ΑΝΝΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΝΝΑΥπέρ της παραμονής του Λουκά Παπαδήμου στην πρωθυπουργία και μετά τις εκλογές, εφόσον προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας, τάσσεται με συνέντευξή της στη Real news η Άννα Διαμαντοπούλου, λαμβάνοντας σαφείς αποστάσεις από τον Ανδρέα Λοβέρδο. «Εφόσον προκύψει συνεργασία κομμάτων, δεν θεωρώ ότι προσφέρει η αλλαγή πρωθυπουργού», σημειώνει, ζητώντας με νόημα κυβέρνηση στη βάση προγραμματικής σύγκλισης και όχι deal εξουσίας. Η υπουργός Παιδείας επισημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει ουσιαστική συζήτηση για τη διαδοχή και μάλιστα με μόνη υποψηφιότητα αυτή του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Πιστεύετε στα αλήθεια ότι το πρόγραμμα που ψηφίστηκε «βγαίνει»;
Από μόνο του δεν είναι αρκετό. Προσωπικά, βλέπω το πρόγραμμα ως συστατικό στοιχείο μιας ευρύτερης ευρωπαϊκής πολιτικής, αλλά και της «ατζέντας 2020», δηλαδή ενός μακρόπνοου σχεδίου για τη χώρα, που πρέπει να προβάλουμε. Η δική μου ανάγνωση της ευρωπαϊκής πραγματικότητας καταλήγει στο συμπέρασμα πως επίκεινται εξελίξεις. Ήδη προωθείται η αύξηση των κεφαλαίων του μηχανισμού ευρωστήριξης στο 1 τρισ. ευρώ και η ενίσχυση του «τείχους προστασίας» της ευρωζώνης απέναντι στην κρίση χρέους. Το επόμενο βήμα είναι τα ευρωομόλογα. Αυτές οι εξελίξεις πρέπει πάση θυσία να μας βρουν μέσα στο ευρώ, ως αξιόπιστους συνδιαμορφωτές της «επόμενης ημέρας» στην Ευρώπη.
Κατά τη γνώμη σας, τι πρέπει να γίνει για τις όποιες ελπίδες υπάρχουν;
Ξέροντας ότι είναι αντιδημοφιλές θεωρώ υποχρέωσή μου να υπογραμμίσω για ακόμη μία φορά ότι οι εκλογές στον συγκεκριμένο χρόνο θα είναι καταστροφικές για την υλοποίηση των δεσμεύσεών μας. Σε κάθε περίπτωση, απαιτείται αποφασισμένη κυβέρνηση, χρονοδιάγραμμα εφαρμογής και έλεγχος του έργου κάθε υπουργού σε μηνιαία βάση από τη Βουλή, χωρίς ανάγκη για επιτρόπους και επιτροπείες.
Μετά τις εκλογές και πάλι συγκυβέρνηση;
Κυβέρνηση στη βάση προγραμματικής σύγκλισης και όχι deal εξουσίας.
Υπό τον κ. Σαμαρά -όλα δείχνουν πως η Ν.Δ. θα είναι πρώτο κόμμα- ή υπό ένα τρίτο πρόσωπο; Και θα μπορούσε το πρόσωπο αυτό να είναι και πάλι ο Λουκάς Παπαδήμος;
Κανένα αποτέλεσμα δεν προεξοφλείται, ούτε η σειρά των κομμάτων. Εφόσον προκύψει συνεργασία κομμάτων, δεν θεωρώ ότι προσφέρει η αλλαγή πρωθυπουργού.
Αλήθεια, ένα μεταρρυθμιστικό κόμμα, με επικεφαλής πρόσωπο με τα χαρακτηριστικά του κ. Παπαδήμου, χρειάζεται στη χώρα;
Η συνεισφορά του κ. Παπαδήμου είναι ανεκτίμητη, αν σκεφτείτε μόνο πότε και υπό ποιες συνθήκες ανέλαβε και πόσο συνέβαλε στην επίτευξη των στόχων της κυβέρνησής του. Θα ήθελα, όμως, να βγάλω τον πρωθυπουργό έξω από μια τέτοια συζήτηση, θεωρώ πιθανό ένα πολιτικό big bang, μέσα από το οποίο θα γεννηθεί η ισχυρή έκφραση και εκπροσώπηση της Ελλάδας των δυνατοτήτων, αντί της Ελλάδας των αδυναμιών.
Πολλοί εκτιμούν πως το ΠΑΣΟΚ έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο. Υπό ποιες προϋποθέσεις δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο;
Είναι αλήθεια. Τελείωσε το μοντέλο αρχηγικής δομής και οργάνωσης ήρθε η εποχή της συλλογικότητας. Παράλληλα, το ΠΑΣΟΚ, ταυτιζόμενο έκτων πραγμάτων μόνο με το Μνημόνιο, βρίσκεται σε απόσταση από τη βάση του από το συν – πλην 40% που εκφράζει εδώ και 30χρόνια. Για να ανακάμψει πρέπει να επανακτήσει τον μεταρρυθμιστικό του χαρακτήρα, που επουδενί δεν είναι απλά η εφαρμογή του Μνημονίου, τον κοινωνικό του χαρακτήρα, που σημαίνει δικαιοσύνη και προτεραιότητα σε αυτούς που έκαναν θυσίες (μέτρα για τη ρύθμιση των δανείων εκατομμυρίων ανθρώπων και αντιμετώπιση του θέματος των τιμών) και τον πατριωτικό του χαρακτήρα, ο οποίος θέλει μια Ελλάδα με αληθινή εθνική κυριαρχία και με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, που δεν θα εξαρτάται από δανεικά και βίαιες μειοψηφίες. Αν δεν το κάνει το ΠΑΣΟΚ με τα στελέχη του, αν δεν προσελκύσει νέο κόσμο, κάποιος άλλος θα καλύψει πλειοψηφικά τον χώρο του δυναμικού Κέντρου και της υπεύθυνης Αριστεράς.
Το ΠΑΣΟΚ είναι ακέφαλο! Τι νομίζετε πως γίνεται λάθος στην υπόθεση της διαδοχής;
Το ΠΑΣΟΚ, ως κυβέρνηση, υπήρξε θύμα της συγκυρίας της κρίσης. Το ίδιο συμβαίνει και με το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα. Δεν μπορεί να γίνει ουσιαστική συζήτηση για τη διαδοχή και μάλιστα με υποψηφιότητα του υπουργού Οικονομικών, που βρίσκεται στο διεθνές επίκεντρο των διαπραγματεύσεων και με τεράστιο και κατεπείγον έργο στα χέρια του.
Δεν αισθάνεστε προσβεβλημένη από τοποθετήσεις όπως του κ. Σόιμπλε, του κ. Ρέσλερ ακόμη και της κυρίας Μέρκελ;
Είναι αλήθεια πως οι Γερμανοί πολιτικοί -και όχι μόνο- απευθυνόμενοι και στα εθνικά τους ακροατήρια παράγουν περισσότερες δηλώσεις απ’ όσες μπορεί να καταναλώσει χωρίς επιπτώσεις η Ευρώπη. Η ιστορία έχει πολλά να θυμίσει για το πού μπορεί να καταλήξει ο «πόλεμος λέξεων» μεταξύ εθνών. Προσωπικά, εδώ και αρκετό καιρό έχω ξεκινήσει την πρωτοβουλία «Ευρώπη SOS», με ευρωπαϊστές πολιτικούς από άλλες χώρες αντιτιθέμενη στη μονοκρατορική στάση της Γερμανίας για τη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών και το κοινό ευρωπαϊκό όραμα.
Ποια είναι η δική σας εικόνα για το τι συμβαίνει με τα συσσίτια στα σχολεία;
Όλοι ξέρουμε καλά ότι η ανέχεια έχει χτυπήσει πολλές οικογένειες και υπάρχει συνεργασία μεταξύ υπουργείων, δήμων και φορέων για διακριτική συνδρομή όπου εντοπίζεται πρόβλημα, με σεβασμό στην αξιοπρέπεια κάθε πολίτη. Παιδαγωγικοί λόγοι δεν επιτρέπουν σημειακές παρεμβάσεις στιγματίζοντας μαθητές και βέβαια η πολιτεία δεν μπορεί να αναλάβει οριζόντια τη διατροφή των μαθητών σε όλα τα σχολεία – και ούτε βεβαίως υπάρχει τέτοια ανάγκη. Δεν μπορεί να γίνεται θέαμα προς πώληση ένα σχολείο ή μια γειτονιά ή μια οικογένεια με ιδιαίτερα προβλήματα.
Με το χέρι στην καρδιά, εκτιμάτε σωστή την απόφαση σας να ζητήσετε την τιμωρία των μαθητών που μούντζωσαν επισήμους;
Η έκφραση της οργής, του θυμού, ακόμη και των αδιεξόδων ενός νέου ανθρώπου δεν σημαίνει ότι κάνει ανεκτή την παραβίαση βασικών κανόνων και συμπεριφορών μιας κοινωνίας, την ακύρωση κάθε έννοιας σεβασμού. Δεν μπορεί στα 18 να μουντζώνεις τον δήμαρχο της πόλης και στα 20 να βιαιοπραγείς εναντίον του καθηγητή σου. Καμία επανάσταση δεν δικαιολογεί τέτοιες συμπεριφορές. Ζήτησα το αυτονόητο. Η διοίκηση της εκπαίδευσης και η εκπαιδευτική κοινότητα του σχολείου που έχει την ευθύνη για την παιδαγωγική κρίση να αναλάβουν τις ευθύνες τους προς όλα τα επίπεδα. Το σε ποια κατεύθυνση δεν το αποφασίζει, βέβαια, ο υπουργός από το γραφείο του.
Για τη μεταναστευτική πολιτική τι πρέπει να γίνει;
Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να γίνουν δυο πράγματα. Πρώτον να επαναδιαπραγματευθούμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο τις βασικές παραμέτρους της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής. Πράγμα καθόλου εύκολο, όταν διαπραγματευόμαστε ταυτόχρονα τη μη χρεωκοπία. Πρέπει, όμως, με τα σωστά επιχειρήματα και μια οργανωμένη στρατηγική επιρροής σε ευρωπαϊκά κόμματα και θεσμούς να ξαναβάλουμε το ζήτημα ψηλά στην ατζέντα, προκειμένου να ληφθούν ρεαλιστικές αποφάσεις. Δεύτερον, να συμφωνήσουμε -αν είναι δυνατόν στο πλαίσιο αυτής της κυβέρνησης- για τη διαμόρφωση 13 χώρων φιλοξενίας, έναν σε κάθε περιφέρεια της χώρας, όπου θα μετακινηθούν υποχρεωτικά οι παράνομοι μετανάστες που στοιβάζονται σήμερα στο κέντρο της Αθήνας. Υπάρχουν 250 εκατ. ευρώ που προβλέπονται αποκλειστικά για τον σκοπό αυτό και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, μόνος του, βρίσκει παντού κλειστές πόρτες και κλειστά στόματα.