Συνέντευξη στη «Real news»

Να παραμείνει ο υπουργός Οικονομικών και να ενισχυθεί το οικονομικό επιτελείο ζητεί η Άννα Διαμαντοπούλου με συνέντευξη της στη Real news, ενώ θεωρεί «τεράστια ανάγκη» την εύρεση και χρησιμοποίηση αρίστων σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής – και στην κυβέρνηση. Η υπουργός Παιδείας χαρακτηρίζει «μαξιμαλιστικό» τον στόχο των 50 δισ., τάσσεται υπέρ της πώλησης περιουσίας και τονίζει πως ο συντονισμός της κυβέρνησης ανήκει στον πρωθυπουργό. Παράλληλα, επισημαίνει πως «φο μεταρρυθμίσεις, σημαίνει μη μεταρρυθμίσεις».

Τι μπορεί να διεκδικήσει επιπλέον η Ελλάδα στη Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου;

Όλες οι χώρες της ευρωζώνης έχουν δεσμευθεί με τη συμφωνία της 11ης Μαρτίου για τη στάση που θα κρατήσουν στη Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου. Μία συμφωνία προϊόν καλής προετοιμασίας και σκληρών διαπραγματεύσεων. Με δεδομένη την ανάγκη ομοφωνίας στην παραπάνω απόφαση, η επιβεβαίωση όσων ήδη συμφωνήθηκαν θα είναι επαρκώς επιτυχής κατάληξη για την Ελλάδα σ’ αυτή τη φάση.

Είναι δυνατή, κυρία Διαμαντοπούλου, η συγκέντρωση των 50 δισ. ευρώ; Από πού και πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο;

Θα συμφωνούσα ότι ο στόχος είναι μαξιμαλιστικός. Πρέπει, όμως να προσπαθήσουμε να τον προσεγγίσουμε. Το ελληνικό κράτος έχει μία εξαιρετικά μεγάλη -συγκριτικά με άλλες χώρες- περιουσία, ανεκμετάλλευτη και καταπατούμενη. Η κυβέρνηση έχει μιλήσει για αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, μία έννοια δυναμική, η οποία εμπεριέχει -πέρα από την περιουσία που θα επιλεγεί προς αξιοποίηση- και ποιοτικούς στόχους αναβάθμισής της. Ο στόχος είναι ο συνδυασμός πώλησης – παραχώρησης – επένδυσης να οδηγεί σε παραγωγικές δραστηριότητες που δημιουργούν θέσεις εργασίας και έσοδα για τους πολίτες και το κράτος. Έχει πιο ουσιαστικά αποτελέσματα μία επένδυση που αποδίδει ασφαλιστικές εισφορές και φόρους από το τίμημα μιας πώλησης, έννοια απολύτως στατική. Αυτό, όμως σημαίνει νέοι θεσμοί, τεχνογνωσία, διαφάνεια και τόλμη.

Είναι δυνατόν το κράτος να μην πουλήσει;

Το κράτος μπορεί και οφείλει να κάνει συναλλαγές αγοραπωλησίας προς όφελος των πολιτών και του δημόσιου συμφέροντος. Δυστυχώς οι έννοιες «πωλώ» ή «αγοράζω», όταν υπεισέρχεται το κράτος, καταγγέλλονται πάντα από την αντιπολίτευση ως «ξεπούλημα» ή «εκποίηση των ασημικών», ως «σπατάλη» ή «εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων». Αν σε αυτά προσθέσουμε το εξαιρετικά περίπλοκο θεσμικό πλαίσιο που διέπει και αυτές τις συναλλαγές, οδηγούμεθα στο αντιπαραγωγικό αποτέλεσμα μιας απόλυτης απραξίας. Την κρίσιμη αυτή ώρα -κατά την οποία τελείωσαν τα δανεικά αλλά παραμένει η χρόνια και ανέξοδη ρητορεία- η κυβέρνηση οφείλει να επιδείξει υπευθυνότητα και να πάρει αποφάσεις ανεξάρτητα από πολιτικό κόστος.

Πιστεύετε ότι μετά τις 25 Μαρτίου υπάρχει «ανάσα» και περιθώριο για αισιοδοξία;

Τα προβλήματα δεν λύθηκαν. Κερδίζουμε, όμως, κρίσιμα περιθώρια για τη διευθέτηση των δυσκολιών μας. Μέχρι τη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, παλεύαμε με οργανωμένο, συντονισμένο και, τελικά, επιτυχή τρόπο για την απόφαση της στήριξης της Ευρώπης. Αυτή ελήφθη. Τώρα, εμείς δρούμε και αποφασίζουμε. Είμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας τον καλό και τον κακό! Η δημοσιονομική περιδίνηση δεν θα σταματήσει, αλλά τώρα πρέπει να αναδειχθούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας πάνω από τη γραφειοκρατία και τα συμπαρομαρτούντα αυτής. Χρειάζεται απασφάλιση της επιχειρηματικής δυναμικής και δημιουργικότητας.

Και στους «πράσινους» συνδικαλιστές, οι οποίοι απειλούν και με αίμα αν προχωρήσετε σε ιδιωτικοποιήσεις συγκεκριμένων ΔΕΚΟ, τι απαντάτε;

Θα ήθελα να πιστέψω ότι είναι ελάχιστοι οι συνδικαλιστές που τολμούν να απειλούν, όχι απλά την κυβέρνηση, αλλά την κοινωνία. Όμως, κύριε Σκουρή, τίποτα πια δεν προκαλεί εντύπωση! Όταν θεωρείται αυτονόητη η κατάληψη στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο, η μεταφορά του ιατρικού έργου σε αμφιθέατρα, η ανακήρυξη από δήμαρχο του δήμου του ως περιοχή μη άσκησης συγκεκριμένης πολιτικής, η στέρηση του δικαιώματος να πάει ο εργαζόμενος στη δουλειά του, η επόμενη κλιμάκωση είναι τα περί… αίματος. Σε μία δημοκρατική και συντεταγμένη πολιτεία, η κατάχρηση λόγων, μέσων και εκρήξεων αφαιρεί τη σημασία και την ουσία τους.

Μήπως μετά τις αποφάσεις της Συνόδου χρειάζεται μία κυβέρνηση αρίστων, ακόμα και με κάποια εξωκοινοβουλευτικά ή εξωκομματικά στελέχη, ώστε να επιτευχθεί η αποτελεσματικότητα που απαιτείται;

Απαιτείται από… χθες η αποτελεσματικότητα. Έχουμε τεράστια ανάγκη εύρεσης και χρησιμοποίησης αρίστων -και στρατευμένων- ανθρώπων σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής και όχι αποκλειστικά στην κυβέρνηση.

Και ο συντονισμός που, κατά κοινή ομολογία, λείπει από την κυβέρνηση; Μήπως, τελικά, πρέπει να τον αναλάβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός;

Η ευθύνη του συντονισμού ανήκει πάντα στον πρωθυπουργό. Αλλά και οι συντονιζόμενοι έχουν ευθύνη. Όλοι έχουμε, πλέον, την εμπειρία δουλειάς και συνεργασίας και ο πρωθυπουργός έχει την απαιτούμενη εικόνα για ένα καλύτερο σύστημα καθημερινής πλοήγησης.

Συγκρότηση και λειτουργία Κυβερνητικής Επιτροπής χρειάζεται, κατά τη γνώμη σας, κυρία υπουργέ;

Δεν θέλω να «εντρυφήσω» στα όργανα συντονισμού.

Σενάρια, πάντως, σας φέρουν -σε περίπτωση ανασχηματισμού- υποψήφια και για τη θέση του «τσάρου» της οικονομίας…

Όλα τα σενάρια αντικατάστασης του υπουργού Οικονομικών λειτουργούν αποσταθεροποιητικά για την οικονομία. Το ίδιο ισχύει και σε κάθε υπουργείο. Το υπουργείο Παιδείας δεν ανήκει στην καθημερινή εικόνα επικαιρότητας που σχετίζεται με το Μνημόνιο και την τρόικα, αλλά είναι ο πυρήνας της πολιτικής κάθε κυβέρνησης, η βάση μιας αναπτυξιακής πολιτικής μακροπρόθεσμα. Χρειαζόμαστε όλοι ικανό χρόνο, όχι μόνο για την εφαρμογή ενός σχεδίου δράσης, αλλά ακόμη και για τα απτά αποτελέσματα νομοθετικών μέτρων που έχουν ήδη ληφθεί.

Κατά τη γνώμη σας, δηλαδή, πρέπει να παραμείνει ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου;

Μάλιστα! Πιστεύω ότι πρέπει να παραμείνει και να έχει την υποστήριξη όλων μας. Θεωρώ, επίσης ότι είναι αναγκαία η ενίσχυση του οικονομικού επιτελείου.

Μεγάλο συνασπισμό, έπειτα από εκλογές ή και πριν από αυτές, βλέπετε;

Όχι.

Συγκυβέρνηση, την οποία ζητεί ο Γιώργος Καρατζαφέρης;

Όχι.

Με την Αριστερά, πάντως -και ιδίως με τον ΣΥΡΙΖΑ- η κυβέρνηση δείχνει να έχει ανοίξει βεντέτα. Πώς, αλήθεια, κρίνετε τον Αλέξη Τσίπρα;

Καμία βεντέτα με κανέναν. Θεωρώ, όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται με βάση τις δογματικές προσεγγίσεις επιμέρους ομάδων και υπηρετεί με βίαιο και ακραίο τρόπο τις κομματικές του στοχεύσεις, αδιαφορώντας για το δημόσιο συμφέρον. Όσο για τον Αλέξη Τσίπρα, θεωρώ ότι ήταν μία ελπίδα για τη νέα γενιά και την ανανέωση της πολιτικής, που γρήγορα πνίγηκε μέσα στο γκρίζο μιας στείρας σύγκρουσης, με ρίζες στο απώτερο παρελθόν.

Ο Φώτης Κουβέλης και η Δημοκρατική Αριστερά θα μπορούσε προοπτικά να είναι σύμμαχη δύναμη, ακόμα και κυβερνητικός εταίρος με το ΠΑΣΟΚ;

Η Δημοκρατική Αριστερά τιμά τον ρόλο της ως αντιπολίτευση. Αιχμηρή, συχνά σκληρή, αλλά με αίσθηση δικαίου, με προτάσεις, χωρίς λαϊκισμούς. Είναι ένα κόμμα με διακριτές θέσεις, γνήσια αριστερές, που επιτρέπουν συζήτηση επί της ουσίας.

Ισχύει το ίδιο και με την Ντ. Μπακογιάννη;

Το κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη προσπαθεί να δημιουργήσει τη φυσιογνωμία των liberal, του φιλελευθερισμού, τόσο στην οικονομία όσο και στα κοινωνικά δεδομένα, κάτι που, όμως, δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα.

Περιθώριο για φο μεταρρυθμίσεις διαθέτετε;

Φο μεταρρυθμίσεις, σημαίνει μη μεταρρυθμίσεις. Με μη μέτρα ή με ημίμετρα δεν θα επιβιώσουμε και αλίμονο αν δεν καταλαβαίνουμε την κρισιμότητα των καιρών. Ξεγελώντας τους εαυτούς μας, δεν πρέπει να νομίζουμε ότι ξεγελάμε και τους άλλους. Είτε αυτοί είναι οι δανειστές μας είτε είναι ο ελληνικός λαός, ο οποίος ζει το πρόβλημα στο πετσί του και περιμένει αποτελέσματα από την κυβέρνηση, αλλά και θέσεις από την αντιπολίτευση.

Γιατί είστε τόσο κατηγορηματικά αντίθετη στις πρόωρες εκλογές; Για πολλούς, είναι η τελευταία ευκαιρία του ΠΑΣΟΚ για να μπορέσει να κυβερνήσει.

Το ΠΑΣΟΚ έχει ισχυρή πλειοψηφία και βουλευτές, οι οποίοι, σε δύσκολες συνθήκες, επιδεικνύουν κοινωνική ευαισθησία, πολιτικές αγωνίες, αλλά και υψηλό αίσθημα ευθύνης. Δεν βρίσκω εύκολα απάντηση στο γιατί ύστερα από εκλογές η διακυβέρνηση θα είναι πιο εύκολη ή πιο αποτελεσματική. Εξάλλου, ο χρόνος είναι αμείλικτος. Η κατάσταση στη χώρα είναι τόσο κρίσιμη που κάθε μέρα που χάνεται δημιουργεί ανεπανόρθωτη ζημιά.

Πολλοί, πάντως, υποστηρίζουν πως, επειδή υπάρχουν ανοιχτά πολλά μέτωπα από την κυβέρνηση, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στο τέλος δεν θα πραγματοποιηθεί…

Γενικότερα, ζούμε το φαινόμενο ενός αριστερού συντηρητισμού και ενός δεξιού λαϊκισμού, που συμπίπτουν στην άρνηση κάθε αλλαγής. Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να γίνει τίποτα στην παιδεία. Υπάρχει πάντα ένας πανικός ότι σε έναν χώρο, όπου υπάρχουν 230.000 εργαζόμενοι (εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων), 1.300.000 μαθητές, 400.000 φοιτητές και πάνω από 2.500.000 γονείς, κάθε βοτσαλάκι σηκώνει τσουνάμι. Προσωπικά, είμαι πεπεισμένη ότι η ελληνική κοινωνία θέλει πολύ βαθιές τομές – και μάλιστα σε άλλη κατεύθυνση από αυτά που ξέραμε μέχρι τώρα. Θέλει αξιοκρατία, θέλει ευθύνη, θέλει αριστεία, που πρέπει να ξεκινούν από την παιδεία και να διαχέονται σε όλη την κοινωνία. Γι’ αυτό λέμε: αλλάζουμε παιδεία, αλλάζουμε την Ελλάδα. Δεν υπάρχει παρακαμπτήριος δρόμος. Η αλλαγή θα έρθει από την παιδεία. Υπενθυμίζω ότι ο πρωθυπουργός, στο τελευταίο Εθνικό Συμβούλιο του κόμματος, είπε ότι το 2011 είναι έτος παιδείας, αναδεικνύοντας έτσι τη στρατηγική της σημασία για την πορεία της πατρίδας μας στον 21ο αιώνα. Νέο Σχολείο, Νέο Λύκειο, Νέο ΤΕΙ, Νέο Πανεπιστήμιο, είναι όλα σε εξέλιξη. Διά βίου μάθηση, επαγγελματικά προσόντα, έρευνα και τεχνολογία έχουν δρομολογηθεί σε νέες βάσεις. Νομοθετικές ρυθμίσεις και εφαρμογή στην πράξη.

Για τη συγχώνευση των σχολείων υπάρχει ξεσηκωμός, όχι μόνο από τοπικές κοινωνίες, αλλά και από τους συνδικαλιστές καθηγητές και δασκάλους…

Σε οτιδήποτε προτείνεται ή αποφασίζεται, προαναγγέλλεται ξεσηκωμός. Επί 16.000 σχολείων, γίνονται μεταβολές σε 1.970 σχολεία. Από αυτά, 1500 είναι δημοτικά, εκ των οποίων 576 είναι αυτά όπου τα παιδιά μετακινούνται σε διπλανή αίθουσα συστεγαζόμενου σχολείου ή σε γειτονικό σχολείο! Από τα 576, τα 480 είναι μονοθέσια, διθέσια και τριθέσια. Σχολεία, δηλαδή, στα οποία τα παιδιά διδάσκονται το 20% της γλώσσας, των μαθηματικών και των άλλων μαθημάτων σε σχέση με τα παιδιά των άλλων σχολείων. Κατανοώ μέχρι ενός σημείου τους γονείς. Από τα συνδικάτα θα ήλπιζα μία θετική άποψη για την ανάγκη να έχουμε σχολεία εύρωστα και λειτουργικά στη σύγχρονη εποχή. Να κάνουν κριτική για συγκεκριμένα λάθη ή αστοχίες, για να τα διορθώσουμε. Avτ’ αυτού, ΔΝΤ, μνημόνια, καπιταλισμοί και ιμπεριαλισμοί, σαν να μη συμβαίνει τίποτα το ιδιαίτερο σε αυτήν τη χώρα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια εκτός της νησιωτικής και ορεινής Ελλάδας να έχουμε αναλογία καθηγητών προς μαθητές 1 προς 1, 1 προς2 ή 1 προς 3!

Περιθώρια διορθωτικών κινήσεων, αν έγιναν λάθη, υπάρχουν;

Φυσικά. Αλίμονο αν δεν αναγνωρίζουμε και δεν διορθώνουμε λάθη, όπου υπάρχουν. Η εκπαίδευση των παιδιών μας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Απαντάμε θετικά στην τεκμηριωμένη άποψη και, φυσικά, όχι σε βίαιες και -κατά κανόνα σε βάρος των παιδιών- «δυναμικές αντιδράσεις».