ΑΝΝΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΝΝΑ
Αγαπητές φίλες και φίλοι, θέλω να σας πω ότι αυτή η τεράστια συνάντηση και ο τρομερός αριθμός ανθρώπων που ήρθαν σήμερα με συγκινεί βαθιά, κυρίως γιατί με τον καθένα από εσάς, ίσως χωρίς καμιά εξαίρεση, έχουμε βρεθεί και έχουμε δουλέψει μαζί.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ γι΄ αυτή σας την παρουσία που πρώτα απ’ όλα σηματοδοτεί αυτό που θα γίνει στις εκλογές στις 4 Οκτώβρη, δηλαδή μια μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ. Σηματοδοτεί τη συμμετοχή του εκπαιδευτικού κόσμου σε αυτό τον αγώνα, σε αυτή την πίστη για μια νέα αλλαγή. Και θέλω να σας ευχαριστήσω γιατί αυτή σας η συμμετοχή μου δείχνει την αγάπη σας και την εμπιστοσύνη σας.
Επέλεξα στην προεκλογική μου εκστρατεία να κάνω τρεις εκδηλώσεις. Η μια αφορούσε τις γυναίκες, η μια είναι η κεντρική εκδήλωση που θα γίνει στο τέλος της προεκλογικής περιόδου και επέλεξα να κάνω μια με το χώρο των ανθρώπων της παιδείας.
Βεβαίως επειδή είμαστε λίγες μέρες πριν τις εκλογές και μπορεί αυτόματα να γίνουν σκέψεις, θέλω να πω αυτό που είπε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αυτό που εγώ μετέφρασα σήμερα στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» ότι αυτό δεν σημαίνει τίποτε για το μέλλον. Τα κουστούμια και τα ταγέρ είναι στην ντουλάπα. Είμαστε όλοι εργάτες, δουλέψαμε όλο αυτό το διάστημα και θα δουλέψουμε και στο μέλλον από οποιαδήποτε θέση.
Η επιλογή έγινε γιατί αυτά τα δύο χρόνια από το 2007 μέχρι σήμερα έχοντας για πρώτη φορά στην μακρά πολιτική μου διαδρομή την ευθύνη για το χώρο της παιδείας, ανακάλυψα και πείστηκα ότι όποιος είναι στην πολιτική και δεν έχει περάσει από το χώρο της παιδείας και δεν έχει αντιληφθεί το βάθος των προβλημάτων της, το άπειρο δυναμικό της, τον κεντρικό ρόλο που παίζει στην ανάπτυξη και στο μέλλον της χώρας και βεβαίως τον πόνο των ανθρώπων στο χώρο της εκπαίδευσης, δεν μπορεί να κατανοήσει και να αλλάξει τίποτε στη χώρα.
Σήμερα σας κάλεσα όλους και είναι άνθρωποι που αυτά τα δύο χρόνια δουλέψαμε σε πολλά επίπεδα. Στο χώρο των σχολείων, στο χώρο του κόμματος, στο συνδικάτο με τα συνδικάτα, σε κάθε ιδιαίτερο χώρο της εκπαίδευσης στο σχολείο, στο γυμνάσιο, στο λύκειο, σε όλους τους Οργανισμούς του Υπουργείου Παιδείας, γιατί κάναμε δουλειά από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο μέχρι το χώρο του σχολικού κτηρίου, άνθρωποι από το χώρο της ειδικής αγωγής, καθηγητές και εκπαιδευτικοί από όλα τα ειδικά σχολεία, από τα μουσικά σχολεία, τα αθλητικά σχολεία, τα πολιτιστικά σχολεία, σχολικοί σύμβουλοι, άνθρωποι της διοίκησης, φοιτητές, καθηγητές όλων των βαθμίδων, δάσκαλοι και καθηγητές πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, καθηγητές στα ΤΕΙ, καθηγητές στα Πανεπιστήμια, άνθρωποι που καθημερινά μοχθούν για το πιο σημαντικό δημόσιο αγαθό, για το πιο σημαντικό στοιχείο που δείχνει την εξέλιξη μιας χώρας, την εκπαίδευση, το μέλλον των παιδιών μας.
Οι σχέσεις των ανθρώπων και στην πολιτική έχουν ένα έντονο προσωπικό στοιχείο. Είναι οι ιδέες που μοιραζόμαστε, αυτά που συμφωνούμε και αυτά που διαφωνούμε. Η δυνατότητά μας να συνθέσουμε. Η παιδεία είναι ένας χώρος γεμάτος διαφορετικές ιδέες, γεμάτος διαφορετικές απόψεις. Το μεγαλύτερο στοίχημα είναι η σύνθεση.
Οι προσωπικές σχέσεις βασίζονται στην καθημερινή δουλειά. Δεν υπάρχουν ιδέες εάν δεν υπάρχουν οι άνθρωποι να τρέξουν πίσω από αυτές για να τις κάνουν πράξη και η καθημερινή δουλειά γίνεται στο σχολειό και στο χώρο της παιδείας, γίνεται στο χώρο των γονιών, γιατί δεν αναφέρθηκα στους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων στη γονεϊκή κοινότητα που είναι μια πολύ και θα μπορούσε να είναι μια ακόμη πιο ισχυρή συνιστώσα της παιδείας.
Η δουλειά γίνεται στο κόμμα που πρέπει να υπάρχουν συνθέσεις και επεξεργασίες, στις μη κυβερνητικές οργανώσεις, στα blogs της παιδείας, τα οποία είναι πάρα πολύ ενδιαφέροντα και τα οποία πολλαπλασιάζονται, γίνονται στους διανοούμενους και στη σχέση μαζί τους, αυτό που έχουν να προσφέρουν οι ίδιοι.
Είναι ιδέες και δουλειά. Είναι αυτά τα δύο βασικά στοιχεία που σε μεγάλο ή σε μικρό επίπεδο σφυρηλατούν τις σχέσεις των ανθρώπων. Και κάνουν τους πολιτικούς να μην είναι επαϊοντες ή απλά παπαγάλοι.
Κάνουν τους πολιτικούς να ενσωματώνουν αυτά που οι μάχιμοι της εκπαίδευσης καθημερινά ζουν και βιώνουν και νομίζω ότι η μεγαλύτερη εμπειρία αυτών των δύο χρόνων ήταν αυτή η σχέση με τους μάχιμους εκπαιδευτικούς σε όλα τα επίπεδα. Με τους μάχιμους εκπαιδευτικούς που πονάνε και πονάνε όπου και αν βρίσκονται.
Έκανα αυτό το μικρό βιντεάκι, θα μπορούσε να είναι ένα πολύ μεγαλύτερο, επέλεξα μόνο τα σχολεία της Αθήνας, γιατί η Αθήνα είναι η πόλη στην οποία κατεβαίνω υποψήφια και την οποία εκπροσωπώ, ίσως να είναι η πόλη με το μεγαλύτερο πρόβλημα σχολικής στέγης σε όλη την Ελλάδα, με την πιο χαμηλή ποιότητα σχολικής στέγης.
Είναι οι εκπαιδευτικοί που παλεύουν καθημερινά με προβλήματα τεραστίων διαστάσεων, τα οποία πολλές φορές οι ίδιοι δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να διδαχτούν. Τα πολυπολιτισμικά μας σχολεία, το τεράστιο θέμα της μετανάστευσης με σχολεία που έχουν 50, 60, 70, 85% μέσα στην Αθήνα παιδιά από άλλους πολιτισμούς, από άλλες χώρες, από άλλες γλώσσες και δάσκαλοι που μόνοι τους παλεύουν να συνθέσουν και να δώσουν σε όλα τα παιδιά ίσες ευκαιρίες.
Αυτή η εμπειρία με το μάχιμο εκπαιδευτικό, αυτή η γνώση πλέον του πόσο πολύ πονάει η εκπαίδευση σε όλους τους χώρους, αναπληρωτές, ωρομίσθιοι, κάθε είδους συμβάσεις, έλλειψη αξιοκρατίας που δεν δίνει τη δυνατότητα στους δημιουργούς να προσφέρουν περισσότερα και να φύγουν ψηλά, που δεν δίνει τη δυνατότητα σε αυτούς που δεν μπορούν να γίνουν καλύτεροι.
Η παιδεία, είναι ένας χώρος γεμάτος δημιουργούς και γεμάτος δυναμική και θέλω να ξεκινήσω με την αισιόδοξη πλευρά της, γιατί όλα αυτά που και εγώ όπως και εσείς ανακαλύψατε για χρόνια, δίνουν αυτό το συμβολισμό της ανάγκης αισιοδοξίας, γιατί υπάρχει και ανθρώπινο δυναμικό και όρεξη και πάθος και άνθρωποι σε όλα τα επίπεδα που μπορούν να δώσουν αλλά και την ανάγκη νέας απολύτως αντίληψης.
Είστε σήμερα όλοι εδώ, οι άνθρωποι που δουλέψαμε μαζί σκληρά, που καταλήξαμε σε θέσεις, που εξειδικεύσαμε θέσεις, άνθρωποι που ο καθένας με τη δική του εμπειρία αυτό το διάστημα προσέφερε πολλά.
Την επόμενη ημέρα το ΠΑΣΟΚ θα κληθεί και στην παιδεία να προχωρήσει σε μεγάλες αλλαγές, που πολλές φορές αφορούν πολύ απλά πράγματα. Σε πάρα πολλά θέματα χρειαζόμαστε μια επιστροφή στα βασικά. Στα θέματα της αξιοκρατίας, της δουλειάς που ανταμείβεται, του στόχου που επιτυγχάνεται, του άριστου που πρέπει να ξεχωρίζει, του αδύναμου που πρέπει να βοηθάτε. Τις ευκαιρίες που πρέπει να είναι ίσες για όλα τα παιδιά.
Στις 4 Οκτώβρη λέμε όλοι ότι θα αλλάξουμε σελίδα. Αγαπητές φίλες και φίλοι δεν αρκεί να αλλάξουμε σελίδα. Αυτή τη φορά το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αλλάξει ολόκληρο το βιβλίο, πρέπει να πάρουμε ένα καινούριο βιβλίο στα χέρια μας. Να κλείσουμε διαχρονικές πληγές, διαχρονικές πληγές του ελληνικού κράτους που επηρεάζουν οριζόντια όλους τους χώρους και για τις οποίες πολλές από αυτές είμαστε και εμείς υπεύθυνοι.
Σε αυτή την αναμέτρηση και σε αυτές τις ημέρες που έχουμε μπροστά μας είναι ελάσσονος σημασίας να ασχοληθεί κανείς με τη Νέα Δημοκρατία και το τι έκανε. Σημασία έχει αυτή τη στιγμή να έχουμε εμείς βαθιά την αίσθηση της αυτοκριτικής μας και ακλόνητη την πεποίθηση της δημιουργίας της επόμενης ημέρας.
Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι ένα restart και αυτό πρέπει να γίνει σε όλα τα επίπεδα. Θέλουμε μια Ελλάδα, που οι λέξεις της δημιουργίας, της αριστείας, της προσπάθειας, του μόχθου, της δουλειάς, του κόπου για τον καθένα θα επανέλθουν στο λεξιλόγιό μας με κέφι. Γιατί ο καθένας θέλει να δουλεύει και θέλει να δουλεύει σκληρά όταν η δουλειά του ανταμείβεται και όταν ο κόπος του πιάνει τόπο.
Αυτή τη φωτεινή Ελλάδα μπορούμε και πάλι να την φέρουμε μπροστά μας. Οι εκλογές θέτουν διλήμματα. Οι 30άρηδες και οι 40άρηδες σήμερα αμφισβητούν. Οι απαντήσεις στις εκλογές ακόμα και σε εποχές που υπάρχει ρεύμα σαν και αυτό που ζούμε αυτές τις ημέρες, δεν είναι καθόλου αυτονόητες.
Οι νέες γενιές αμφισβητούν και καταναγκαστικά ψηφίζουν. Οι δε μεγαλύτεροι έχουν μεγάλη αμφιβολία μέσα τους για το τι θα γίνει την επόμενη ημέρα. Έτσι οδηγούνται όλοι στις κάλπες για το μη χείρον και η ζωή τραβά την κατηφόρα σε αυτή τη χώρα.
Η ανάγκη είναι να αλλάξουμε και το περιεχόμενο της πολιτικής. Εμείς που αυτές τις μέρες μιλούμε τόσο πολύ, οφείλουμε να προσδιορίσουμε τις συνιστώσες του διλήμματος των εκλογών. Ναι στην κριτική, ναι στην κρίση του πολίτη αλλά ναι και στη σύγκριση.
Ναι στην αμφιβολία, την οποία πρέπει να αποδεχτούμε και να αναλύσουμε αλλά ναι την ίδια στιγμή και στην ελπίδα για το αύριο. Ναι στο συναίσθημα, στο σύνθημα, σε αυτό που αγγίζει τη ψυχή αλλά ναι και στη λογική και στην τεκμηρίωση που αγγίζει το μυαλό.
Με αυτές τις συνιστώσες θα αναφερθώ στα τρία μεγάλα διακυβεύματα που είναι μπροστά μας σε αυτές τις εκλογές. Το πρώτο και μεγάλο διακύβευμα είναι η ισχυρή Ελλάδα, είναι η πατρίδα που όλοι θέλουμε αύριο και θέλω να αναφερθώ και στη σύγκριση και στην κρίση και στο μέλλον και σε όλα αυτά που είπα πριν.
Το 2004 η Ελλάδα ήταν μια χώρα ισχυρή στην Ευρώπη. Θυμίζω ότι ήταν η χώρα που είχε αλλάξει την ευρωπαϊκή πολιτική ως προς το Κυπριακό ζήτημα και είχε πετύχει την ένταξη της Κύπρου. Θυμίζω ότι η Ελλάδα, είχε πετύχει τη συμφωνία της Θεσσαλονίκης όπου είχε αποφασιστεί η βαλκανική πολιτική της Ευρώπης για τα επόμενα δέκα χρόνια.
Θυμίζω ότι η Ελλάδα έπαιζε κυρίαρχο ρόλο στη Μέση Ανατολή με τον Γιώργο Παπανδρέου τότε ως Υπουργό Εξωτερικών να παίρνει μέρος ανάμεσα στους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους. Θυμίζω μια Ελλάδα, που με αξιοπρέπεια, διαύγεια, περηφάνια και γνώση της ανωτερότητας της θέσης της είχε απλώσει χέρι φιλίας, ανωτερότητας της θέσης της εννοώ οικονομικά και μέσα από την εξέλιξη της δημοκρατίας της, είχε απλώσει χέρι σε όλους τους γείτονες. Με τους Τούρκους, με τους Βουλγάρους, με τους Αλβανούς, με τους Σκοπιανούς, υπήρχε μια νέα πραγματικότητα.
Δεν βλέπαμε πια τα Βαλκάνια ως το μεγάλο πρόβλημα που εμείς ήμασταν ένα κομμάτι. Παίζαμε έναν κυρίαρχο ρόλο για τη συμφιλίωση και για την επίλυση των προβλημάτων.
Λίγα χρόνια μετά η Ελλάδα δεν υπάρχει στον ευρωπαϊκό χώρο. Η Ελλάδα υπάρχει μόνο για να ψελλίζει από εδώ και από εκεί ένα βέτο, ένα βέτο το οποίο όποτε κάποτε ανακοινώνει ότι δεν θα βάλει, κάποτε δήθεν βάζει, μια Ελλάδα χωρίς στρατηγική της επόμενης ημέρας.
Και σας διαβεβαιώνω ότι όσο και αν οι πολίτες θεωρούν ότι η εξωτερική πολιτική δεν είναι κυρίαρχο θέμα – μάλλον οι δημοσκοπήσεις όχι οι πολίτες – όταν μια χώρα είναι ισχυρή, έχει αυτοπεποίθηση, δίνει την αίσθηση στους πολίτες της ότι υπάρχει και είναι υπολογίσιμη, τότε αυτό μεταφέρεται και στο εσωτερικό της με δημιουργία και δράση.
Την επόμενη ημέρα με επικεφαλής τον Γιώργο Παπανδρέου που είναι ένας από τους διεθνείς ηγέτες, βάζουμε πλώρη ξανά για την Ελλάδα που μπορεί, όχι για τη μικρή Ελλάδα στην άκρη των Βαλκανίων, για την ισχυρή Ελλάδα στο κέντρο μιας μεγάλης περιφέρεια που ξεκινάει από την μέση Ανατολή και τελειώνει στα βόρεια της Σκανδιναβίας.
Το δεύτερο σημαντικό θέμα, το δεύτερο μεγάλο διακύβευμα είναι η οικονομία. Και εδώ θα ξεκινήσω με τη σύγκριση. Το 2004 η Ελλάδα είχε αυξήσει το βιοτικό επίπεδο κατά 10 μονάδες μέσα σε μια 10ετία. Η Ελλάδα ήταν μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, ήταν μέσα στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου.
Είχε να παρουσιάσει τεράστια έργα και υποδομές, Ολυμπιακούς Αγώνες, πολύ σημαντικές μεταρρυθμίσεις στης 10ετία του ’90 που ξεκινούσαν από το τραπεζικό σύστημα, το οποίο τότε απελευθερώθηκε και δυστυχώς σήμερα κατέληξε να είναι απολύτως ασύδοτο.
Είναι η εποχή που γίνονται οι νέοι θεσμοί σε όλα τα επίπεδα, από το Συνήγορο του Πολίτη και την Επιτροπή Ανταγωνισμού μέχρι τις μεγάλες κοινωνικές επιλογές. Ας θυμηθούμε ότι ακόμη και εκείνη την περίοδο που εμείς οι ίδιοι κάνουμε αυτοκριτική για το θέμα της αναδιανομής είναι η εποχή τους ΕΚΑΣ, είναι η εποχή της «Βοήθειας στο Σπίτι», είναι η εποχή των μεγάλων επιλογών.
Σήμερα μέσα σε 5 χρόνια δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στα νούμερα που τα βλέπετε όλοι γύρω σας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της οικονομίας ξεκινά από το ότι η Ελλάδα δεν παράγει πια. Όταν ακούμε τους νέους ανθρώπους με διδακτορικά, με μεταπτυχιακά, με προσόντα με γλώσσες, όλα αυτά που λένε όλοι για τα παιδιά σας, για τα παιδιά μας, για τους νέους που φτάνουν στα γραφεία μας ή στα κόμματα, νέοι με τόσα προσόντα που δεν βρίσκουν δουλειά. Μα δεν μπορεί να βρει δουλειά κανείς σε μια χώρα η οποία δεν παράγει.
Η βιομηχανική παραγωγή έπεσε κάθετα μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια, το ισοζύγιο πληρωμών που είναι ένας δείκτης, τον οποίο ακούμε συχνά, δείχνει ουσιαστικά….
Επανέρχομαι στο ότι στην οικονομία αναφερόμαστε στον δείκτη που αφορά το ισοζύγιο πληρωμών και ουσιαστικά είναι οι εισαγωγές και οι εξαγωγές. Μια χώρα που εισάγει πολύ και που δεν εξάγει τίποτε. Δηλαδή μια χώρα που δεν παράγει.
Αυτό ήταν ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Τεράστιο χρέος, τεράστιο έλλειμμα, τρομακτικά προβλήματα στην αναδιανομή του πλούτου, με μεταφορά τεράστιων ποσών μέσω του φορολογικού συστήματος από τα χαμηλότερα στα ανώτερα οικονομικά στρώματα.
Θυμίζω ότι μόνο 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ με τη φορολογική αλλαγή του 2005 μέσα σε ένα χρόνο άλλαξε χέρια. Πήγε από τη μέση τάξη στα ανώτερα εισοδήματα. Έχουμε λοιπόν μέσα σε πέντε χρόνια μια εξαιρετικά δυσμενή οικονομική κατάσταση που αφορά τα μακροοικονομικά μεγέθη της χώρας, το νοικοκυριό δηλαδή της χώρας, την παραγωγή, δηλαδή τη δυναμική που έχουμε για να δημιουργήσουμε πλούτο αλλά και την οικονομική κατάσταση του καθενός, όπου έχουμε μέσα σε μια 5ετία τους φτωχούς να γίνονται φτωχότερους, τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότερους και την ψαλίδα να μεγαλώνει.
Αυτό δεν είναι ένα φαινόμενο μόνο ελληνικό αλλά στην Ελλάδα πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις αυτή την 5ετία. Τι κάνουμε σήμερα; Ποια είναι η πρόταση; Πώς αντιμετωπίζουμε το θέμα της οικονομίας;
Θα πω κάτι πολύ απλό. Αν σκεφτούμε μια αίθουσα γεμάτη πάγους, στην οποία θέλουμε να λιώσουμε τους πάγους, παίρνουμε κανάτες με παγωμένο νερό και το ρίχνουμε πάνω στους πάγους. Αυτή είναι η λογική της Νέας Δημοκρατίας για την οικονομία. Μια οικονομία, η οποία αυτή τη στιγμή έχει τρομακτικά προβλήματα, γιατί έχει σταματήσει η αγορά και τα μέτρα που ανακοινώνει ο Πρωθυπουργός στην έκθεση, είναι ακόμη μεγαλύτερο πάγωμα και πάγωμα πού; Στους μισθούς της μεσαίας τάξης. Η μεσαία τάξη, η οποία μέσα σε μια 5ετία πια δεν είναι μεσαία τάξη αλλά τείνει προς τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα.
Η μεγάλη επιτυχία των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ που ουσιαστικά έκανε το 75% της χώρας μεσαία τάξη, έχουμε μια πλήρη αναστροφή. Όπου η μεσαία τάξη δεν έχει μόνο την ανασφάλεια του εισοδήματος, έχει την ανασφάλεια της σύνταξης, έχει την ανασφάλεια της τακτοποίησης των παιδιών της την επόμενη ημέρα. Δηλαδή όλες οι σταθερές διαλύονται μέρα με τη μέρα.
Η απάντηση της Νέας Δημοκρατίας αλλά και αρκετών συντηρητικών νεοφιλελεύθερης αντίληψης κυβερνήσεων, είναι να στραγγίσουμε ακόμη περισσότερο την οικονομία, να κόψουμε από το πολύ χαμηλό εισόδημα. Αυτό έχει άμεσο αποτέλεσμα στην αγορά, στο καφενείο, στη μικρομεσαία αγορά, στο μικρομεσαίο μαγαζί. Ήμουν τις προάλλες στον Κολωνό που περάσαμε από τέσσερα καφενεία και τους είχαμε ειδοποιήσει. Δεν ήταν παραπάνω από τρεις παρέες. Οι καφετζήδες μου είπαν όλοι ότι δεν θα μπορέσουν να φτάσουν τα Χριστούγεννα γιατί δεν μπορούν να βγάλουν το νοίκι τους.
Όταν λοιπόν μειώνεις ακόμη περισσότερο το εισόδημα σε αυτές τις κατηγορίες, που είναι η μεγάλη κατηγορία του ελληνικού λαού, αυτό έχει άμεσες επιπτώσεις σε μια σειρά από μικρές, μεσαίες επιχειρήσεις, παγώνει η αγορά και οδηγούμαστε σε ένα συνολικό αδιέξοδο. Στραγγίζουμε για να μαζέψουμε ότι μπορούμε αλλά αυτό που στραγγίζουμε ουσιαστικά το παίρνουμε από τον ιδρώτα του μέσου εργαζόμενου.
Θα σας δώσω μόνο ένα νούμερο. Η χώρα έπρεπε να δανειστεί 40 δις σύμφωνα με το ετήσιο πρόγραμμα δανεισμού. Θα φτάσει τα 60 δισεκατομμύρια. Από το πάγωμα των μισθών θα κερδίσει το ελληνικό κράτος 350 εκατομμύρια. Η απάντηση είναι ακριβώς η αντίθετη. Για να λιώσεις τους πάγους, θα πρέπει να ρίξεις ζεστό νερό. Για να ρίξεις ζεστό νερό, ξέρεις ότι πρέπει να ξοδέψεις ξύλα, να ζεστάνεις το νερό, να βάλεις ενέργεια αλλά θα λιώσεις τους πάγους και θα κινήσεις ξανά το σύστημα.
Η πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου στην έκθεση ήταν σαφής. Η ενίσχυση του μέσου εισοδήματος ή για να είμαι πιο ακριβής, η προστασία του μέσου εισοδήματος, η αντιμετώπιση των δανείων των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που είναι από τα πλέον άμεσα ζητήματα, δημόσια έργα, μικρά δημόσια έργα που αφορούν τις επιχειρήσεις, τις μικρές εργοληπτικές επιχειρήσεις σε όλη τη χώρα.
Και η κίνηση της αγοράς, η δημιουργία του πλούτου είναι αυτή που βεβαίως με ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας θα μπορέσει σε μια 4ετία να αντιμετωπίσουμε τους δείκτες που είναι σημαντικοί αλλά την ίδια στιγμή να έχει κινηθεί η οικονομία.
Πού θα βρείτε τα λεφτά; Πώς θα βρείτε τα ξύλα για να ζεστάνετε το νερό να λιώσετε τους πάγους, για να το πω απλά. Θα πω μερικά πρακτικά και μερικά πολιτικά. Δηλαδή μια πρακτική απάντηση και μια πολιτική απάντηση. 3,5 δισεκατομμύρια το χρόνο από το 2003, χάνουμε 3,5 δισεκατομμύρια κάθε χρόνο από το ΦΠΑ το οποίο δεν εισπράττεται.
Γιατί ενώ αυξήθηκε ο ΦΠΑ και τον πληρώνουμε όλοι μας από 18 έως 19% δεν τον εισπράττει το ελληνικό δημόσιο και χάνει κάθε χρόνο 3,5 δισεκατομμύρια; Τι σημαίνει αν πιάσουμε τα μισά από αυτά με πολιτική βούληση και ελέγχους για τα 3,5 δισεκατομμύρια το χρόνο;
Γίνεται συζήτηση για τα 31 δισεκατομμύρια που δεν έχουν εισπραχθεί από το 2008 και είναι βεβαιωμένα στις Εφορείες. Λένε δεν μπορείτε να τα πάρετε γιατί έχουν χρεοκοπήσει. Μα αν από τα 31 το 10% συλλάβουμε, είναι 3,5 δισεκατομμύρια, αντιμετωπίζουμε το θέμα της παιδείας και το 5%.
Τα 22 δισεκατομμύρια του ΕΣΠΑ, δηλαδή το Δ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, έπρεπε από το 2006 να είναι στην αγορά. Δεν κινήθηκε παρά το 1,44%, 180 εκατομμύρια έχουν πέσει στην αγορά σήμερα. Γιατί; Γιατί άλλαξαν όλοι οι φορείς, όλες οι διαδικασίες, έφυγαν οι άνθρωποι που ήξεραν, ξανά όλα από την αρχή, ακόμα πολλοί είναι εδώ που είναι στο Υπουργείο Παιδείας και ξέρουν τι συμβαίνει με το Κοινοτικό Πλαίσιο στο χώρο της παιδείας. Δεν εκταμιεύεται ούτε ένα ευρώ σε μια εποχή που χρειάζεται να πέσει χρήμα σε όλα τα επίπεδα και να κινηθεί η αγορά.
Δανεισμός. Έχει σημασία πως δανείζεται μια χώρα. Θα πω με δύο λέξεις την πρόταση του Σαρκοζί, που είναι μια κεντροδεξιά κυβέρνηση και που είναι ένα παράδειγμα που έχει ακολουθηθεί από πολλές χώρες στην Κεντρική Ευρώπη.
Δανείστηκε 0,9% του ΑΕΠ, τεράστιο ποσό για τη Γαλλία και είπε αυτά τα χρήματα θα μπουν σε χίλια μεγάλα έργα σε όλη τη χώρα. Σε ένα χρόνο θα έχουν φέρει πίσω 1,1% ανάπτυξη. Δηλαδή δανείζομαι, τα βάζω στην οικονομία, κάνω πραγματικό έργο, κινώ γύρω από αυτά τα χρήματα τα 300 επαγγέλματα που είναι γύρω από την οικοδομή και τις κατασκευές και φέρνω τον πλούτο που μου χρειάζεται. Γιατί αυξανομένων των εισοδημάτων έχουμε και φόρους, έχουμε και εισφορές στα Ταμεία, έχουμε κίνηση του πλούτου, δημιουργία θέσεων εργασίας.
Έχουμε προτείνει μια σειρά από μέτρα τα οποία ακούτε όλες αυτές τις ημέρες, άμεσα μέτρα για την απασχόληση των νέων, για το θέμα των τιμών, για τον έλεγχο στην αγορά εργασίας, πράγματα που αφορούν τις 100 πρώτες ημέρες και που είναι εφικτά.
Και βέβαια η μεγάλη επιλογή της πράσινης ανάπτυξης, ένα νέο μοντέλο που αφορά την ενέργεια, τα προϊόντα, τον αγροτικό τομέα, τον τουρισμό μας, το θέμα των μεταφορών, νέες πολιτικές, γι΄ αυτό και είπα ότι χρειαζόμαστε ένα νέο βιβλίο.
Είπα για την ισχυρή Ελλάδα, είπα για την οικονομία. Το τρίτο και βασικό είναι το κράτος και ο ρόλος του. Στη Νέα Δημοκρατία το κεντρικό σύνθημα ήταν η επανίδρυση του κράτους. Είδαμε την πλήρη διάλυση του κράτους. Θα παραλάβουμε ένα διαλυμένο κράτος σε όλα του τα επίπεδα. Με αναξιοκρατία, με ανθρώπους απογοητευμένους και απελπισμένους, με θεσμούς οι οποίοι δεν λειτουργούν.
Για να λειτουργήσει το κράτος θα σταθώ στην εισαγωγή μου, χρειάζεται ένα άλλο όραμα και μια άλλη αισιοδοξία. Χρειάζεται το ήθος να επανέλθει στην πολιτική. Χρειάζεται να πιστέψουμε και να δουλέψουμε όλοι μαζί για να φτιάξουμε ένα κράτος που δεν λεηλατείται από κανέναν. Που δεν λεηλατείται από κόμματα, που δεν λεηλατείται από πρόσωπα, από κυβερνήσεις αλλά ένα κράτος που λειτουργεί μόνο η αξιοκρατία.
Και σε αυτή την προσπάθεια χρειαζόμαστε τους δικούς μας συνδικαλιστές, τα δικά μας στελέχη, τους ανθρώπους που πάλεψαν τόσα χρόνια για το ΠΑΣΟΚ να μπουν στην πρώτη γραμμή και να πουν: φτάνει πια. Δεν υπάρχουν δικοί μας, δικοί τους, οι άλλοι. Ότι σε αυτή τη χώρα θα είναι οι άξιοι και θα επιλεγούν με τις πλέον αντικειμενικές διαδικασίες. Ότι ποτέ δεν θα συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους δεξιούς, ότι ποτέ ξανά δεν θα πούμε κοίτα τι κάνανε αυτοί, πρέπει να τα κάνουμε και εμείς.
Ότι κάθε στιγμή, για καθέναν από εμάς, όχι μόνο για τον Υπουργό, για τον Γενικό Γραμματέα ή για τον διευθυντή, όχι μόνο για τον Πρόεδρο της ΟΛΜΕ, της ΔΟΕ, της ΠΟΣΔΕΠ ή των ΤΕΙ αλλά για τον καθένα όποιος θα είναι ΠΑΣΟΚ θα έχει στα σημεία μπροστά του την αναξιοκρατία.
Αυτό είναι η βάση για να πούμε ότι νέοι θεσμοί θα μπορέσουν να λειτουργήσουν και ξέρουμε όλοι μας ότι είναι ένα θέμα που πονάει το λαό μας, ότι είναι κάτι σαν αρρώστια που την κουβαλάμε μέσα μας και ξέρουμε όλοι ότι αν αύριο δεν το αλλάξουμε αυτό από την πρώτη μέρα και δεν δώσουμε δείγμα, τίποτε δεν θα αλλάξει σύντροφοι. Σε 18 μήνες θα είναι ο ελληνικός λαός απελπισμένος όπως είναι σήμερα.
Στο κράτος, η λειτουργία του κράτους, οι νέες δομές, ο ρόλος του δημοσίου υπαλλήλου έχουν περιγραφεί λεπτομερώς, όπως η μεγάλη αλλαγή στην αυτοδιοίκηση, ο κεντρικός ρόλος της μεταρρύθμισης για τη μεταφορά αρμοδιοτήτων, το θέμα των περιφερειών, οι ισχυροί δήμοι, όλα αυτά είναι από την πρώτη ημέρα στο τραπέζι.
Όμως σε αυτή την αίθουσα θα ήθελα να αναφερθώ στο ρόλο του κράτους στα δημόσια αγαθά. Ένα σοσιαλιστικό κόμμα, ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα το 2010 κρίνεται από την υγεία, την παιδεία, το ασφαλιστικό σύστημα.
Και εδώ έχουμε και εμείς για τον εαυτό μας σημαντική αυτοκριτική να κάνουμε. Όμως ξέρουμε καλά πως εάν δεν απαντήσουμε σε αυτά τα μεγάλα ζητήματα δεν αλλάζουμε τον πυρήνα και της πολιτικής και της κοινωνίας.
Στην παιδεία, ακόμα και μέσα στην κρίση, τον Απρίλιο που η κρίση ήταν σε πλήρη εξέλιξη και δεν φαινόταν κανένα σημάδι, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πολύ συνειδητά στο φόρουμ παιδείας που κάναμε για τις θέσεις όπου παρουσιάστηκαν αναλυτικά οι θέσεις για την παιδεία, είπε ότι ακόμα και στην περίοδο που δεν υπάρχει τίποτε, η προτεραιότητα θα είναι η παιδεία. 5% στην 4ετία και 1 δισεκατομμύριο ευρώ από την πρώτη χρονιά. Είναι η απόλυτη προτεραιότητα.
Θα αναφερθώ μόνο επιγραμματικά, οι περισσότεροι από εσάς συμμετείχατε στο φόρουμ παιδείας όπου βρέθηκαν περισσότεροι από 3.000 άνθρωποι του χώρου της παιδείας, όπου αναλύθηκαν λεπτομερώς οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ, όπου συμμετείχαν οι πλέον λαμπροί επιστήμονες αλλά και μάχιμοι εκπαιδευτικοί από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό και θεωρώ ότι είναι ένα σημαντικό εργαλείο για την επόμενη ημέρα.
Έχουμε πει πολλές φορές ότι το σύνθημά μας είναι δημόσια παιδεία, που σημαίνει ένα νέο τύπο δημοτικού, γυμνασίου, λυκείου, πανεπιστημίου, ΤΕΙ, ένα σχολειό ανοιχτό στην κοινωνία με διαφορετικό τρόπο διοίκησης, με διαφορετικές πια μεθόδους, προγράμματα, βιβλία, με άλλο ρόλο των εκπαιδευτικών που θα είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές. Και η πολιτική μας και η δέσμευσή μας στους εκπαιδευτικούς σε όλες τις βαθμίδες είναι μέσα σε τρεις λέξεις: Επιμόρφωση, αξιολόγηση, αμοιβή αξιοπρεπή ώστε να ζουν και να δημιουργούν μόνο από τη δουλειά τους οι εκπαιδευτικοί.
Δωρεάν παιδεία, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα και ίσως όχι το πιο εύκολο. Όταν αναφέρθηκα στις πολλές ομάδες των συντρόφων και των φίλων που δουλέψαμε όλο αυτό το διάστημα, δεν αναφέρθηκα και στους φροντιστές, οι οποίοι ήρθαν πολλές φορές και μας είδαν. Οι σύλλογοι φροντιστών, όλες αυτές οι χιλιάδες εκπαιδευτικών που δουλεύουν σε αυτό που ονομάζουμε παραπαιδεία και που ουσιαστικά με ευθύνη πολλών χρόνων τώρα της πολιτικής, είναι ένα συστατικό του εκπαιδευτικού συστήματος.
Το πρόβλημά μας καθόλου δεν είναι αυτή η εκπαιδευτική. Το πρόβλημά μας είναι πώς το δημόσιο σχολείο θα ενσωματώσει όλες τις δυνάμεις της παιδείας και θα παρέχει εκείνο το επίπεδο των υπηρεσιών που να μη χρειάζεται κανένας να πληρώνει τίποτε. Αυτό θα ξεκινήσει με μέτρα βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.
Ο στόχος μας είναι σε μια 4ετία να υπάρχει ολοήμερο σχολείο παντού. Ολοήμερο σχολείο με ενιαίο πρόγραμμα χωρίς ωρομίσθιους δασκάλους. Αυτό το έχουμε αναλύσει με την πρωτοβάθμια και αυτό είναι μια δέσμευση και ένας μεγάλος στόχος. Σκεφτείτε εάν τέσσερα χρόνια μετά σε κάθε σημείο της χώρας υπάρχει ολοήμερο σχολείο, που δουλεύει όπως το φανταζόμαστε.
Δημόσιο πιστοποιητικό στην πληροφορική και στην ξένη γλώσσα από το σχολείο ώστε να μην ξοδεύουν οι γονείς σε όλο το γυμνάσιο. Αλλαγή της τεχνολογικής εκπαίδευσης. Έχουμε δουλέψει εξαιρετικά πολύ και έχουμε παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη πρόταση για πλήρη αλλαγή στην τεχνική εκπαίδευση.
Εάν δεν αλλάξει ο προσανατολισμός, η επένδυση, η σημασία και το βάρος της τεχνικής εκπαίδευσης, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να λύσουμε ούτε το θέμα των εξετάσεων στο Πανεπιστήμιο ούτε τη σωστή κατανομή του ανθρώπινου δυναμικού στην οικονομία, στην ανάπτυξη και στη γνώση.
Πρώτη προτεραιότητα λοιπόν επένδυση στην τεχνική εκπαίδευση με μια αλλαγή την οποία έχουμε παρουσιάσει βήμα προς βήμα. Νέα λειτουργία στο Γενικό Λύκειο. Αλλαγές στη Β΄ και στη Γ΄ Λυκείου με μικρό αριθμό μαθημάτων, γνώση σε βάθος, αυτόνομο απολυτήριο Λυκείου, εθνικό απολυτήριο Λυκείου με αντικειμενικές εξετάσεις, αντικειμενικές πανελλαδικές εξετάσεις και τα παιδιά θα χρησιμοποιούν το βαθμό του απολυτηρίου τους, όπου τα Πανεπιστήμια θα θέτουν το συντελεστή βαρύτητος για να υποδεχτούν τους νέους φοιτητές.
Αλλαγές στα Πανεπιστήμια. Θέλουμε μια νέα χωροταξική και θεματική αναδιάρθρωση των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ και ζητούμε από όλους τους συντρόφους και τους φίλους, από όλους τους καθηγητές και τους φοιτητές σε όλες τις βαθμίδες, σε όλη την ανώτατη εκπαίδευση. Να συστρατευθούμε όλοι σε μια λογική, που το κεντρικό της στοιχείο και η πρώτη της προτεραιότητα θα είναι η ποιότητα στην εκπαίδευση και ο φοιτητής. Ούτε η πόλη που θα υποδεχτεί το Πανεπιστήμιο, ούτε οι επιμέρους προτιμήσεις καθηγητών και τμημάτων, ούτε κάθε είδους άλλα νόμιμα ή παράνομα συμφέροντα.
Ο χωροταξικός χάρτης της ανώτατης εκπαίδευσης πρέπει να εξυπηρετεί τη γνώση και την ανάπτυξη στη χώρα. Πρέπει να είναι στην υπηρεσία του φοιτητή και του σπουδαστή και κανενός άλλου και αυτό σημαίνει ότι η κοινωνική πολιτική, η πολιτική ευρέσεως εργασίας είναι δευτερεύουσες για να αντιμετωπίσουμε το θέμα της παιδείας.
Στην παιδεία υπάρχει ένας στόχος. Ποιότητα ώστε τα Πανεπιστήμιά μας και τα τεχνολογικά μας ιδρύματα να γίνουν ανταγωνιστικά σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό σημαίνει και μεταρρυθμίσεις αλλά και χρήματα.
Θέλω εδώ να πω ότι είναι πολύ αισιόδοξα τα μηνύματα, γύρισα σχεδόν το σύνολο των περιφερειακών Πανεπιστημίων και των περιφερειακών ΤΕΙ στη χώρα και είδα λαμπρούς ανθρώπους, που είναι έτοιμοι να συστρατευτούν σε μια τέτοια ιστορία. Όπου ο τοπικισμός, η κλαδική αντιμετώπιση, ο συντεχνιασμός θα είναι έξω από τη συνολική αλλαγή που χρειαζόμαστε στην τριτοβάθμια.
Αγαπητές συντρόφισσες, σύντροφοι, ως βουλευτής της Αθήνας, δύο χρόνια τώρα υπηρέτησα αυτή την πόλη, ερχόμενη από την περιφέρεια. Η γνώση μου ήταν πολιτικά ως βουλευτής Κοζάνης και στην Κοζάνη όπως και σε πολλές περιφέρειες της Ελλάδας στα βουνά και στα νησιά, υπήρχε το σύνθημα: «Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα».
Θέλω να σας πω ότι ζώντας στην Αθήνα, η Αθήνα είναι η πόλη με τις πιο προβληματικές υποδομές ποιότητας ζωής σε όλη την Ελλάδα. Σχολική στέγη, ελεύθεροι χώροι, κυκλοφοριακό, ποιότητα ζωής, περιβάλλον, ασφάλεια, δουλειά, κατάρρευση του οικονομικού ιστού. Η Αθήνα είναι μια πόλη που πεθαίνει, όπου οι κάτοικοί της την αφήνουν και φεύγουν γύρω – γύρω, είναι μια πόλη που πρέπει να επέμβουμε άμεσα.
Δουλεύω εδώ και δύο χρόνια έχοντας κάνει την πρωτοβουλία Αθήνα ζωή, ξανά στο κέντρο με 3.500 συμπολίτες μας που έχουν συμμετάσχει, έχουν υπογράψει, έχουν έρθει μαζί μου σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας, έχουμε καταθέσει μια συνολική πρόταση στη Βουλή 3 φορές. Ζητήσαμε από τον Πρωθυπουργό να πάρει θέση. Δεν ήρθε ποτέ στη Βουλή να συζητήσει για το θέμα της Αθήνας και είπαμε στον Πρωθυπουργό γιατί η Αθήνα δεν είναι μια πόλη, που τα προβλήματά της θα λυθούν απλά από το δήμαρχο.
Θέλει μεταφορά αρμοδιοτήτων και θέλει συνεργασία από το Υπουργείο Εσωτερικών και τα θέματα μετανάστευσης και το Υπουργείο Εξωτερικών μέχρι το ΠΕΧΩΔΕ, το Υπουργείο Υγείας, το Υπουργείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, το Υπουργείο Παιδείας, το Υπουργείο Πολιτισμού, θέλει ένα σχέδιο 4ετίας, όπως έκαναν πολύ μεγάλες πόλεις, η Βαρκελώνη, η Κοπεγχάγη, το Μπίρμιχαμ και μπόρεσαν από τη φάση του θανάτου της πόλης να τις αναστήσουν και να τις ξαναφέρουν στο κέντρο.
Αυτά τα δύο χρόνια με σύνθημα: «Ανάσταση της γειτονιάς της Αθήνας», με κέντρο της κάθε γειτονιά, το σχολείο της, που το σχολείο πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα, σχολείο, γυμνάσιο, λύκειο, έκανα ένα σημαντικό αγώνα. Αυτός θα συνεχιστεί από όποια θέση την επόμενη ημέρα.
Πιστεύω βαθιά πως και στην Αθήνα, όχι μόνο στην περιφέρεια ο βουλευτής οφείλει να είναι δίπλα στο πρόβλημα του κάθε πολίτη, τον οποίο εκπροσωπεί κάθε στιγμή.
Φίλες και φίλοι έχουμε 15 μέρες μέχρι τις εκλογές. Σε μια εποχή με μεγάλα προβλήματα, έχουμε ο καθένας στο χώρο του μια μεγάλη ευθύνη. Όχι να πείσουμε γιατί πρέπει να φύγει η Νέα Δημοκρατία, αυτό πια καταρρέει από μόνο του και το βλέπουμε γύρω μας παντού.
Έχουμε μια ευθύνη ο καθένας να μεταλαμπαδεύσουμε μια αισιοδοξία ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, ότι το ΠΑΣΟΚ το ’81 άλλαξε τα πάντα. Ότι το ΠΑΣΟΚ άλλαξε με τον Ανδρέα Παπανδρέου και μια χούφτα ανθρώπους, άλλαξε την ελληνική κοινωνία.
Είδαμε τα λαϊκά στρώματα να έρχονται στην επιφάνεια, είδαμε ανθρώπους και κοινωνικές τάξεις που επί 10ετίες ήταν στο περιθώριο να έρχονται στο προσκήνιο της χώρας. Είδαμε την Ελλάδα της 10ετίας του ’90 με τον Κώστα Σημίτη να γίνεται μια πρωταγωνίστρια χώρα στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Είναι το ΠΑΣΟΚ και πάλι με τον Γιώργο Παπανδρέου που σε περίοδο κρίσης θα φέρει την Ελλάδα στο προσκήνιο. Θα φέρει τον πολίτη, τον άνθρωπο του λαού, που γι΄ αυτόν έγινε το ΠΑΣΟΚ, που γι΄ αυτόν υπάρχει σήμερα το ΠΑΣΟΚ, που γι΄ αυτόν ο καθένας μας πρέπει να πολεμά κάθε στιγμή.
Το ΠΑΣΟΚ είναι και πάλι η ελπίδα του ελληνικού λαού και αυτή η αισιοδοξία, αυτό το πάθος για την επόμενη ημέρα, είναι αναγκαίο ώστε να συμμετέχουμε όλοι στην αναδιοργάνωση της χώρας.
Στις 4 του Οκτώβρη καλούμε όλους και οι εκπαιδευτικοί είναι ίσως ένα από τα πιο δυναμικά κομμάτια της κοινωνίας μας. Σήμερα στην αίθουσα βρίσκονται πολλοί άνθρωποι που προέρχονται από το χώρο της εκπαίδευσης και συμμετέχουν ενεργά στην πολιτική. Βλέπω τη Βαγγελιώ τη Σχοιναράκη που είναι Νομάρχης Ηρακλείου και ήταν Αντιπρόεδρος στη ΔΟΕ και την ευχαριστώ πολύ.
Τον Αντινομάρχη που ήταν μαθηματικός και πολλούς άλλους ανθρώπους που δεν θα ήθελα να αναφερθώ προσωπικά, που από το χώρο της εκπαίδευσης διεκδίκησαν με επιτυχία αξιώματα της πολιτείας και είναι πολύ σημαντικό, είναι πολύ σημαντικό ότι είναι εδώ μέσα άνθρωποι της Αυτοδιοίκησης, γιατί στην μεγάλη αλλαγή για την παιδεία, η Αυτοδιοίκηση πρέπει να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο.
Είναι άνθρωποι από το ψηφοδέλτιο της Αθήνας, θα ήθελα παρακαλώ όσοι υποψήφιοι από το ψηφοδέλτιο της Αθήνας είναι να σηκωθούν. Είναι η Σιμώνη Ζαφειροπούλου, είναι η Βίκυ Πατριανάκου, είναι ο βενιαμίν του ψηφοδελτίου μας.
Όλοι μας λοιπόν, εσείς οι εκπαιδευτικοί που είστε ο κορμός της κοινωνίας και που ξέρουμε όλοι πόσο πολύ μπορείτε να επηρεάσετε τα πράγματα, οι γονείς, αυτοδιοίκηση είπα, εκπαιδευτικοί μάχιμοι, γονείς, φοιτητές, όλοι, χώροι που δουλεύουν στη Διοίκηση της εκπαίδευσης, όλοι μπορούν να προσφέρουν αυτές τις 15 μέρες.
Γιατί το πρόβλημά μας ξέρετε καλά, και ο στόχος μας δεν είναι πια μια νίκη του ΠΑΣΟΚ. Ίσως να μην είναι απλά η αυτοδυναμία. Είναι μια μεγάλη ισχυρή νίκη που θα δώσει αυτοδυναμία τέτοια, που την επόμενη ημέρα ο Γιώργος Παπανδρέου να μπορέσει να προχωρήσει στην υλοποίηση του σχεδίου για μια νέα Ελλάδα, για την οποία όλοι θα είμαστε περήφανοι. Είναι και ο Μάκης ο Γιαμπεζολιάς, δεν τον είδα.
Σε αυτόν τον συλλογικό αγώνα για το ΠΑΣΟΚ και τη νίκη της δημοκρατικής παράταξης, ο καθένας μας δίνουμε και την προσωπική μάχη του σταυρού. Και αυτή η μάχη σας διαβεβαιώ ότι είναι πολύ δύσκολη και βεβαίως έχουμε την ευτυχία στην Αθήνα να έχουμε τετρασταυρία άρα να υπάρχουν και πολλές επιλογές.
Σε αυτή την προσωπική μάχη θέλω την αγάπη σας, την εμπιστοσύνη σας, τη βοήθειά σας, τη ψήφο σας. Ευχαριστώ πολύ.