Ο μίτος εξόδου από τον λαβύρινθο

«…για να υπερβούμε τη βαθιά κρίση των ημερών μας, θα έπρεπε να καταλάβουμε ότι τελείωσε ο εμφύλιος πόλεμος (…) και να δεχτούμε ότι το καλύτερο βάλσαμο είναι το πικρό χαμόγελο της κατανόησης (…) αυτό είναι ίσως για εμάς τους Ελληνες ακατόρθωτο».
Καθηγητής Γ. Β. Δερτιλής

Οι δημοσιονομικές εξελίξεις του 2014 έχουν έναν αναμφισβήτητα ισχυρό συμβολικό χαρακτήρα για την Ελλάδα, γι’ αυτό ο εύκολος μηδενισμός είναι απαράδεκτος. Τα τρία ουσιαστικά προβλήματα, όμως, δηλαδή το μη βιώσιμο του χρέους, η τεράστια ανεργία και η μείωση των εξαγωγών (σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στις άλλες μνημονιακές χώρες), δείχνουν το ανεύθυνο των κυβερνητικών πανηγυρισμών, αλλά και την ανάγκη να δράσουμε επιτέλους ανατρεπτικά, ουσιαστικά και όχι μονίμως με το βλέμμα στις εκλογές.

Ο ορθολογισμός, το μέτρο και η συναίνεση δεν υπήρξαν ποτέ τα δυνατά μας στοιχεία, ούτε στη σύγχρονη ούτε στη παλαιότερη ιστορία μας, ενώ εύκολα καταφεύγουμε σε πολώσεις και διχασμούς. Σήμερα, με τα όσα δραματικά βιώνουμε, που άλλαξαν ζωές και αφανίζουν μια γενιά, ανατρέπονται αντιλήψεις και βεβαιότητες, Τώρα λοιπόν, λαός και πολιτικοί (που στη Δημοκρατία αυτοί έχουν την ευθύνη των αποφάσεων) να συμφωνήσουμε στους βασικούς στόχους και στα εργαλεία για να τους πετύχουμε. Η εθνική συνεννόηση είναι το πραγματικά ΝΕΟ που μπορεί να ανασηματοδοτήσει την πολιτική.

Εργο πολιτικά και τεχνικά δύσκολο, γιατί η συναίνεση δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι ταυτόχρονα πολιτική αντίληψη, στρατηγική διακυβέρνησης και τεχνική οργάνωσης και συμφωνίας σε διαδικασίες και θέσεις, κάτι που δεν μάθαμε ποτέ στο σχολείο, στην οικογένεια, στην κοινωνική μας ζωή.

Σήμερα που, όχι αναίτια, το πολιτικό σύστημα έχει κατακερματιστεί, η συναίνεση αποτελεί εθνική αναγκαιότητα. Μία χώρα, πόσο μάλλον σε κρίση, δεν μπορεί να κυβερνηθεί από μια μειοψηφία του περίπου 25%, ούτε από συγκυριακές συνεργασίες, χωρίς αναλυτικά επεξεργασμένο πρόγραμμα.

Αντί λοιπόν οι ηγεσίες να προβάλλουν μόνο τα σημεία διαφοροποίησης και σύγκρουσης, όλοι θα πρέπει να αναζητήσουν και τα σημεία σύγκλισης. Εκεί θα βασισθεί η σύνθεση προτάσεων και η δέσμευση για την εφαρμογή τους. Είναι εφικτό, όταν η μεγάλη πλειοψηφία δέχεται για το εθνικό συμφέρον, ως αυτονόητο, την Ευρώπη, ένα νέο μη κρατικό παραγωγικό μοντέλο, ένα δίκτυο κοινωνικής προστασίας πρώτα απ’ όλα για τους πραγματικά αδύναμους, την έμπρακτη πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς, τη δημοκρατία με αξιοκρατία και χωρίς πελατειακές σχέσεις.

Αλλά γίνεται ανέφικτο, όταν επιμένουμε σε δογματισμούς, κομματοκρατία, έξωθεν επιβεβλημένες πολιτικές και λύσεις του ποδαριού (που ταλαιπωρούν τη χώρα από το 1828 μέχρι σήμερα), στο άσπρο-μαύρο, το εμείς και εσείς, που τελικά στοχεύουν στο εγώ, σε όλα τα επίπεδα!

Ολοι ανεξαιρέτως αποθέτουν πλέον ελπίδες στην ανάπτυξη και όλοι πλέον αναφέρονται στην ανάγκη εθνικού σχεδίου. Αυτά όμως δεν είναι ευχάριστα λόγια και beautiful faces. Δεν είναι προεκλογικές υποσχέσεις, πρόταση ενός κόμματος ή ανακοίνωση ενός πρωθυπουργού. Σημαίνει διάθεση συνεννόησης, προτάσεις σαφείς και με γωνίες, κατάθεση σχεδίου, οργανωμένη διαβούλευση και πρόσκληση σε όλους για συμφωνία στα σημεία. Από κει και πέρα ο καθένας αναλαμβάνει τι ευθύνες του.

Πιστεύω βαθιά στην εθνική συνεννόηση, στις συναινετικές διαδικασίες, και το απέδειξα στην πράξη, για αποφάσεις που είχα την ευθύνη. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι μπορούν να συνεννοηθούν κόμματα και κινήσεις πάνω σε βασικούς άξονες. Εδώ θα κριθούν οι πολιτικές ηγεσίες για τις θέσεις τους, Εδώ θα κριθεί η κυβερνησιμότητα. Ετσι θα διαμορφωθεί η ΝΕΑ σύνθεση του πολιτικού τοπίου

Τον κορμό ενός Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης της χώρας με βάθος δεκαετίας, προτείνουμε να αποτελέσουν τρεις βασικοί άξονες που αφορούν:

Ο πρώτος την πρόταση διαχείρισης του χρέους και την επίτευξη της βιωσιμότητάς του. Αυτό δεν είναι απλώς μία πρόταση του υπουργού στο Ecofin, ούτε καν του Υπουργικού Συμβουλίου. Υπάρχουν ρεαλιστικές προσεγγίσεις που μπορούν να επιτύχουν μεγάλη συναίνεση εσωτερικά, υποστήριξη από διεθνή ινστιτούτα και, εντέλει, καλύτερη διαπραγματευτική εθνική θέση.

Ο δεύτερος αφορά τη θεσμική αναμόρφωση. Επιχειρήθηκαν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, αλλά σε όλους σχεδόν τους τομείς παραμένει η παθογένεια που θέλει ως επίκεντρο των πάντων το κράτος και το κυβερνών κόμμα (κόμματα). Συμφωνία επί των αρχών και ριζικές αλλαγές χρειάζονται κατ’ αρχήν σε θεμελιώδεις τομείς: στο πολιτικό σύστημα, στη Δικαιοσύνη, στη δημόσια διοίκηση, στο φορολογικό σύστημα, στο ασφαλιστικό-προνοιακό.

Ο τρίτος άξονας αφορά τους τομείς/προτεραιότητες ανάπτυξης της χώρας, την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και την προσέλκυση κεφαλαίων.

Ολοι με τον α΄ ή β΄ τρόπο αναφέρονται σε αυτά, όμως είναι πεποίθησή μου ότι δεν αρκούν οι γενικές προσεγγίσεις, ούτε οι μονομερείς πρωτοβουλίες. Χρειάζονται όλοι και όλα.

Γι’ αυτό και τους τελευταίους μήνες το «ΔΙΚΤΥΟ για τη μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη» ανέλαβε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, σε συνεργασία με ξένα ινστιτούτα, αλλά και με σημαντικούς Ελληνες από ένα ευρύτατο πολιτικό φάσμα, για να συγκεκριμενοποιήσουμε τα σημεία ενός ελάχιστου κοινού παρονομαστή, για το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης.

Να φτιάξουμε δηλαδή τον μίτο που θα μας βγάλει από τον λαβύρινθο της κρίσης.

Το σύνολο της πρότασης με ειδικές αναφορές έχει αποσταλεί σε κόμματα και πολιτικές κινήσεις, και θα παρουσιαστεί για δημόσια συζήτηση αμέσως μετά τις ευρωεκλογές. Για όποιον ενδιαφέρεται υπάρχει στο: http://www.todiktio.eu

Είμαστε όλοι Ελληνες και αγαπάμε αυτή την πατρίδα! Αν δεν μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας στα βασικά, αν δεν έχουμε συμφωνημένο δικό μας ελληνικό σχέδιο, τι έχουμε να περιμένουμε πάλι από τους ξένους; Τι να διαπραγματευτούμε, τι να επιδιώξουμε, τι να επιτύχουμε;

πηγή: kathimerini.gr