ΑΝΝΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΝΝΑΜΠ. ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Να καλημερίσω την Υπουργό Παιδείας, την κυρία Άννα Διαμαντοπούλου που έχουμε στην τηλεφωνική μας γραμμή. Κυρία Υπουργέ καλημέρα σας..
Α. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Καλημέρα κύριε Παπαπαναγιώτου.
ΜΠ. ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Λοιπόν, σχολιάζαμε προηγουμένως και το βλέπω και από τα μηνύματα των ακροατών εδώ, ότι έχει προκληθεί έτσι μια ενδιαφέρουσα τελικά συζήτηση με αφορμή τα όσα είπε και ο Πρόεδρος του ΣΕΒ, ο κ. Δασκαλόπουλος για το πολιτικό σύστημα και τις αντιδράσεις που υπήρξαν.
Κατά τη γνώμη σας υπερέβη τα εσκαμμένα ο Πρόεδρος του ΣΕΒ;
Α. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Να θυμίσω ότι ο κ. Δασκαλόπουλος και στο παρελθόν έχει κάνει αντίστοιχες παρεμβάσεις. Ναι, θεωρώ ότι χθες υπερέβη τα εσκαμμένα. Όμως, ο σχολιασμός δεν μπορεί να γίνεται γύρω από τις δηλώσεις του Προέδρου του ΣΕΒ, γιατί είναι σαφές ότι η συζήτηση αφορά το ίδιο το πολιτικό σύστημα, αφορά πολύ περισσότερο τους εμπλεκόμενους.
Και θέλω να κάνω σαφές κ. Παπαπαναγιώτου, ότι από τη στιγμή που έθεσε θέμα σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία -και στην κοινοβουλευτική δημοκρατία τα κόμματα, το Κοινοβούλιο εκλέγονται, επανεκλέγονται, όπως και οι αιρετοί, κάθε είδους αιρετοί εκλέγονται και επανεκλέγονται- είναι πάρα πολύ επικίνδυνο να τινάζουμε στον αέρα όλη την ιστορία, την παρουσία και τα επιτεύγματα του κοινοβουλευτικού συστήματος από τη μια μέρα στην άλλη περιμένοντας κάθε είδους Σωτήρες. Γιατί δεν υπάρχουν Σωτήρες. Ούτε αυτοί που προέρχονται από τον επιχειρηματικό, ούτε από τον καλλιτεχνικό, ούτε από το δημοσιογραφικό, ούτε από τον στρατιωτικό χώρο όπως δείχνει η ιστορία.
ΜΠ. ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Υποθέτω όχι και από τον πολιτικό όμως, έτσι δεν είναι;
Α. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Ακριβώς. Με συγχωρείτε, ο πολιτικός χώρος έχει όλους τους προηγούμενους. Δηλαδή ένας δημοσιογράφος μπορεί να εκλεγεί και να γίνει αιρετός. Ένας επιχειρηματίας μπορεί να εκλεγεί και να γίνει αιρετός, είναι όλοι όμως …
ΜΠ. ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Σύμφωνοι.
Α. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Μέσα στο κοινοβουλευτικό σύστημα, το οποίο βεβαίως ευθύνεται, έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη, αλλά μην ξεχνάμε ότι εκλέγεται και επανεκλέγεται. Και το μεγάλο στοίχημα σήμερα είναι, πέρα από την αυτοκριτική, η οποία έχει ιστορικά χαρακτηριστικά. Η κατάσταση στην οποία είμαστε σήμερα, ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι οφείλεται στο ότι έχουμε αποδεχτεί μία σχέση πολιτικής με όλα τα επιμέρους συστήματα και με τους πολίτες, η οποία δεν είχε ούτε ορθολογισμό, ούτε εξυπηρετούσε το μακροχρόνιο συμφέρον. Εξυπηρετούσε «συμφέροντα» της στιγμής είτε ατόμων, είτε ομάδων, είτε αυτών που μπορούσαν να φωνάξουν περισσότερο, είτε τοπικιστικά, είτε, είναι ένα σύστημα το οποίο λειτουργούσε επί χρόνια με έλλειψη ορθολογισμού και στόχων που εξυπηρετούσε μακροχρόνια το δημόσιο συμφέρον.
ΜΠ. ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Κυρία Διαμαντοπούλου, ξέρετε εμένα τι μου κάνει εντύπωση και σας το λέω έτσι πολύ ειλικρινά. Εάν σε μια άλλη εποχή που αισθανόταν λιγότερο ευάλωτος ο πολιτικός κόσμος, ο «Χ» κ. Δασκαλόπουλος έλεγε ακριβώς τα ίδια πράγματα, οι αντιδράσεις είμαι βέβαιος θα ήταν πολύ λιγότερες.
Α. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Θέλω να σας θυμίσω τις δικές μου αντιδράσεις δύο φορές. Μία πέρυσι το Νοέμβριο και μία πρόπερσι που ήμουν στην αντιπολίτευση που επιτέθηκα προσωπικά στον κ. Δασκαλόπουλο γιατί είχε ξανά βάλει τέτοιου είδους ζητήματα σε ένα πλαίσιο. Από κανέναν δεν στερώ το δικαίωμα να κάνει την κριτική του, όχι όμως να προχωρά σε γενικεύσεις και ουσιαστικά σε αμφισβήτηση της ρίζας του πολιτεύματος .
Το είχα πει και το επαναφέρω: θα πρέπει και η επιχειρηματική τάξη στην Ελλάδα να κάνει πάρα πολύ σοβαρά την αυτοκριτική της. Είναι μία επιχειρηματική τάξη, η οποία ζει επί δεκαετίες βασισμένη στο κρατικό χρήμα, που έχει αυτή τη στιγμή το μικρότερο ποσοστό δαπάνης σε έρευνα και σε εκπαίδευση εργαζομένων και βεβαίως πρέπει να δούμε ποια είναι τα επενδυτικά προϊόντα τα οποία έχουν προκύψει στην παραγωγή της χώρας.
Όμως οι ευθύνες δεν μπορεί να πάνε μόνο στον επιχειρηματικό κόσμο, μόνο στον πολιτικό κόσμο, μόνο στους διανοούμενους, μόνο στα πανεπιστήμια. Νομίζω ότι ήρθε η στιγμή όλοι από όπου και αν βρισκόμαστε -και όχι με το ίδιο ποσοστό ευθύνης- να πάρουμε τις ευθύνες στα χέρια μας και να αλλάξουμε τα δεδομένα.
Ας κάνει καθένας αυτό που είναι στον δικό του τομέα και πρέπει να γίνει. Ας οργανώσουν τις δυνάμεις τους οι επιχειρηματίες για να προσφέρουν σ’ αυτή την πατρίδα αυτή τη στιγμή, να μην φεύγουν τα κεφάλαια, να κρατήσουμε τα κεφάλαια, να μην μεταφέρουν την έδρα της επιχειρήσεως, να μην αφίστανται επενδύσεων, οι οποίες μπορεί να είναι παραγωγικές. Δηλαδή ο κάθε ένας ας κάνει αυτό που πρέπει σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για την πατρίδα.
Και βεβαίως, για να έρθω στον πολιτικό κόσμο, σε εμάς. Αυτή τη στιγμή είναι το μεγαλύτερο βάρος στο να κάνουμε, ίσως, το πιο δύσκολο πράγμα, δηλαδή το αυτονόητο. Ο εξορθολογισμός του συστήματος σε πρώτη φάση μετά την επανάσταση που χρειάζεται, χρειάζεται πάρα πολύ δυνατό στομάχι και χρειάζεται πολύ μεγάλες αποφάσεις.
Και για να πω για την Κυβέρνηση και να τελειώσω μ’ αυτό. Ξέρετε κ. Παπαπαναγιώτου θεωρώ, ότι όλη η Κυβέρνηση και οφείλει και λειτουργεί σε μια κατεύθυνση που δεν την ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος και η επόμενη επανεκλογή.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας στόχος μόνο, να σωθεί η πατρίδα, να σωθεί η Ελλάδα -γιατί πραγματικά υπήρξε τέτοιος κίνδυνος όσον αφορά την οικονομική της κατάσταση- και να βγει η χώρα από ένα μαύρο τούνελ στο οποίο είχε μπει εδώ και χρόνια.
Αυτό για να το καταφέρουμε σημαίνει, ότι ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί δίνουμε καθημερινά μία μάχη. Μία μάχη με πολλών ειδών δυνάμεις και αυτή πρέπει να κερδίσουμε.
ΜΠ. ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Μάλιστα. Σας άκουσα με προσοχή. Θέλω να σας ρωτήσω δύο πράγματα. Κατ’ αρχήν εκτιμάτε ότι γίνεται προσπάθεια για τη συγκρότηση κόμματος επιχειρηματιών ή ενός κόμματος στο οποίο θα είναι αμιγώς εκφραστές των επιχειρηματικών συμφερόντων; Γιατί την ακούω να διακινείται αυτή την άποψη πολύ τελευταία.
Α. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Όχι, δεν εκτιμώ ότι γίνεται κάτι τέτοιο. Θεωρώ ότι είναι από αφελές έως ανόητο. Δεν υπάρχει κόμμα επιχειρηματιών το οποίο να μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, δεν θεωρώ ότι γίνεται και πιστεύω ότι κάθε προσπάθεια θα έπεφτε στο κενό.
ΜΠ. ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Αυτή η εκτίμηση έχει ενδιαφέρον. Τώρα σε ότι αφορά το ζήτημα το οποίο θίξατε μετά για το τι κάνει η Κυβέρνηση και αν υπολογίζει το πολιτικό κόστος ή όχι. Έχω την αίσθηση και με ενδιαφέρει η άποψή σας, γι’ αυτό σας ρωτάω, ότι τώρα που μπήκε το νερό στο αυλάκι, δηλαδή έχουμε το πρόγραμμα προσαρμογής, υπήρξε η πρώτη εκταμίευση κλπ., μπήκαμε σε ένα δρόμο, θα αναδειχθεί ότι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι το οικονομικό, αλλά το πολιτικό.
Διότι η επιτυχία του οικονομικού εξαρτάται από το πόσο πειστικό θα είναι το πολιτικό σύστημα της χώρας και το πόσο μπορεί να εμπνεύσει και να εξασφαλίσει τη συναίνεση και τη συμμετοχή της κοινωνίας. Αυτό δεν προκύπτει μέχρι στιγμής όμως.
Α. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που σας είπα και έχει πολλά στοιχεία, αυτό που είπα πριν, την επανάσταση του αυτονόητου σε όλα τα επίπεδα. Δηλαδή το να ξεκινήσουμε και να λειτουργήσουμε τη δημόσια διοίκηση, το να μπουν συγκεκριμένοι στόχοι σαφείς και μετρήσιμοι σε κάθε Υπουργείο, όσον αφορά τη λειτουργία όλων των χώρων του. Όταν ήμουν Επίτροπος είχα πει κάτι, μια εμπειρία που είχα, ότι οι πολιτικοί στις Βόρειες χώρες κρίνονται με βάση τους στόχους που θέτουν, στις Νότιες χώρες κρίνονται με βάση τη διαχείριση των κρίσεων και την επικοινωνιακή εικόνα τους. Είναι μια ουσιαστική διαφορά. Αυτό τελείωσε. Η ιστορία της επικοινωνίας και της διαχείρισης των κρίσεων είναι πλέον κάτι πεπερασμένο.
ΜΠ. ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Αυτό φαντάζομαι το λέτε και γύρω σας, έτσι; Δεν εννοώ προσωπικά σ’ εσάς, διότι υπάρχουν πολλά πράγματα και από την Κυβέρνηση τα οποία θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι σ’ αυτή τη λογική.
Α. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Ποτέ δεν λείπει από πουθενά το κομμάτι της επικοινωνίας, αλλά σίγουρα αυτή η Κυβέρνηση ξεκίνησε με πάρα πολύ αρνητικό κλίμα και αρνητικά δεδομένα και νομίζω, ότι ξέρουμε όλοι πολύ καλά μέσα μας, ότι αυτό θα κριθεί στο τέλος της τετραετίας, εάν θα παραδώσουμε μία άλλη χώρα. Αυτό, λέτε πρώτα για πολιτικές συναινέσεις. Βεβαίως χρειάζονται πολιτικές συναινέσεις σε όλα τα επίπεδα, οι οποίες δεν είναι πάντοτε εύκολο να επιτευχθούν.
ΜΠ. ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Κυρίως κοινωνικές.
Α. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Ναι, γι’ αυτό ξεκίνησα από τις πολιτικές, οι πολιτικές δεν είναι πάντοτε εύκολο να επιτευχθούν, κυρίως γιατί, νομίζω, ότι ακόμα και στα πολιτικά κόμματα επικρατεί απολύτως η αντίληψη του παρελθόντος.
Θεωρώ ότι ο νέος Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κινείται ακριβώς πάνω στην πεπατημένη της κλασικής αντιπολίτευσης, δηλαδή κρατάμε πισινή και χτυπάμε την Κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα. Ήταν ο πάγιος τρόπος με τον οποίο κινείτο η αντιπολίτευση επί δεκαετίες στη χώρα.
Τα κόμματα της Αριστεράς κινούνται σε έναν δικό τους κόσμο και δεν κάνουν καμία προσπάθεια να έχουν σχέση με πραγματικές προτάσεις για την διέξοδο από την κρίση. Επομένως η πολιτική συναίνεση για να έρθει θα πρέπει να γίνει μία λοβοτομή στο μυαλό των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών αρχηγών που την θεωρώ πολύ δύσκολη.
Εν πάση περιπτώσει λόγω των συνθηκών της χώρας ίσως και εκεί να υπάρξουν αλλαγές. Τώρα στις κοινωνικές συναινέσεις, εδώ θεωρώ ότι είναι το κλειδί. Και οι κοινωνικές συναινέσεις δηλαδή ο μεγάλος αριθμός των πολιτών οι οποίοι θα αποδεχτούν να μπουν σε μια τέτοια προσπάθεια, πρέπει μέσα τους να πειστούν για τα εξής:
Ότι, πρώτον, θα υπάρξει απάντηση στην οργή τους. Δηλαδή στο θέμα της αδικίας και στο θέμα της διαφθοράς. Εδώ οι κινήσεις πρέπει να είναι και προσεκτικές και αποτελεσματικές. Βλέπετε ότι το επόμενο μεγάλο ρεύμα αφορά κινήσεις της Κυβέρνησης, αφορά και το κυνήγι της φοροδιαφυγής και το να μην μείνει τίποτα χωρίς να διερευνηθεί και χωρίς να αποδοθούν ευθύνες. Η απάντηση, λοιπόν, στην δικαιολογημένη οργή του κόσμου.
Το δεύτερο σημαντικό είναι η προοπτική. Ξέρετε, θεωρώ ότι το σοβαρότερο κύμα αυτή τη στιγμή που με τρομάζει είναι η αντίληψη των νέων παιδιών «να φύγουμε από την Ελλάδα».
ΜΠ. ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Ναι, βεβαίως.
Α. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Αυτό θεωρώ ότι είναι αυτή τη στιγμή ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους. Αυτό το περίφημο στα αγγλικά Brien – brien, δηλαδή το να χάνει μία χώρα τους εγκεφάλους της, να χάνει τα καλύτερα μυαλά της, να χάνει τους ανθρώπους με τις μεγαλύτερες δυνατότητες, γιατί αυτοί που φεύγουν είναι πάντοτε οι πιο τολμηροί, είναι ένας μεγάλος κίνδυνος. Πρέπει να κρατήσουμε, λοιπόν, τους νέους ανθρώπους.
ΜΠ. ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Φαντάζομαι όμως, ότι συμφωνείτε κα Διαμαντοπούλου, ότι δεν αρκεί η διαπίστωση, αλλά πρέπει να εξασφαλίσετε σ’ αυτά τα παιδιά μένοντας εδώ και δουλειά και μία αξιοπρεπή ζωή, αλλιώς;
Α. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Εδώ, λοιπόν, που είναι το μεγάλο στοίχημα είναι να κάνουμε σαφές, ότι η διέξοδος για αυτά τα παιδιά δεν θα είναι στο δημόσιο τομέα.
Γενιές ολόκληρες Ελλήνων -και η σημερινή γενιά- όπως προκύπτει από τις έρευνες, όπως ξέρετε, μεγάλωσαν πιστεύοντας ότι παίρνοντας το πτυχίο τους θα μπουν στο δημόσιο τομέα. Να κάνουμε σαφές, ότι ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει πλέον κανενός είδους ανεργία.
Τι θέλουμε, λοιπόν; Θέλουμε αλλαγή στον χώρο του ιδιωτικού τομέα, για να μιλήσουμε για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, για τα δικαιώματά τους και τις προοπτικές.
Εδώ, λοιπόν, τώρα το μεγάλο κρίσιμο θέμα είναι, για να ξεκινήσω από τον δικό μου τομέα, το πώς αντιμετωπίζουμε την έρευνα και την τεχνολογία. Στόχος μας είναι να πάμε σε υποστήριξη όλων των νέων ανθρώπων που θέλουν να ξεκινήσουν με βάση την πατέντα, με βάση τη δημιουργικότητα, με βάση την καινοτομία στην ιδέα, νέες μικρές επιχειρήσεις, μεγάλες επιχειρήσεις, να τους υποστηρίξουμε για να υλοποιήσουν νέες ιδέες. Δηλαδή να προσανατολίσουμε την έρευνα μας σε μεγάλο βαθμό στην υποστήριξη των νέων μυαλών για την οικονομία της χώρας.
Μέχρι τον αναπτυξιακό νόμο που συζητούσαμε χθες και είπαμε να δοθεί ιδιαίτερο βάρος και να γίνει στροφή σε όλη τη νέα επιχειρηματικότητα, σε όλους τους νέους ανθρώπους, ιδιαίτερα στην περιφέρεια, αλλά και στο κέντρο, οι οποίοι θα πρέπει να έχουν ειδικές απαλλαγές, ειδική υποστήριξη.
Μέσα σε όλη την κρίση σας θυμίζω ότι αυτή τη στιγμή τρέχει πρόγραμμα που οι επιχειρηματίες, οι μικρές και οι μεσαίες επιχειρήσεις, έχουν ειδική ενίσχυση όταν παίρνουν νέους ανθρώπους στη δουλειά και δεν πληρώνουν για μια 4ετία τις εισφορές, γιατί πληρώνονται με κρατικά χρήματα, για να μπουν νέοι άνθρωποι στις επιχειρήσεις.
Το επόμενο διάστημα, αυτό δεν γινόταν, οι έξι μήνες ήμασταν πραγματικά σαν να αντιμετωπίζαμε ένα τσουνάμι και μέσα στο τσουνάμι προσπαθείς να διασώσεις αυτό που έχεις. Τώρα θα χτίσουμε …
ΜΠ. ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Τώρα πέρασε το τσουνάμι;
Α. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Το τσουνάμι με τις διαστάσεις που το ζήσαμε τους προηγούμενους μήνες θεωρώ ότι υποχώρησε πολύ, για να κρατάμε πισινή για το τι έχουμε μπροστά μας.
Όμως τώρα είναι να χτίσουμε, τώρα είναι να πάμε στο κομμάτι της ανάπτυξης που είναι και το πιο σημαντικό και αυτό αφορά όλα τα Υπουργεία οριζόντια. Το τι θα γίνει στις μεταφορές, το τι θα γίνει στο Υπουργείο Παιδείας, το τι θα γίνει στην ενέργεια, το τι θα γίνει στον τουρισμό και γι’ αυτό γίνονται τόσα πολλά Υπουργικά Συμβούλια σε καθημερινή βάση για να επιστρατεύσουμε όλες τις δυνάμεις προς αυτή την κατεύθυνση. Το να έρθουν επενδύσεις, να αλλάξουν πολλά θέματα.
Η ιστορία της προσέλκυσης επενδύσεων σημαίνει αλλαγές στη δικαιοσύνη, αλλαγές στον τρόπο που λειτουργεί η δημόσια διοίκηση. Δηλαδή το να κάνουμε μπάι μπας σε πάρα πολλά πράγματα, στην ταχύτητα που πρέπει να λειτουργήσουν όλα αυτά και με μια δημόσια διοίκηση, η οποία πρέπει κάθε μέρα να αλλάζει.
Αυτά είναι τα μεγάλα και σημαντικά ζητήματα που έχουμε μπροστά μας μέσα στο καλοκαίρι, για να βάλω χρονοδιάγραμμα. Η συζήτηση που δίνει προοπτική σε συνδυασμό με την απάντηση στην οργή του κόσμου, -γιατί δεν μπορεί να το ξεχνάμε, αυτό είναι στοιχείο της πολιτικής ατζέντας σήμερα-, είναι τα δύο μεγάλα στοιχήματα.
ΜΠ. ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Σας ευχαριστώ πολύ κα Διαμαντοπούλου.
Α. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Εγώ σας ευχαριστώ.