“Το DNA των εξεγέρσεων”

“Το DNA των εξεγέρσεων”

Το Πολυτεχνείο δεν ήταν η στιγμιαία πτώση μιας πύλης. Συμπύκνωσε και εξέφρασε το ριζοσπαστισμό μιας ολόκληρης γενιάς που εξεγέρθηκε διεκδικώντας την ανατροπή και την αλλαγή.

Εκείνη η εξέγερση βέβαια είχε ένα συγκεκριμένο στόχο ήταν ενάντια στη χούντα, ενάντια στο «γύψο», ενάντια στο φασισμό. Αναζητώντας τη συμβολική δυναμική του Πολυτεχνείου σήμερα, ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε: Μια εξέγερση ενάντια σε ποιον; Στην κυβέρνηση; Στα πολιτικά κόμματα; Στα ΜΜΕ; Στις τράπεζες; Στα δικαστήρια; Χλομό!

Είναι γνωστό πως η Ιστορία μόνο σαν φάρσα μπορεί να επαναληφθεί. Συνεπώς είναι μάταιο να αναζητήσουμε ή να κατασκευάσουμε ένα ιστορικό ισοδύναμο του φαινομένου της εξέγερσης των νέων του Πολυτεχνείου, εν έτει 2010. Έχει όμως αξία να αναρωτηθούμε για το ποια είναι η λεπτή κόκκινη κλωστή που διαπερνά το DNA όλων των εξεγέρσεων σε κάθε ιστορική εποχή. Ανεξάρτητα από μορφές και αφορμές, από συνθήματα και αιτήματα, από δικαιώσεις και διαψεύσεις, η πρωτογενής δομική ύλη των εξεγέρσεων είναι περίπου η ίδια και δεν είναι άλλη από το αίτημα για το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Γι’ αυτό και η συλλογική δυναμική ανατροπών και αλλαγών πηγάζει σήμερα μέσα από τη γενική αίσθηση παρακμής που προσβάλλει ευθέως την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Στις σημερινές συνθήκες η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών και περισσότερο οι νέοι αισθάνονται το αδιέξοδο μιας πολιτικής εξουσίας χωρίς λύσεις και όραμα. Μιας κοινωνίας που λειτουργεί ως απλή διάταξη ατόμων, χωρίς συλλογικότητα, χωρίς αλληλεγγύη των γενεών, με φαινόμενα δομικής διαφθοράς. Μιας οικονομίας που κατανέμει στρεβλά και άδικα τον παραγόμενο πλούτο, με τη μέση οικογένεια να νιώθει ότι βάλλεται από όλες τις πλευρές.

Πριν από λίγες μέρες, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ένας άνθρωπος συμβόλισε με τον εκλογικό του θρίαμβο την ανατροπή και εξέφρασε τη σιωπηρή απελπισία αλλά και τη δυναμική του λαού του. Στην Ευρώπη και βέβαια στην Ελλάδα του 2010, δεδομένων των θεμελιωδών διαφορών που υπάρχουν με το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ, χρειαζόμαστε μια συλλογική και όχι μια προσωποκεντρική έκφραση. Ένα όραμα που θα εμπνεύσει και θα συστρατεύσει πολλούς βάζοντας την αξιοπρέπεια και το συλλογικό καλό πάνω από τη βουλιμία της διάχυτης συμφεροντολογίας. Και ταυτόχρονα, ένα συλλογικό πολιτικό υποκείμενο που να διαθέτει την αξιοπιστία ώστε να κάνει το όραμα πράξη.

Το 1973 μια χούφτα άοπλοι νέοι ενώθηκαν και είπαν: «Μπορούμε». Σήμερα μπορούμε χωρίς υποκρισία και αδρανή κριτική να ανατρέψουμε ένα σάπιο σύστημα που έχει σταματήσει σε όλα τα μέτωπα την πρόοδο της χώρας; – Μπορούμε! Κυρίως γιατί η κρίση θα μας υποχρεώσει να κατανοήσουμε ότι δεν πάει άλλο.

Η κυρία Α. Διαμαντοπούλου είναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.