ΑΝΝΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΝΝΑ
Το ρητορικόν του τίτλου παραπέμπει στο βασικό ερώτημα αν μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και αν μπορεί κάθε χώρα να διαχειριστεί μεγάλη οικονομική κρίση και ταυτόχρονα η Δημοκρατία να λειτουργεί.
Το ερώτημα βέβαια μπορεί να αναστραφεί: Είναι η αμεριμνησία της δημοκρατίας σε καιρούς ευημερίας που γέννησε την οικονομική κρίση όταν οι αγορές απέκτησαν μεγαλύτερη δύναμη από τις κυβερνήσεις; Το ζητούμενο λοιπόν που προκύπτει είναι η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και η διεύρυνση της δημοκρατίας και σε Ευρώπη και σε επίπεδο Εθνικών Κρατών.
Η ιστορία και η ταυτότητα της Ευρώπης παραπέμπει στη δημοκρατία, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στο κράτος πρόνοιας και αλληλεγγύης, ως τα κύρια συστατικά της περιόδου μετά τον πόλεμο.
Σ΄αυτή λοιπόν την Ευρώπη και στις χώρες που είναι κράτη- μέλη της Ένωσης η απάντηση θα έπρεπε να ήταν ναι μπορεί. Τα γεγονότα όμως, ο τρόπος που λειτούργησαν ή δεν λειτούργησαν οι θεσμοί, τα δόγματα και η επιστροφή με πάταγο των εθνικών συμφερόντων (των ισχυρών),δείχνουν δυστυχώς ότι υπάρχει υποχώρηση της δημοκρατίας όχι μόνο στις χώρες που υπέστησαν την κρίση, αλλά συνολικά. Η ακροδεξιά καλπάζει στην Ευρώπη, ενώ θέματα που έχουν να κάνουν με βία, διαφθορά αλλά και ανοχή προς μειονότητες εθνικές και κοινωνικές, μειώνεται επικίνδυνα. Μετά από τέσσερα χρόνια διεθνούς ευρωπαϊκής και εθνικής κρίσης η περιγραφή των γεγονότων δεν προσφέρει, μόνον αγανακτεί. Γι΄αυτό θα έχει σημασία να δούμε τόσο σε ευρωπαϊκό, αλλά βεβαίως και κυρίως για τους λαούς της Ευρώπης σε εθνικό επίπεδο, ποια είναι η πρόταση και με ποιες προϋποθέσεις, ώστε να σταματήσουν τα τέρατα να βγαίνουν από το μπουκάλι. Ας λάβουμε υπόψη τη ρήση του Θουκυδίδη «είναι λάθος να εξωθείται σε απόγνωση ένας λαός. Γίνεται έτσι πιο αδιάλλακτος». Δυστυχώς (όχι μόνο οι πολίτες που είναι κατανοητό) αλλά τα πολιτικά κόμματα και πολιτικές προσωπικότητες γίνονται αδιάλλακτοι, οργισμένοι και συγκρουσιακοί σε μια περίοδο που πρέπει να επιτευχθούν συναινέσεις και να συμφωνήσουμε στα μείζονα. Η εποχή έχει ανάγκη από ηγέτες που πρέπει να συγκρουστούν με την εύκολη λογική της «γενικής σύγκρουσης», να θέσουν προτάσεις και να ζητήσουν συναινέσεις.
Η Ευρώπη
Η οικονομική κρίση, και το κατασκευαστικό λάθος του ευρώ, έκανε απολύτως σαφή την ανάγκη νομιμοποιημένης πολιτικής καθοδήγησης στην Ευρώπη.
Παρακολουθούμε 4 χρόνια τώρα και με τη κρίση να διαλύει οικονομίες και κοινωνίες, τους αρχηγούς κρατών να συμφωνούν στις Βρυξέλλες (μετά από εισήγηση όχι της ΕΕ όπως λέει η Συνθήκη, αλλά της ισχυρότερης και μεγαλύτερης χώρας) και μετά ο καθένας να πρέπει να πετύχει στο δικό του Κοινοβούλιο μια πειθαναγκασμένη συναίνεση.
Αυτό δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στα κοινοβούλια, διέλυσε κόμματα, γέννησε ακραία κόμματα. Η δημοκρατία δεν είναι αυθύπαρκτη συνδέεται με τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Οι ανισότητες στην Ευρώπη διευρύνθηκαν στο εσωτερικό των κοινωνιών αλλά και μεταξύ των χωρών όσο ποτέ μετά τον πόλεμο. Σε άλλες χώρες περισσεύει η οργή γιατί υπάρχει φτώχεια και έλλειψη προοπτικής, ενώ σε άλλες περισσεύει η ανασφάλεια και η εσωστρέφεια. Δημοκρατία που περιορίζεται γεωγραφικά ενώ δεν υπάρχουν πια σύνορα είναι ευάλωτη. Φέτος είναι 30 χρόνια από την πρόταση του Σπινέλλη για τη Συνταγματική Ευρώπη. Εδώ που είμαστε σήμερα χρειάζονται αποφάσεις για άλματα. Αν η Ευρώπη συνεχίσει με μικρά και καθυστερημένα βήματα, ενώ σε διεθνές επίπεδο οι ανταγωνιστές λαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο μερίδιο στη παραγωγή πλούτου και στην αγορα εργασίας, θα υπάρξει πισωγύρισμα με σημαντικές συνέπειες όχι μόνο για τις μικρές αλλά και για τις μεγάλες χώρες.
Περισσότερη Ευρώπη με πολιτική ενοποίηση, προϋπολογισμό, εργασιακά δικαιώματα και σοβαρούς μηχανισμούς υποστήριξης και ελέγχων των συμφωνηθέντων για όλους, θα μπορούσαν να είναι στοιχεία συζήτησης ενόψει των ευρωεκλογών.
Η δημοκρατία στην Ελλάδα
Δεν χρειάζεται βέβαια η έρευνα για να διαπιστώσουμε τα σοβαρά προβλήματα λειτουργίας της Κυβέρνησης, του Κοινοβουλίου αλλά και την επιδείνωση όλων των δεικτών που αναφέρονται στην έρευνα και αφορούν:
• Στην πολιτική σταθερότητα.
• Στη βία την οποία είδαμε στη απόλυτη έντασή της το 2011, ενώ η τρομοκρατία κάνει με διάφορες μορφές την εμφάνιση της.
• Στο θέμα της διαφθοράς είναι σημαντικό τα όσα έρχονται στο φώς αλλά σίγουρα το θεσμικό πλαίσιο, η στελέχωση του δημόσιου τομέα, η διαφάνεια και τα φορολογικό σύστημα έχουν να διανύσουν πολύ δρόμο.
• Στο κράτος δικαίου.
• Και στη συμμετοχή στις εκλογές αλλά και στη κοινωνία των πολιτών.
Η χώρα δεν θα μπορούσε να λύσει τα παραπάνω ζητήματα αν δεν υπάρξει μία ελάχιστη θεσμική συναίνεση σε ζητήματα που αφορούν:
• Το περιεχόμενο της πρότασης για την αντιμετώπιση του δυσθεώρητου χρέους, τις προϋποθέσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής αλλά και στον επανακαθορισμό της σχέσης μας με τους επιτηρητές της Συμφωνίας (ανεξαρτήτως αν υπάρχει μνημόνιο ή άλλου είδους συμφωνία, οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου πρέπει να σταματήσουν, οι Υπουργοί πρέπει να ελέγχονται από το Κοινοβούλιο και οι εκπρόσωποι κάθε μηχανισμού εποπτείας, πρέπει να μιλούν με τους εκπροσώπους της ελληνικής διοίκησης). Με απλά λόγια θέλουμε εθνική πρόταση, χρόνο και αποτελεσματική λειτουργία του Κοινοβουλίου: Σ΄αυτή τη περίπτωση η όποια τρόικα θα παίξει το ρόλο που της επιτρέπεται.
• Οι ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα που αφορούν δημοκρατία, πραγματική αντιπροσώπευση και κυβερνησιμότητα. Η συμφωνία σε νέο εκλογικό νόμο είναι μια άμεση προτεραιότητα που προκαλεί έκπληξη στο ότι δεν είναι ακόμα στην ατζέντα όλων των κομμάτων.
• Ο αναπτυξιακός προσανατολισμός της χώρας , η επιλογή των βασικών μεταρρυθμίσεων και τομέων και οι πολιτικές υποστήριξής τους.
Τις τελευταίες δε μέρες, προέκυψαν και πάλι ζητήματα τα οποία έριξαν λάδι στη φωτιά της καθημερινής αντιπαράθεσης για θέματα που αυτονόητα θα έπρεπε να υπάρχει συναίνεση, ή να μην συζητιούνται πιά.
• Αναφέρομαι στο θέμα της τρομοκρατίας όπου μόνο αρνητικό αποτέλεσμα έχουν οι συγκρούσεις και οι αντεγκλήσεις των κομμάτων, ιδιαίτερα όταν είναι σαφές ότι η τρομοκρατία αυτή αποτελεί εχθρό του Έθνους, αποσταθεροποιεί τη χώρα,αποτρέπει επενδύσεις, δημιουργεί φόβο, αλλάζει τις προτεραιότητες.
• Αλλά και δεν είναι δυνατόν να γυρίζουμε σε θέματα που φαίνεται ότι είχαν λυθεί μετά την μεταπολίτευση και έχουν να κάνουν με το ρόλο της θρησκείας στη πολιτική και στη διακυβέρνηση της χώρας.
Τέλος θα έλεγα ότι δεν υπάρχει διέξοδος στη Δημοκρατία εκτός των συναινέσεων και των εύλογων συμβιβασμών. Δεν θα μπορέσουμε να συμφωνήσουμε με την Ευρώπη σε κάτι εθνικά ωφέλιμο, εάν δεν συμφωνήσουν τουλάχιστον στα παραπάνω τα κόμματα του..…ευρωπαϊκού τόξου. Και δεν θα συμφωνήσουν τα κόμματα μεταξύ τους αν δεν υπάρξει μία ελάχιστη συναίνεση στο εσωτερικό των μεγάλων πολιτικών οικογενειών.
Ακόμα και οι τρομοκράτες σ΄αυτή τη χώρα και σ΄αυτή την εποχή δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους!!!
Η ιστορία μας δεν είναι με το μέρος μας όπως ξέρουμε, αλλά ίσως ο πόνος και η απελπισία του λαού μας, αλλάξουν τα μέχρι σήμερα δεδομένα.