ΑΝΝΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΝΝΑΚυρίες και Kύριοι,
To νομικό και πολιτικό πρόβλημα της διαφθοράς, όπως επιγράφεται ο τίτλος της σημερινής συζήτησης που διοργανώνεται από την Εταιρεία Νομικών Βόρειου Ελλάδος, είναι στο επίκεντρο του δημοσίου διαλόγου. Με διαφορετική ένταση βεβαίως κάθε φορά, ανάλογα με τη συγκυρία.
Είναι γεγονός ότι το 2008 βρήκε τη δημόσια ζωή της χώρας μας μέσα στο πνιγηρό νέφος της υπόθεσης Ζαχόπουλου. Πέρυσι είχαμε ζήσει το σκάνδαλο των αμαρτωλών ομολόγων. Πρόπερσι τους «κουμπάρους» της Επιτροπής Ανταγωνισμού και πάει λέγοντας. Για να αναφερθώ μόνο σε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις που μονοπώλησαν για μεγάλο διάστημα την ειδησεογραφική ατζέντα. Με μαθηματική βεβαιότητα μπορούμε να αναμένουμε την επόμενη μεγάλη υπόθεση διαπλοκής και διαφθοράς που θα αφήσει σε όλους μας την ίδια στυφή γεύση και τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα.
Ο Χέγκελ διαθέτοντας σπάνιο διανοητικό διαμέτρημα έχει αποφανθεί πως «η Ιστορία είναι η κρίση της ίδια της Ιστορίας». Ο θυμόσοφος λαός μας έχει πει ακριβώς το ίδιο με πολύ πιο λιτή έκφραση: « όλα εδώ πληρώνονται».
Ουδείς αμφιβάλλει ότι και επί των ημερών της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ υπήρχε διαφθορά. Ασφαλώς και υπήρχε. Υπήρχε ταυτόχρονα και μια αντιπολίτευση η οποία θέτοντάς το σαν πρώτο και κυρίαρχο διακύβευμα, βασίζοντας την ανάλυσή της και την εκλογική
στρατηγική της σε μια απλουστευτική και εν πολλοίς ηθικοπλαστική προσέγγιση.
Ούτε λίγο, ούτε πολύ η Νέα Δημοκρατία επιχείρησε να πείσει – και ως ένα βαθμό το κατάφερε – πως η διαφθορά ήταν προϊόν της φύσης συγκεκριμένων ανθρώπων, με συγκεκριμένη κομματική προέλευση και ταυτότητα. Σε αυτή την απλουστευτική ασπρόμαυρη σκακιέρα υπήρχαν οι κακοί που ήταν στο ΠΑΣΟΚ και οι καλοί που ήταν στη Νέα Δημοκρατία.
Η στρατηγική αυτή μπορεί να έφερε εκλογικά κέρδη στη Νέα Δημοκρατία, σε καμία περίπτωση δεν έλυσε το πρόβλημα. Τα λίγα παραδείγματα που ανέφερα το αποδεικνύουν. Θα μπορούσα να επικαλεστώ και πολλά περισσότερα αλλά νομίζω πως όλοι σε τούτο τον τόπο ζούμε και μοιραζόμαστε τις ίδιες εμπειρίες. Τις ίδιες δυσάρεστες εμπειρίες.
Η Νέα Δημοκρατία είναι τέσσερα χρόνια στην Κυβέρνηση, η διαφθορά ζει και βασιλεύει. Τώρα αν στις διεθνείς αξιολογήσεις είμαστε μερικά δέκατα της μονάδας πάνω ή κάτω, μικρή σημασία έχει.
Προφανώς λοιπόν το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξουμε εκ νέου ρόλους, μιλώντας για το καλό ΠΑΣΟΚ και την κακή Νέα Δημοκρατία. Το ζητούμενο είναι η συνειδητοποίηση πως ανεξάρτητα από ιδεολογικούς χρωματισμούς και παραταξιακές ταυτότητες, η αντιμετώπιση των φαινομένων διαφθοράς και η εμπέδωση της διαφάνειας πρέπει να αποτελεί κοινό στόχο όλων μας σε μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία.
Να καταστήσαμε έμπρακτα σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι είμαστε αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε τα φαινόμενα διαφθοράς. Φαινόμενα τα οποία υπονομεύουν την ανάπτυξη και την πρόοδο ενός κράτους, έχουν τεράστιο οικονομικό κόστος, πλήττουν την κοινωνική συνοχή.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μελέτη για τη διαφθορά στην Ελλάδα, που παρουσιάστηκε σε συνέδριο στη χώρα μας με την συμμετοχή της (Μ.Κ.Ο. Διεθνής Διαφάνεια )αποτυπώνεται ένα συγκλονιστικό γεγονός 350.000 ελληνικά νοικοκυριά την προηγούμενη χρονιά είχαν με τον ένα ή άλλο τρόπο εμπλακεί σε κάποια ιστορία του αμαρτωλού δούναι και λαβείν της ελληνικής κοινωνίας.
Οι συνέπειες λοιπόν του φαινομένου της διαφθοράς είναι απτές και μετρήσιμες. Επιβαρύνουν την καθημερινή ζωή των πολιτών. Δεν υπάρχει πολίτης που να μην έχει υποστεί τη βάσανο της γραφειοκρατίας, της αδιαφάνειας και της διαφθοράς. Δεν υπάρχει επιχειρηματίας ή ελεύθερος επαγγελματίας που να μην έχει γευτεί αυτή την πικρή και εξόχως δαπανηρή εμπειρία. Δεν υπάρχει εργαζόμενος που να μην ένιωσε μόνος και απροστάτευτος όταν είχε περισσότερο από ποτέ ανάγκη την αρωγή του κράτους.
Η αιτία σε όλες τις περιπτώσεις είναι πάνω κάτω η ίδια. Δύσκολα μπορεί να βγάλει κανείς άκρη και να εξυπηρετηθεί αποτελεσματικά και γρήγορα. Βρίσκεται συνήθως ενώπιον ενός λαβυρίνθου γραφειοκρατίας, πολυνομίας αλλά και μιας στρατιάς αρμοδίων και αναρμοδίων, διασκορπισμένων σε διάφορα υπουργεία, δήμους, τοπικές υπηρεσίες και νομαρχίες.
Αυτός ο κυκεώνας δεν αφήνει απλά «παράθυρα», αφήνει ορθάνοιχτες πόρτες στον οποιοδήποτε θελήσει να εκμεταλλευτεί τη θέση του, την ισχύ του, τις γνώσεις του ή την υπογραφή του για ιδιοτελείς σκοπούς.
Ένας πολίτης που έχει ανάγκη και δεν εξυπηρετείται, είναι σχετικοποίηση της δημοκρατίας. Μια επιχειρηματική ιδέα που ματαιώνεται και μένει στα χαρτιά, είναι απώλεια για την οικονομία και την ανάπτυξη. Ένας εργαζόμενος που δεν μπορεί να βρει το δίκιο του ή ένας ασθενής που δεν θα βρεθεί στο χειρουργικό κρεβάτι αν δεν δώσει «φακελάκι» είναι προσβολή για τον πολιτισμό μας.
Έχουμε ζήσει και εξακολουθούμε να ζούμε την άμεση συνέπεια όλων αυτών των φαινομένων. Ζημιές, προνόμια, αδιαφάνεια, παράνομος πλουτισμός, αναξιοκρατία. Νοσηρά φαινόμενα που εμποτίζουν ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό και τον απειλούν με αποδιάρθρωση.
Θα ήθελα πριν πάω απευθείας στο ζητούμενο, που είναι τι κάνουμε να κάνω δύο σημαντικές κατά τη γνώμη μου επισημάνσεις.
Η πρώτη είναι ότι αρνούμαι απολύτως τη λογική πως όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι. Είμαι έτοιμη να υπερασπιστώ την τιμή της πολιτικής, χωρίς να συμμερίζομαι σε καμία περίπτωση τις αβασάνιστες γενικεύσεις.
Η δεύτερη αφορά στη συνθετότητα του ζητήματος. Δεν θα επικαλεστώ κάποια μελέτη ή κάποια διατριβή αλλά μια γελοιογραφία. Μια εξαίρετη γελοιογραφία του Κώστα Μητρόπουλου, πριν από μερικά χρόνια, εμφάνιζε τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη να απευθύνεται στη δημόσια διοίκηση και να λέει: «Γρηγορόσημο τέλος, είπα». Και η δημόσια διοίκηση, ενσαρκωμένη σε μια γυναικεία μορφή, να απαντά ατάραχη: «Μάλιστα! Μια στιγμή να δω πόσο γρηγορόσημο πρέπει να ρίξεις γι’ αυτό».
Με αυτό τον τόσο απλό αλλά και τόσο παραστατικό τρόπο απεικονιζόταν η πολυπλοκότητα του φαινομένου της διαφθοράς: στην εντολή που δέχεται από τον πολιτικό του προϊστάμενο, εν προκειμένω τον πρωθυπουργό, ο εντολοδόχος (η δημόσια διοίκηση) απαντά αναπαράγοντας τη συμπεριφορά που καλείται να αλλάξει. Η εντολή για μια διαφορετική συμπεριφορά μεταφράζεται από το «σύστημα» στους όρους στους οποίους έχει ιστορικά εθισθεί: δωροδόκησέ με για να σταματήσω να δωροδοκούμαι! Πρόκειται για κλασική περίπτωση αδιέξοδου φαύλου κύκλου: αν σε δωροδοκήσω για να σταματήσεις να δωροδοκείσαι, τότε διαιωνίζω το πρόβλημα που θέλω να εξαλείψω.
Από εκεί και πέρα ας μην ψάχνουμε το πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν χώρες του Τρίτου Κόσμου που είναι πάνω από την Ελλάδα στην κατάταξη της διαφθοράς. Αισθανόμαστε όλοι το πόσο μας πνίγει αυτή η ιστορία αλλά και το πόσο βαθιά πηγαίνει.
Προφανώς η λύση δεν θα προέλθει ούτε από τη μοιρολατρική αποδοχή του προβλήματος αλλά ούτε και από ηθικολογικές παραινέσεις με ύφος παλαιού γυμνασιάρχη. Οι ηθικολογικές παραινέσεις τους είναι άσφαιρα πυρά, από τη στιγμή που στερούνται αξιοπιστίας. Πώς να εμπιστευθεί ο πολίτης τους θεσμούς όταν ο ένας υπουργός επεκτείνει το σπίτι του δίχως νόμιμη άδεια και άλλος υπουργός έχτισε κατοικία με άδεια «αναψυκτηρίου»;
Θα αναφερθώ σε 4 μεγάλες ενότητες για την αντιμετώπιση του φαινομένου :
A. ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΜΠΕΔΩΜΕΝΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ
Η προσπάθεια ηθικής ανάταξης πρέπει να έχει ένα αξιακό πλαίσιο που θα τυγχάνει του σεβασμού της κοινωνίας. Κι αυτό το αξιακό πλαίσιο δεν θα έρθει από τον ουρανό. Είναι ζήτημα παιδείας και εμπεδωμένης νοοτροπίας.
Τι είναι λοιπόν αυτό που μαθαίνουμε σήμερα στα παιδιά μας από τα πρώτα τους μαθητικά βήματα μέχρι την αποφοίτησή τους από το Λύκειο; Πρώτα απ’ όλα ότι πρέπει να βάλουμε μέσον για να πάνε σε ένα καλύτερο νηπιαγωγείο ή σε ένα καλύτερο δημοτικό σχολείο από αυτό που θα έπρεπε κανονικά να πάνε.
Και σε όλο τον μαθητικό τους βίο ενώ ακούνε τα περί δωρεάν και δημόσιας παιδείας, την ίδια στιγμή βιώνουν τον κόπο των γονιών τους για να πληρώνουν τα ιδιωτικά φροντιστήρια.
Και η κορωνίδα πριν από την αποφοίτησή τους; Με χαρτά, παράνομα υπογεγραμμένα από γιατρούς δικαιολογούν το όριο των απουσιών που έχουν στη διάθεσή τους στην Γ Λυκείου ώστε ένα μήνα πριν από τις Γενικές Εξετάσεις να εξαφανιστούν από το σχολείο είτε για να διαβάζουν σπίτι είτε για να παρακολουθούν απρόσκοπτα το φροντιστήριο.
Το λάθος μήνυμα λοιπόν αποτυπώνεται πολύ νωρίς στη συνείδηση των νέων παιδιών. Και το λάθος μήνυμα είναι μια light ηθική, όπως το γιαούρτι ή το άπαχο γάλα. Αλλά ακριβώς αυτό ο ηθικός σχετικισμός οδηγεί μοιραία στην χαοτική απορρύθμιση των ατομικών και κοινωνικών συμπεριφορών.
Αν σήμερα δικαιολογούνται οι απουσίες, αύριο με ευκολία θα δικαιολογηθεί και το πλαστό πτυχίο και μεθαύριο η καραμπινάτη κομπίνα. Βήμα – βήμα θα δικαιολογούνται τα αδικαιολόγητα και όλα θα φαίνονται περίπου φυσιολογικά.
Άρα λοιπόν η παιδεία πρέπει να βρεθεί στον πυρήνα μιας επανάστασης στις νοοτροπίες και στις καθημερινές συμπεριφορές. Μιας επανάστασης που θα επιχειρεί να εξοβελίσει το ήθος της κατάχρησης, της αδικίας, της απληστίας. Προφανώς με αυτό που λέω δεν εννοώ να πέσουμε στις παγίδες της ηθικολογίας. Λέω όμως ότι η παιδεία μας πρέπει να ξαναβρεί αξίες για να ανταποκριθεί στο ρόλο της. Να προάγει τον σεβασμό στον άνθρωπο και στα δικαιώματά του. Να θέτει τις βάσεις για μια λογική ηθική στην καθημερινότητά μας, στις επιχειρήσεις μας, στη σχέση μας με το περιβάλλον. Μια παιδεία που θα ενθαρρύνει τις διαλλακτικές λύσεις και τη συνεργατικότητα ώστε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία λιγότερο απάνθρωπη και περισσότερο υπεύθυνη με την ένταξη στο πρόγραμμα του μαθήματος της Κοινωνικής Πολιτικής Αγωγής.
Είμαστε μια χώρα πολύ περήφανη για τον πατριωτισμό μας. Ο πατριωτισμός δεν είναι μόνο να φυλάμε τα σύνορα. Ούτε να αποτείνουμε τιμή στους αρχαίους προγόνους μας.
Πατριωτισμός είναι να διαφυλάσσουμε το εθνικό χρήμα. Είναι να σεβόμαστε το δημόσιο συμφέρον. Είναι να σεβόμαστε το χρήμα του φορολογούμενου. Ακριβώς το αντίθετο απ’ ότι συμβαίνει.
Το ότι θεωρείται μείζονα επιτυχία το να μη σέβεσαι το χρήμα του φορολογούμενου και το να κλέβεις από παντού. Επομένως το να πάμε από την παιδεία, το να διαμορφώσουμε μια διαφορετική προσέγγιση στο πώς χτίζεται ο πολίτης και τι σημαίνει αγαπώ τη χώρα μου το έθνος μου και συμμετέχω στην ανάπτυξη είναι κυρίαρχο.
Η παιδεία διαμορφώνει και κώδικες συμπεριφοράς. Πρώτο πράγμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην πρώτη συνεδρίαση που συμμετείχα και κράτησε έξι ώρες ήταν το να μας αναλύσουν τον κώδικα συμπεριφοράς των Επιτρόπων, όπου καθορίστηκε με λεπτομέρεια το πλαίσιο των σχέσεων τους και η υποχρεωτική δημοσίευση στο διαδίκτυο των περιουσιακών τους στοιχείων.
Οι Δανοί δημόσιοι υπάλληλοι λειτουργούν με βάση Κώδικα συμπεριφοράς.
Το conflict of interest, η σύγκρουση συμφερόντων, δεν υπάρχει ως έννοια στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει ως έννοια ότι όταν είσαι σύμβουλος ενός Υπουργού δεν μπορείς να είσαι και σε μια εταιρεία. Όχι γιατί το λέει ο νόμος αλλά γιατί μέσα στην κουλτούρα σου δεν μπορεί να σταθεί αυτό.
Θέλω να τονίσω κάτι με έμφαση. Ως άνθρωποι δεν είμαστε ούτε καλύτεροι, ούτε χειρότεροι από παλιότερα. Και είναι στο χέρι μας να παίξουμε το συλλογικό χαρτί της γνώσης, της παιδείας, της ατομικής και συλλογικής ευθύνης. Η διαφθορά δεν θα εξαφανιστεί ποτέ από προσώπου γης. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι να αντιδράσουμε έξυπνα μέσα από μια έξυπνη παιδεία και να δημιουργήσουμε «αντιπυρικές ζώνες», πρώτα και κύρια στη συνείδηση των νέων ανθρώπων.
Β. ΘΕΣΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ – ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ
Ασφαλώς πρέπει να δημιουργήσουμε και θεσμικές «αντιπυρικές ζώνες». Στη δεκαετία του ’90 έχουμε ένα σύνολο πολύ σημαντικών παρεμβάσεων. Ίσως επειδή είμαστε και στη φάση της ενσωμάτωσής στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα με πάρα πολλά πράγματα που είναι υποχρεωτικά ή άλλα στα οποία υφιστάμεθα την όσμωση που είναι απαραίτητη. Έχουμε πράγματα χειροπιαστά και σημαντικά.
Έχουμε το ΑΣΕΠ, έχουμε τα ΚΕΠ, δηλαδή τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, έχουμε το Συνήγορο του Πολίτη, τη δημιουργία του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου. Έχουμε για πρώτη φορά την παρέμβαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου στις συμβάσεις. Την υποχρεωτική δημοσίευση στο ΦΕΚ. Έχουμε θεσμοθέτηση του Γενικού Επιθεωρητή Διοίκησης.
Μια σειρά από μέτρα πάρα πολύ σημαντικά στις ανεξάρτητες αρχές. Και αυτή την περίοδο επί Νέας Δημοκρατίας υπάρχει εξέλιξη σε πολλά σημαντικά θεσμικά θέματα. Πολλά πατούν πάνω στα υπάρχοντα και βελτιώνονται. Υπάρχουν και νέοι θεσμοί και νέες ιδέες. Καμία αντίρρηση επ’ αυτού.
Υπάρχει ένα σύνολο θεσμών που εντάσσονται με μεγάλη καθυστέρηση στην ελληνική κοινωνία οι οποίοι δεν αποδίδουν εύκολα από τη μια μέρα στην άλλη και δυστυχώς πολλοί από αυτούς ακολουθούν τη δραματική πορεία της λειτουργίας συνολικά του δημόσιου τομέα στη χώρα.
Η ολοκλήρωση θεσμών και υποδομών με δεδομένο και το Ευρωπαϊκό πλαίσιο που έχουν σχέση με τη διαφάνεια είναι ένα πολύ μεγάλο ζητούμενο που δεν μπορεί να γίνει από μια κυβέρνηση όσο καλή και αν είναι, εγώ είμαι πεπεισμένη γι’ αυτό.
Εκτιμώ πλέον ότι υπάρχει η δυνατότητα για ένα εθνικό σχέδιο που θα έχει ένα δεκαετές βάθος χρόνου. Όπου θα υπάρχουν θεσμοί και αλλαγές οι οποίες ξεκινούν από το πολιτικό σύστημα.
Ας συζητήσουμε γι’ αυτό. Να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα. Να αλλάξουν βασικές λειτουργίες του Κοινοβουλίου το πώς κατατίθενται οι νόμοι. Τους νόμους στη Βουλή δεν μπορούμε να τους διαβάσουμε εμείς οι βουλευτές. Σε κάθε νόμο υπάρχουν δεκαπέντε παραπομπές σε άλλους νόμους. Πώς θα τους διαβάσει ένας απλός πολίτης.
Η αλλαγή του τρόπου δημιουργίας των νόμων, αλλά και της λειτουργίας της ίδιας της πολιτικής. Μια σειρά νόμων και παρεμβάσεων που έχουν να κάνουν με τη λειτουργία των ρυθμιστικών αρχών με τη διαφάνεια στο δημόσιο τομέα με τις προσλήψεις στο δημόσιο τομέα. Εκτιμώ ότι είμαστε ώριμοι πια για να συμφωνήσουμε.
Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα του παραδείγματος. Δίνοντας το παράδειγμα της συμφωνίας σε γενναίες και τολμηρές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, δημιουργούμε απόθεμα εμπιστοσύνης στην κοινωνία. Έχει μεγάλη σημασία για την οικονομία και την ανάπτυξη μιας κοινωνίας, η εμπιστοσύνη ως κοινωνικό κεφάλαιο.
Γ. ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Η Ελλάδα και η Ιταλία, οι μεσογειακές χώρες κατατάσσονται στο τελευταίο στάδιο των χωρών που έχουν εμπιστοσύνη. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη ο Έλληνας στο κράτος το κράτος στον πολίτη. Ο πολίτης στον επιχειρηματία, ο επιχειρηματίας στο κράτος.
Δεν έχει εμπιστοσύνη κανένας σε κανέναν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γίνονται νόμοι επί νόμων για να προλάβουν. Ελεγκτικοί μηχανισμοί επί ελεγκτικών μηχανισμών για να ελέγξουμε και στο τέλος φουσκώνει η διαφθορά και η γραφειοκρατία.
Θα πρότεινα να μπει στη δημόσια ζωή και να αποφασίσουμε να κάνουμε ένα άλμα το οποίο δε θα είναι στο κενό. Ένα άλμα σε μια νέα προσέγγιση. Να ξεκινήσουμε εμπιστευόμενοι τον πολίτη.
Με μια πρώτη βασική επιλογή, την οποία αναλύω στο βιβλίο μου «Έξυπνη Ελλάδα». Να επιλέξουμε πιλοτικά ένα χώρο που θα μπορούσε να είναι το θέμα της φοροδιαφυγής και να δεχθούμε μόνο μια υπογραφή. Ο καθένας με την υπογραφή του και τίποτα άλλο. Αλλά όπως εμπιστεύεται το κράτος την υπογραφή του και ο ίδιος να δέχεται την απόλυτη τιμωρία όταν δε σέβεται την υπογραφή του.
Ας ξεκινήσουμε με αυτή την πειραματική λογική. Είναι σαφώς προτιμότερη από ηθικές ομολογίες πίστης στην μηδενική ανοχή προς τη διαφθορά. Έξυπνες πολιτικές χρειάζονται, περισσότερη παιδεία, υπευθυνότητα και υψηλός επαγγελματισμός. Περισσότερη επιστήμη και τεχνολογία χρειάζονται μήπως και ξαναδούμε ανατέλλουσες τις αρετές μας.
Δ. ΕΝΑΣ ΣΥΜΦΩΝΗΜΕΝΟΣ ΕΘΝΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ
Ο Εθνικός στόχος που πρέπει να θέσουμε και να δεσμευθούμε όλοι γι΄αυτό είναι η Ελλάδα να βρίσκεται στις 5 πρώτες θέσεις της Κοινωνίας της Γνώσης μέχρι το 2015.
Η πληροφορική, τα ευρυζωνικά δίκτυα και το πληροφοριακό περιεχόμενο δεν πρέπει να θεωρούνται ως ένα απλό τεχνοκρατικό ζήτημα. Έχουν άμεση σχέση με την πολιτική, την οικονομία και την κοινωνία.
Η Κοινωνία της Πληροφορίας δεν είναι αυτοσκοπός. Το ζητούμενο είναι να ενταχθούν οι Τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνιών στο γενικό πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας και της κοινωνίας, τόσο στο Δημόσιο όσο και στον Ιδιωτικό τομέα. Το κλειδί για την ουσιαστική προώθηση της Ηλεκτρονικής διακυβέρνησης βρίσκεται στην ευρύτατη δικτύωση της δημόσιας διοίκησης.
Οι ψηφιακές τεχνολογίες αποτελούν εργαλείο για τη συμμετοχή του πολίτη, τη διαφάνεια και την κοινωνική λογοδοσία, αλλά συνιστούν επίσης τον πυρήνα του νέου αναπτυξιακού μοντέλου.
Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση χτυπά την γραφειοκρατία, αποκεντρώνει τη διοίκηση, εξυπηρετεί απευθείας τον πολίτη στο χώρο που ζει και εργάζεται, αποτρέπει τη συναλλαγή και θέτει το κράτος στην υπηρεσία των πολιτών.
Στον τομέα της Δικαιοσύνης, η αξιοποίηση των ΤΠΕ μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα της μέσα από:
•· ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης,
•· ηλεκτρονική διαθεσιμότητα και πρόσβαση σε νομικά έγγραφα, στοιχεία, πρακτικά δικών
•· Συνεργασία μεταξύ των δομών του κράτους και των υπουργείων,
•· μειωμένο κόστος, αναβάθμιση και αξιοπιστία του ελέγχου νομιμότητας και κανονικότητας των πληρωμών, των δαπανών και της ενίσχυσης της διαφάνειας των κρατικών εξόδων
•· ενεργότερο ρόλο των πολιτών μέσα από την αλληλεπίδραση μεταξύ πολιτών, επιχειρήσεων και άλλων εθνικών δημόσιων υπηρεσιών με τις υπηρεσίες που παρέχονται από τη Δικαιοσύνη
•· επεξεργασία και αξιοποίηση των στατιστικών στοιχείων για την παρακολούθηση της εξέλιξης της εγκληματικότητας
•· Συνολική αναβάθμιση της διοικητικής ικανότητας του Υπουργείου Δικαιοσύνης.
Όλα τα παραπάνω συντελούν ένα πλαίσιο ουσιαστικής Διαφάνειας και καταπολέμησης της διαφθοράς, όχι με ανεφάρμοστους ή επιφανειακούς νόμους αλλά χτυπώντας στην πηγή του προβλήματος
Ευχαριστώ πολύ.