ΑΝΝΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΝΝΑΘεωρώ ότι στη συγκεκριμένη συγκυρία το διακύβευμα είναι το νέο Πανεπιστήμιο που όλος ο ελληνικός λαός θέλει κι απαιτεί. Διατυπώνουμε και ο Αναπληρωτής Υπουργός και εγώ με μεγάλη σαφήνεια τη θέση μας, γιατί είμαστε η Πολιτική Ηγεσία ενός Υπουργείου στο οποίο βρίσκονται τα δύο κόμματα τα οποία στηρίζουν την κυβέρνηση.
Ο νέος νόμος ψηφίστηκε από τα 4/5 της ελληνικής Βουλής και έχει την αποδοχή του 85% της ελληνικής κοινωνίας. Είναι ένας νόμος ο οποίος απαντάει στη μεγάλη ανάγκη των νέων ανθρώπων για ένα Πανεπιστήμιο χώρο μάθησης και γνώσης – βασιζόμενο στο μόχθο και στην ευφυΐα χιλιάδων ικανών καθηγητών και εκατοντάδων χιλιάδων φοιτητών- που μπορεί να ανταποκριθεί τόσο στις ανάγκες τους, όσο και στην ανάπτυξη της χώρας και στη φιλοδοξία των νέων ανθρώπων.
Ο νέος νόμος έχει 80 άρθρα. Από αυτά τα 79 εφαρμόζονται. Έχουν εκδοθεί εκατοντάδες πράξεις, που αφορούν το σύνολο των άρθρων, από τους Πρυτάνεις και από τους Προέδρους των ΤΕΙ.
Οι αντιδράσεις αφορούν ένα συγκεκριμένο άρθρο, της εκλογής των Διοικήσεων των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων που πλέον γίνεται με μία τελείως διαφορετική, αντίθετη- θα έλεγα- λογική από αυτή που ίσχυε μέχρι τώρα: Τέρμα στον κομματισμό, τέρμα στην κομματική συναλλαγή, τέρμα στην όποια διαπλοκή.
Τα πράγματα αλλάζουν ριζικά. Γι’ αυτό και υπήρξε τόσο μεγάλη συμφωνία και σε πολιτικό επίπεδο και σε επίπεδο κοινωνίας, αλλά και σε επίπεδο Πανεπιστημιακής Κοινότητας όπως υπογράμμισε ο Αναπληρωτής Υπουργός, γιατί η πλειοψηφία της Πανεπιστημιακής Κοινότητας θέλει να αλλάξουν τα πράγματα.
Η αντίδραση που παρακολουθούμε σήμερα είναι μία αντίδραση βίαιη, αλλά εξαιρετικά μειοψηφική. Δίνω ενδεικτικά το παράδειγμα του μεγαλύτερου Πανεπιστημίου της χώρας, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου με 88.000 φοιτητές και 2.500 καθηγητές, όπου 300 άνθρωποι με παραταξιακές και κομματικές σημαίες λοιδόρησαν, εξύβρισαν, με χυδαίο τρόπο, σεβαστούς δασκάλους και γενναίους καθηγητές. Είναι πραγματικά γενναίοι σήμερα, οι άνθρωποι οι οποίοι με προσωπικό κόστος, κάτω από απειλές και κάτω από βία -που δεν μπορεί πια να γίνει αποδεκτή από την ελληνική κοινωνία γιατί έγινε για πολλά χρόνια αποδεκτή- προσπαθούν οι ίδιοι να αλλάξουν και να πάρουν στα χέρια τους το Πανεπιστήμιο.
Σε όλα τα επίπεδα η ελληνική κοινωνία και η ελληνική πολιτεία αυτή την περίοδο, βρισκόμαστε μπροστά στο δίλημμα αν θα αλλάξουμε σελίδα ή όχι. Εάν θα συνεχίσουμε τις μεγαλύτερες παθογένειες της μεταπολίτευσης, δηλαδή το μη σεβασμό των νόμων και την επιβολή των μειοψηφικών κομματικών συντεχνιών ή αν θα γυρίσουμε σελίδα και θα πούμε ότι υπάρχει μία πλειοψηφία η οποία εκφράζει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και αυτή υπηρετούμε.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι ο ελληνικός λαός θέλει να αλλάξουμε σελίδα. Η συζήτηση που γίνεται σήμερα δεν αφορά τη συμφωνία ή τη διαφωνία με το νόμο. Υπάρχουν πολλές διαφωνίες και στο σύνολο και σε άρθρα του νόμου. Είναι κατανοητές, είναι απολύτως σεβαστές. Ο ίδιος ο νόμος δίνει τη δυνατότητα μετά από την αξιολόγησή του να προχωρήσουμε σε αλλαγές όταν δούμε ότι υπάρχουν ζητήματα. Έτσι γίνεται σε όλες τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις.
Όμως η συζήτηση σήμερα είναι για το εάν διαφωνούμε στην εφαρμογή του νόμου. Αυτό είναι ένα θέμα που αφορά τον πυρήνα της Δημοκρατίας. Πέντε κόμματα – ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Αριστερά και Δημοκρατική Συμμαχία- έχουν εκφράσει, το καθένα με τον τρόπο του, την ανάγκη να εφαρμοστεί ο νόμος.
Υπάρχουν δύο κόμματα της Αριστεράς, το Κομμουνιστικό Κόμμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία κατά τη διάρκεια συζήτησης του νόμου είχαν πει ότι δεν θα επιτρέψουν την εφαρμογή του νόμου και αυτό κάνουν τώρα.
Θεωρώ λοιπόν ότι πρέπει τα κόμματα αυτά να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στο τί συμβαίνει και τί θα συμβεί στα ελληνικά Πανεπιστήμια, γιατί είναι θέμα Δημοκρατίας.
Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Η Δημοκρατία και το θεσμικό πλαίσιο μάς δίνουν όλες τις δυνατότητες για να εφαρμοστεί ο νόμος. Οι Διοικήσεις των Πανεπιστημίων έχουν την ευθύνη της εφαρμογής του νόμου λόγω του αυτοδιοίκητου του Πανεπιστημίου.
Ο νέος νόμος τους δίνει πλέον τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν τα πολύπλοκα προβλήματα τους. Πρέπει να πούμε ότι πραγματικά υπάρχουν εξαιρετικές Διοικήσεις, οι οποίες δείχνουν και βούληση και ικανότητα και ολοκληρώνουν τις εκλογές ή έχουν έναν συγκεκριμένο σχεδιασμό και προσπαθούν με τον καλύτερο τρόπο -χωρίς να υποκύπτουν σε βία αλλά ούτε και να προκαλούν βία- να ολοκληρώσουν την εφαρμογή και αυτού του άρθρου του νόμου.
Το θεσμικό πλαίσιο δίνει τη δυνατότητα στις Διοικήσεις να αντιμετωπίσουν τόσο τις εξωπανεπιστημιακές παρεμβάσεις -έχουν αναφερθεί περιστατικά μεταφοράς ανθρώπων με λεωφορεία από περιοχή σε περιοχή- όσο και εσωτερικά ζητήματα με τον εσωτερικό κανονισμό.
Ο ίδιος ο νόμος μέσα στα άρθρα του λέει βήμα προς βήμα τις διαδικασίες, αλλά και τις συνέπειες από τη μη εφαρμογή. Το Υπουργείο δεν παρεμβαίνει σε τίποτα. Είναι πολύ σαφή τα πράγματα από τον ίδιο το νόμο.
Εμείς περιμένουμε, πιστεύουμε και προσδοκούμε ότι θα επικρατήσει η γνώμη της πλειοψηφίας, ότι αλλάζει σελίδα για το ελληνικό Πανεπιστήμιο και για την ελληνική κοινωνία.
Σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν υπάρχει σκέψη για επιστολική ψήφο η Υπουργός απάντησε:
Υπάρχει επιστολική, υπάρχει ηλεκτρονική, υπάρχει ψηφιακή, υπάρχουν χίλια πράγματα, αλλά αυτή τη στιγμή είναι σαφές ότι υπάρχει ένας νόμος και δεν θεωρούμε ότι υπάρχει ανάγκη να υπάρξει παρέμβαση.