Διάλογος για την Κεντροαριστερά – Τρία αναπάντητα ερωτήματα

Ιστορικά στη χώρα μας έχουμε ισχυρές κοινωνικές πλειοψηφίες του Kέντρου και της Aριστεράς, που εκφράζονται σχεδόν σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις σε πολιτικές πλειοψηφίες, όχι όμως πάντα και σε κυβερνητικές πλειοψηφίες. Σήμερα, με μια κυβέρνηση που καταρρακώνει τους θεσμούς, εκτρέφει όλα τα παρακμιακά φαινόμενα μιας κοινωνίας και ακόμη γκρεμίζει κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, η μετατροπή της κοινωνικής σε πολιτική και κυβερνητική πλειοψηφία αποτελεί χρέος και όχι επιλογή. Αυτό σημαίνει ότι πολιτικά κόμματα και ηγεσίες που ανήκουν στο προοδευτικό πόλο του πολιτικού φάσματος πρέπει να απαντήσουν θετικά στα παρακάτω τρία ερωτήματα. 1. Ένα σχέδιο διακυβέρνησης της χώρας, με μεγάλες μεταρρυθμίσεις και συμφωνημένους στόχους, οφείλει να συνεκτιμά την σημερινή πραγματικότητα – διεθνές γίγνεσθαι, ευρωπαϊκό κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο – δίνοντας την μάχη μέσα από αυτά και απέναντι σε αυτά, ή επιλέγομε μια αυτονομία της απομόνωσης; 2. Θα συνεργασθούμε στα μείζονα που συμφωνούμε και είναι πολλά, ή θα προτάσσουμε τις διαφορές μας. Θα αναζητήσουμε τον κοινό τόπο στα προβλήματα της κοινωνίας μας, όπως είναι η παιδεία, το κοινωνικό κράτος, το πολιτικό σύστημα, η διαφθορά, η πράσινη οικονομία, η μεταναστευτική πολιτική και φυσικά η εξωτερική πολιτική, ή θα μείνουμε στον καταγγελτικό λόγο εαυτών και αλλήλων;3. Συμμετέχουμε στην διακυβέρνηση για να αλλάξουμε την χώρα, αναλαμβάνοντας το «κόστος του εφικτού» ή περιοριζόμαστε στη σχηματοποίηση πολιτικής ρητορείας και στη συμπεριφορά λαϊκής διαμαρτυρίας; Και επειδή τα παραπάνω ερωτήματα έχουν μείνει αναπάντητα, κατεξοχήν από το Συνασπισμό, η νέα ηγεσία του καλείται να απαντήσει πειστικά για το εάν ενδιαφέρεται να συμμετέχει στη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας ή απλά θα διαρθρώσει μια επικοινωνιακή πρόταση διαμαρτυρίας χωρίς κατεύθυνση;