους έχω κάνει έναν οργανισμό, το «Δίκτυο». Με αυτόν κάνουμε πρωτοβουλίες που αφορούν το Νότο και την Ελλάδα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η Ελλάδα, αυτή τη στιγμή, έχει ένα πρόβλημα στην παιδεία και δεν είναι μόνο η χρηματοδότηση, η οποία έχει πάει στο μηδέν, αφού τα χρήματα γίνονται όλο και λιγότερα. Αυτό, σύμφωνα και με τον ΟΟΣΑ, έχει επιπτώσεις στο μέλλον. Υπάρχει μια ανάγκη, ανεξάρτητα από το τι θα κάνουμε από την κρίση, να δούμε τι θα κάνουμε με τη χρηματοδότηση της παιδείας. Και έχουμε κάνει μια πρόταση (www.invest-in-education.eu)

με τον κ. Πισσαρίδη, τον Κύπριο νομπελίστα οικονομολόγο και η πρόταση αυτή που ξεκινά να μαζέψει 1 εκατομμύριο υπογραφές σε όλη την Ευρώπη από επτά νέους σε επτά χώρες, λέει ότι από τον υπολογισμό του ελλείμματος σε κάθε χώρα, ανεξαρτήτως του Συμφώνου Σταθερότητας που είχαμε στο παρελθόν ή του μνημονίου ή των συμφωνιών που υπογράφει κάθε χώρα, να εξαιρείται ένα κομμάτι του προϋπολογισμού για την παιδεία που απέχει από το ποσοστό του μ.ο. της Ευρωζώνης.»

Άννα Διαμαντοπούλου, 2012. Το περιεχόμενο χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs Greece 3.0

Top Desktop version