Η απώλεια της Λουκίας Ρικάκη αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στο χώρο της Τέχνης.
Πρωτοπόρα, δραστήρια, με κοινωνικές και πολιτικές ευαισθησίες, με την πένα και τη σκηνοθετική της ματιά, ανέδειξε, μεταξύ άλλων, το έργο εμπνευσμένων εκπαιδευτικών, προσέγγισε τη σχολική καθημερινότητα μαθητών, προέβαλε τις αγωνίες και τα όνειρα των νέων μας, υπογραμμίζοντας τις αξίες της ατομικής και συλλογικής προσφοράς.
Ως «αντίο» θα ήθελα να επαναλάβω μία φράση της, που μας αφήνει ως παρακαταθήκη:
«Ας κοπάσουν οι αέναες γκρίνιες και οι δεισιδαιμονίες και ας σκύψουμε με προσοχή σε ό,τι θετικό γίνεται από ανθρώπους όμορφα πρόθυμους, σε όλο τον κοινωνικό ιστό αυτής της χώρας».
Τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους της.