ΑΝΝΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΝΝΑΗ περίοδος διακυβέρνησης στην Ιταλία από τον Πρόντι ξεκίνησε με τον ενθουσιασμό της νίκης απέναντι σε μία μιντιοκρατική δεξιά και με την ελπίδα των μεταρρυθμίσεων μιας χώρας, που από τον κεντρικό πυρήνα των ισχυρών χωρών, βρίσκεται σήμερα πίσω από την Ισπανία. Δυστυχώς η περίοδος αυτή έκλεισε άδοξα με χαρακτηριστικό της διακυβέρνησης την απόλυτη παραλυσία.
Ο Πρόντι με την οριακή πλειοψηφία που είχε, έγινε γρήγορα στοιχείο μιας άγονης ισορροπίας ανάμεσα στα 9 κόμματα που συμμετείχαν στην κυβέρνησή του.
Θεσμικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις ήταν αδύνατον να προχωρήσουν υπό το φόβο των διαφωνιών των ακραίων Αριστερών Κομμάτων της Συμμαχίας του.
Το Νοέμβριο του 2007 ο Βελτρόνι – πολιτικός διανοούμενος της Αριστεράς και πετυχημένος Δήμαρχος της Ρώμης – κάνει μία σημαντική επιλογή, προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα διπολικό πολιτικό σύστημα στην Ιταλία.
Προχωράει στη δημιουργία ενός, πολύ μεγάλου για τα Ιταλικά δεδομένα, κόμματος με τη συνένωση του DS και της Μαργαρίτας.
Το νέο κόμμα εκφράζει τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία και διαχωρίζει την θέση του από τα μικρότερα κόμματα της Αριστεράς.
Ο Βελτρόνι δηλώνει ότι ο Πραγματισμός δεν μπορεί να αποτελεί παραμελημένη έννοια στην πολιτική και υπόσχεται να την κάνει πολιτική βάση του προγράμματος και των προτάσεων του. Με την προκήρυξη των εκλογών ο αριστερός Βελτρόνι ευχήθηκε στην Αριστερά «καλή τύχη, αλλά εμείς είμαστε διαφορετικοί.»
Για πολλούς θεωρήθηκε ότι τόσο η «ουδέτερη» χροιά της ονομασίας του Κόμματος «Δημοκρατικό Κόμμα», όσο και ο χωρισμός του από τα μικρά κόμματα της Αριστεράς ήταν ένα δώρο για τον Μπερλουσκόνι.
Προσωπικά πιστεύω, ότι ο Βελτρόνι επιχείρησε μέσα στο δύσκολο πολιτικό τοπίο της Ιταλίας να δώσει πρόσωπο, λόγο και ρεαλισμό στη σύγχρονη Αριστερά σε αντιδιαστολή με την παραδοσιακή Αριστερά!
Να δώσει υπόσταση στην προοδευτική Αριστερά σε αντιδιαστολή με την συντηρητική Αριστερά.
Ο Βελτρόνι θέλει το κόμμα του «Οίκο μεταρρυθμίσεων» που θα προστατεύει τα κοινωνικά κεκτημένα, στηρίζοντας την ανάπτυξη και επενδύοντας ιδιαίτερα στο τρίπτυχο «συμμετέχω, αποφασίζω, δημιουργώ».
Στην εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής και της Δευτέρας, το Δημοκρατικό Κόμμα είχε δύο προκλήσεις:
Α) να απαντήσει στην απογοήτευση των Κεντροαριστερών ψηφοφόρων από την αγκυλωμένη διακυβέρνηση Πρόντι και να πείσει για την δυνατότητά του να συσπειρώσει την επόμενη μέρα τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας.
Β) να αντιμετωπίσει το φαινόμενο Μπερλουσκόνι, και την τεράστια επικοινωνιακή ισχύ του, μια ιδιαίτερη προσωπικότητα που κανείς δεν πρέπει να υποτιμά εάν αναλογιστούμε ότι 15 χρόνια εκφράζει με εντυπωσιακό αλλά και αποκρουστικό τρόπο τα αισθήματα, τους φόβους και το ένστικτο της πλειοψηφίας των Ιταλών.
Εκτιμώ, ότι πέρα από το αποτέλεσμα των εκλογών ο Βελτρόνι και το νεοσύστατο Δημοκρατικό Κόμμα (μόλις 6 μήνες ζωής) ακόμη και με τα δεδομένα του ασυνάρτητου ιταλικού εκλογικού συστήματος μπορούν να αποτελέσουν μια ελπιδοφόρα πρόταση. Μία ελπιδοφόρα πρόταση για μια νέα Αριστερά που παλεύει για τις αξίες της Δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της ηθικής στην πολιτική, της ισότητας και ταυτόχρονα δεν παραβλέπει την υποχρέωση της να δημιουργεί συνθήκες παραγωγής πλούτου και να απαντά με ρεαλισμό στις σύνθετες προκλήσεις της εποχής .