ΑΝΝΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΝΝΑ«Η στήριξη των τραπεζών δεν είναι αυτοσκοπός. Η κρατική παρέμβαση δεν είναι λευκή επιταγή». Η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου επισημαίνει την ανάγκη να εκφρασθεί με πιο σαφή και συλλογικό τρόπο το εθνικό σχέδιο που υπερβαίνει το λογαριασμό του μνημονίου.
Διαφωνεί με τις πρόωρες εκλογές, γιατί θα προκαλέσουν «μετωπική πόλωση και δίμηνη παραλυσία σε μια περίοδο που ο τόπος έχει ανάγκη βαθιές μεταρρυθμίσεις». Τέλος, καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί «κάνει ό, τι μπορεί για να ηγηθεί του εκτροχιασμού της δημόσιας ζωής».
Η παροχή εγγυήσεων για άλλα 30 δισ. ευρώ στις τράπεζες δεν είναι πρόκληση απέναντι σε μια κοινωνία που στενάζει;
Οι τράπεζες πρέπει να στηρίζονται για να στηρίζουν με τη σειρά τους την πραγματική οικονομία και δεν το κάνουν σύμφωνα με τις σημερινές ανάγκες. Η στήριξη στις τράπεζες δεν είναι αυτοσκοπός. Γνωρίζουμε καλά το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος τους στην ελληνική οικονομία και ότι είναι υποχρεωτικές οι παρεμβάσεις για την υποστήριξη και επιβίωσή τους. Η κρατική παρέμβαση, όμως, δεν είναι λευκή επιταγή! Προϋποθέτει απολογισμό της μέχρι τώρα ενίσχυσης, εγγυήσεις από την πλευρά των τραπεζών πως θα ενισχύσουν τη ρευστότητα στην ελληνική οικονομία και επείγον δικό τους σχέδιο για εξυγιάνσεις και αναδιαρθρώσεις.
Η αγορά ασφυκτιά…
Η σημερινή κατάσταση στην αγορά δεν μπορεί να συνεχιστεί. Στην εξαιρετικά δύσκολη φάση που περνά ο δημόσιος και ιδιωτικός τομέας υπάρχει ανάγκη αμοιβαιότητας και ανταποδοτικότητας.
Πιστεύετε ότι αυτή η κυβέρνηση είναι ικανή να λύσει το αίνιγμα της ανάπτυξης;
Γίνεται δουλειά σε αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχει ο νέος αναπτυξιακός νόμος, το πλαίσιο fast track για τις μεγάλες επενδύσεις, προχωράμε στην αναδιάρθρωση του κράτους, σε αλλαγές στη Δικαιοσύνη, στον αγροτικό τομέα, σε πολιτικές με σοβαρά κίνητρα για την ενίσχυση της απασχόλησης και σε αλλαγές σε όλα τα θέματα της παιδείας. Η δουλειά θα αποδώσει την κρίσιμη μάζα των αλλαγών που είναι αναγκαίες για την αναθέρμανση της οικονομίας.
Εθνικό σχέδιο που υπερβαίνει το μνημόνιο δεν βλέπουμε.
Θα συμφωνήσω ότι είναι σημαντικό να εκφρασθεί με πιο σαφή και συλλογικό τρόπο το εθνικό σχέδιο που υπερβαίνει το λογαριασμό του μνημονίου, γιατί έτσι θα δημιουργηθεί αισιοδοξία και ελπίδα.
Για τα 50 δισ. των αποκρατικοποιήσεων έχετε πει πως είναι ένας φιλόδοξος στόχος. Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Το ζητούμενο είναι να πάψουμε να παίζουμε με τις λέξεις και με τους αριθμούς. Μπορεί να είναι 40, μπορεί 50. Το σημαντικό είναι αυτή η διαδικασία να δρομολογηθεί έτσι ώστε να μην αρκείται σε ταμειακούς στόχους και να αποδίδει στη δημιουργία μιας σοβαρής αναπτυξιακής δυναμικής. Δυστυχώς, όμως, στη δημόσια συζήτηση βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Κάνουμε προσθαφαιρέσεις για να δούμε πού μπορεί να φτάσει το συνολικό ποσό, ενώ θα έπρεπε να ασχολούμαστε με τις διαδικασίες που θα εγγυώνται ταχύτητα στη λήψη και υλοποίηση αποφάσεων, διαφάνεια, αναπτυξιακή στόχευση, συμμετοχή και συστράτευση όλων των εμπλεκόμενων μερών, από τη Βουλή μέχρι τον υπάλληλο της ΚΕΔ. Διότι μόνο έτσι θα υπάρξουν σοβαρά πολλαπλασιαστικά αναπτυξιακά οφέλη.
Ακόμη και με εκποίηση των φιλέτων δημόσιας γης;
Μια έκταση, για παράδειγμα, που μπορεί να αξιοποιηθεί τουριστικά δεν αποδίδει μόνο ταμειακό όφελος. Δημιουργεί θέσεις εργασίας και εισοδήματα, άρα ενισχύει και τα κρατικά έσοδα, ακόμη και από την καντίνα που θα στηθεί την πρώτη μέρα που θα ξεκινήσουν οι χωματουργικές εργασίες του κατασκευαστικού έργου. Αυτή την αναπτυξιακή αλυσίδα την υποτιμάμε, ενώ είναι ο κρίσιμος στόχος όλων των προσπαθειών μας.
Αναρωτιέμαι αν στα σοβαρά υποστηρίζετε ότι πίσω από τις αποδοκιμασίες πολιτών προς τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς κρύβεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κατανοώ και συμμερίζομαι τις αντιδράσεις, τις κινητοποιήσεις, τις απεργίες, ακόμη και την απόρριψη. Σέβομαι και τη συγκρουσιακή αντιπαράθεση στο Κοινοβούλιο και στον δημόσιο λόγο, που αποτελούν συστατικά στοιχεία της δημοκρατίας και συμβάλλουν στην προσπάθεια.
Συνεπώς, γιατί μιλάτε για υποκινητές;
Αυτά που δεν έχουν σχέση με τη δημοκρατία είναι οι προπηλακισμοί προσώπων, είναι η εισβολή σε χώρους και η βίαιη διακοπή κοινωνικών και πολιτικών διαδικασιών, είναι η τρομοκρατία που επιχειρούν «δυναμικές μειοψηφίες», με κύριο στόχο να υπάρξει εικόνα και να «πουλήσει» στα μέσα. Είναι η προσπάθεια μικροπολιτικής εκμετάλλευσης του υπαρκτού ανθρώπινου πόνου και αγωνίας. Είναι η εξώθηση των πολιτών σε ακραίες επιλογές, αδιαφορώντας όχι μόνο για το κόστος στην πατρίδα και την κοινωνία, αλλά και αυτούς τους ίδιους. Είναι η υπόθαλψη ή άλλοτε η άρνηση καταδίκης φαινομένων βίας σε βάρος πολιτών ή των εκπροσώπων τους, σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και της δημόσιας περιουσίας.
Έχω την αίσθηση ότι επιχειρείτε να κατασκευάσετε έναν εσωτερικό εχθρό…
Όχι, δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ πίσω από τα νοσηρά φαινόμενα, όμως κατά περίπτωση κάνει ό,τι μπορεί για να ηγηθεί αυτού του εκτροχιασμού.
Σύμπασα η αντιπολίτευση σας λέει ότι δεν έχετε τη νομιμοποίηση να εφαρμόζετε αυτήν την πολιτική. Η απάντηση θα μπορούσε να είναι οι εκλογές.
Θα ήταν μια μεγάλη προσφορά στον τόπο, αλλά και στην κυβέρνηση, αν η «σύμπασα αντιπολίτευση» μας έλεγε τι θα έκανε αν παρελάμβανε τη χώρα όπως την παραλάβαμε τον Οκτώβρη του 2009. Θα ήταν εξίσου σημαντικό αν μας έλεγαν τι διαφορετικό θα έκαναν αν αναλάμβαναν σήμερα τη διακυβέρνηση της χώρας, και ιδιαίτερα πώς θα επέβαλαν αυτήν την «άλλη» πολιτική στους δανειστές μας. Δεν έχω πειστεί ότι σε αυτή τη φάση, που η χώρα ανεξάρτητα μνημονίου έχει ανάγκη από βαθιές μεταρρυθμίσεις, έχουμε το περιθώριο μιας μετωπικής πόλωσης, τεράστιων εξόδων και μιας δίμηνης παραλυσίας που θα προκαλέσουν οι εκλογές.
Σε ποια ομάδα υπουργών ανήκετε; Στους υποταγμένους στην τρόικα ή σ’ αυτούς που αντιστέκονται;
Μέχρι σήμερα σαφώς υπάρχουν και διαφορετικές προσεγγίσεις και έκφρασης ανησυχιών, όμως δεν ξέρω ούτε έναν υπουργό που να απέρριψε νομοσχέδια που ήρθαν στο υπουργικό συμβούλιο. Η εποχή δεν σηκώνει ομάδες! Οφείλουμε να αντιστεκόμαστε στη λογική της προσωπικής εικόνας, του καλού σε αντίθεση με τους κακούς, του «δεν βαριέσαι», δεν με αφορά, και να υποταχθούμε στη συλλογική προσπάθεια του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης. Προσωπικά αποκρούω αυτή την «καταιγίδα απελπισίας» που έρχεται από παντού και δουλεύω με πάθος να διορθώσω και να αλλάξω ό,τι είναι δυνατόν στον τομέα που μου ανετέθη.
Οι δημοσκοπήσεις χτυπάνε καμπανάκι για το δικομματισμό.
Η κηδεία του δικομματισμού έχει προαναγγελθεί τόσες φορές όσες και οι διαψεύσεις που ακολούθησαν στην κάλπη. Η ιστορία δεν γράφεται ούτε από ευσεβείς πόθους, ούτε με ασκήσεις επί χάρτου.
Τα κόμματα εξουσίας δεν έχουν λόγο να ανησυχούν;
Κανένας από τους ορκισμένους αντιπάλους του δικομματισμού δεν κατάφερε διαχρονικά να αποδείξει ότι διαθέτει τη στοιχειώδη σοβαρότητα που απαιτεί ο στόχος του. Με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου τα δημοσκοπικά χαρακτηριστικά τού επέτρεψαν κάποια στιγμή να φαντασιώνεται τον εαυτό του ακόμη και ως δεύτερο κόμμα. Δεν το άντεξε ούτε ως φαντασίωση και γι’ αυτό σύντομα επέστρεψε στην ασφάλεια του 3%.
Υπήρξε αντίδραση και ξεσηκωμοί για τις συνενώσεις σχολείων. Σας κατηγόρησαν για ταξικές επιλογές.
Είναι ταξική επιλογή η προσπάθεια για αναβαθμισμένη παιδεία με πλήρες πρόγραμμα (αγγλικά, πληροφορική, εικαστικά, κ.λπ.) σε 6θέσια ή 12θέσια δημοτικά -όπου φυσικά επιτρέπουν οι αντικειμενικές συνθήκες- ή μήπως η εμμονή σε μονοθέσια, διθέσια ή και τριθέσια; Είναι ταξική επιλογή ο εκπαιδευτικός να εξασφαλίζει ένα πλήρες ωράριο σε ένα γυμνάσιο ή λύκειο, ή να συμπληρώνει το ωράριο του από σχολείο σε σχολείο; Είναι ταξική επιλογή το δημόσιο πτυχίο σε αγγλικά και πληροφορική, το ψηφιακό φροντιστήριο που ξεκινήσαμε πριν λίγες μέρες με 130.000 κτυπήματα την ημέρα, ο περιορισμός των μαθημάτων και η εμβάθυνση στα βασικά μαθήματα στις δύο τελευταίες τάξεις, ή μήπως η σημερινή πραγματικότητα που βιώνουν οι μαθητές και οι οικογένειές τους; Άρα, αν είναι ταξική επιλογή, σίγουρα είναι υπέρ των αδυνάτων. Το χάιδεμα όλων των αφτιών αδιακρίτως, βάζει θηλιά στην κοινωνία και κυρίως στα πιο αδύναμα μέλη της. Είναι αριστερή επιλογή αυτή; Δεν νομίζω.