ΑΝΝΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΝΝΑΑποχαιρετούμε, σήμερα, ένα μεγάλο άνθρωπο, έναν Έλληνα διανοούμενο, που το έργο του «αγγίζει» όλο τον κόσμο. Έναν άνθρωπο που συνέβαλε στην ανάπτυξη της εικόνας της Ελλάδας και στη διεθνή παρουσία του ελληνισμού.
Η αναδρομή στα βιογραφικά του στοιχεία είναι μακρά, ενδιαφέρουσα και γνωστή. Θα ήθελα, αυτή τη στιγμή του αποχαιρετισμού, να αναφερθώ στη δύναμη πίσω από το τεράστιο έργο του που ξεκινά από τον κινηματογράφο, το θέατρο, την όπερα και ολοκληρώνεται με τη θεμελίωση του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης».
«Ο μεγαλύτερος εφιάλτης μου», έλεγε ο Μιχάλης Κακογιάννης, «είναι μήπως μια μέρα ξυπνήσω και δεν βλέπω τον Παρθενώνα στο λόφο. Όταν γίνεται σεισμός και είμαι στο εξωτερικό η πρώτη μου σκέψη δεν είναι το σπίτι μου, αλλά είναι ο Παρθενώνας. Όχι ως σημαίνον μνημείο, αλλά ως σημαινόμενες αξίες».
Διότι ο Παρθενώνας για τον οποίο ανησυχούσε σημαίνει το φως της γνώσης και του πολιτισμού, το λίκνο της Δημοκρατίας και τη βαθιά πίστη στον άνθρωπο.
Ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει περάσει πολλές κρίσεις της πατρίδας μας – τη μεταπολεμική και μετεμφυλιακή Ελλάδα, τη χούντα και την αυτοεξορία. Έζησε κρίσεις που συγκρότησαν το έθνος, τη χώρα μας. Μείναμε όρθιοι, γιατί σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές υπήρξαν οι μεγάλοι Έλληνες που έθεσαν τον Παρθενώνα ως μέγιστο συμβολισμό, πάνω από όλα, όπως έκανε ο Μιχάλης Κακογιάννης.
Ο Ζορμπάς, ως παγκόσμια επιτυχία, γίνεται ταυτόχρονα μια μορφή ταυτότητας και υπόδειγμα της ελληνικής ψυχής που, πέρα και πάνω από καταστροφές και γκρεμισμένα όνειρα, είναι γεμάτη αισιοδοξία και πάθος για νέα αρχή. Η προσωπικότητα του Ζορμπά αγαπήθηκε από επαναστατικά κινήματα. Συμβολίζει την προσπάθεια ενός ανθρώπου που, όταν όλα γκρεμίζονται γύρω του, ξεκινά από την αρχή, όπως κάναμε και εμείς μέσα από την πορεία μας. Όπως έχουμε ανάγκη να κάνουμε και τώρα.
Μιχάλη Κακογιάννη ακόμη και σήμερα είμαστε αλληλέγγυοι στην αγωνία σου. Θα παλέψουμε και δεν θα αφήσουμε ποτέ να ξυπνήσεις και να μην δεις στον αθηναϊκό λόφο όλα όσα συμβολίζει ο Παρθενώνας.