ΑΝΝΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΝΝΑΤο ευρωπαϊκό εγχείρημα ήταν αποτέλεσμα σχεδιασμού και δράσης μεγάλων πολιτικών ηγετών, διανοούμενων και ικανών γραφειοκρατών οι οποίοι βήμα-βήμα έχτισαν την Ευρωπαϊκή Ένωση πενήντα χρόνια ξεκινώντας από μία βασική αρχή, ότι τα συντρίμμια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου άφησαν πίσω τους μία Ευρώπη ερειπωμένη και η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν η απάντηση στον πόλεμο, η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένα μεγάλο όραμα των λαών της Ευρώπης για ειρήνη και ανάπτυξη. Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει σαν στόχο να αντιμετωπίσει τον πόλεμο, έχει σαν στόχο να αντιμετωπίσει την παγκοσμιοποίηση, ένα εξαιρετικό πολύπλοκο θέμα το οποίο καμία χώρα δεν μπορεί μόνη της να αντιμετωπίσει.
Η οικονομική κρίση, το ενεργειακό πρόβλημα, οι γεωπολιτικές αλλαγές, οι τεράστιες αλλαγές στην αγορά εργασίας που έρχονται από μεγάλες πιέσεις που έχουμε από Ινδία, Κίνα και από άλλες χώρες της Ασίας δημιουργούν την αναγκαιότητα συνεργασίας των χωρών της Ευρώπης ώστε μία νέα, ισχυρή Ευρώπη να παίξει ένα νέο ρόλο στον κόσμο.) Αυτή η Συνθήκη δίνει αυτήν τη δυνατότητα, δίνει αυτήν τη δυναμική που χρειάζεται η Ευρώπη των 27, ώστε να παίξει έναν παγκόσμιο ρυθμιστικό ρόλο στο διεθνές σύστημα, αλλά και να εξασφαλίσει την ασφάλεια και την κοινωνική συνοχή των πολιτών της; Εγώ πρέπει να πω, ότι ψηφίζω αυτήν τη Συνθήκη με πολύ βαριά καρδιά. Ψηφίζω τη Συνθήκη γιατί θεωρώ ότι βάζει τέλος σε μία θεσμική κρίση και γιατί πραγματικά διατηρεί σημαντικές θεσμικές καινοτομίες που αναπτύχθηκαν και τεκμηριώθηκαν από πολλούς συναδέλφους. Θεωρώ ότι είναι σημαντικά ζητήματα και το θέμα της ενιαίας νομικής προσωπικότητας και το θέμα του σταθερού Προέδρου και του ύπατου εκπροσώπου εξωτερικών.
Η καθιέρωση της διπλής πλειοψηφίας, ο ενισχυμένος ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αλλά και ο ρόλος των εθνικών κοινοβουλίων δίνουν τη δυνατότητα σ’ ένα βήμα προς τα εμπρός όσον αφορά μία σχετική δημοκρατικοποίηση της Ευρώπης.Την ίδια στιγμή όμως το κάνω αυτό με βαριά καρδιά γιατί αυτό που έμεινε από τη Συνθήκη που συζητούσαμε, είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Νομίζω ότι και πολλά αριστερά κόμματα στην Ευρώπη αλλά και σ’ αυτήν την Αίθουσα αυτό που πρέπει να παραδεχθούμε είναι ότι η Συνθήκη που ψηφίζουμε σήμερα είναι κάτι λιγότερο από τη Συνθήκη που ήταν στο τραπέζι ένα χρόνο πριν και είναι κάτι λιγότερο σ’ ό,τι αφορά και τη δημοκρατία και την κοινωνική Ευρώπη.
Σήμερα έχουμε μπροστά μας ένα περίπλοκο κείμενο, γεμάτο αστερίσκους, υποσημειώσεις και εξαιρέσεις, ένα κείμενο το οποίο κατά την άποψή μου έχει ένα εξαιρετικά προβληματικό στοιχείο, ότι πιστοποιεί την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων γιατί έχει έναν υπερβολικά μεγάλο αριθμό εξαιρέσεων και optouts τα οποία βεβαίως επέβαλε η βρετανική κυβέρνηση. Υπήρχε μία μεγάλη ευκαιρία να γίνει ένα σημαντικό άλμα προς τα εμπρός. Αυτό το άλμα δεν μπορεί να γίνει πλέον ούτε μέσα από τα κοινοβούλια, ούτε μόνο μέσα από τους διανοούμενους και τις κινητήριες δυνάμεις της Ευρώπης, πολιτικές, ακαδημαϊκές, οικονομικές. Χρειάζεται μία πολύ πιο ισχυρή βούληση των ίδιων των λαών γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μία αναγκαιότητα όσο ποτέ.
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα δημιουργηθεί ένα τεράστιο πρόβλημα στην Ιρλανδία. Το δημοψήφισμα στην Ιρλανδία ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα μας φέρνει μπροστά σ’ ένα δίλημμα το οποίο, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε την επόμενη περίοδο. Το δίλημμα αυτό είναι αν στην Ευρώπη των 27 μπορούν αυτοί που δεν θέλουν να σταματούν αυτούς που θέλουν και μπορούν γιατί το ζητούμενο κατά την άποψή μου είναι ότι η Ευρώπη θα πρέπει να προχωρήσει μπροστά. Αυτό απαιτεί έναν ισχυρό πυρήνα κρατών. Δεν υπάρχει πια η γαλλογερμανική συμμαχία, δεν υπάρχουν οι δυνάμεις που ωθούσαν την Ευρώπη μπροστά. Χρειάζεται μία ισχυρή δυναμική κρατών που θα ξαναδώσουν στην Ευρώπη την αίγλη της Ευρώπης της σοσιαλδημοκρατίας των δεκαετιών του ’70 και του ’80 γιατί σ’ αυτόν τον πολύ στείρο αντιευρωπαϊσμό που ακούσαμε κυρίως από την αριστερά ας μην ξεχνάμε και ας μην αποσιωπούμε ότι η Ευρώπη των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων του ’70 και του ’80 έδωσε στον πλανήτη το πιο εξελιγμένο και προστατευμένο πολιτικό σύστημα και την πιο προστατευμένη κοινωνία που υπήρξε μέχρι σήμερα, βεβαίως πάντα συγκριτικά, όχι με την ουτοπία που θα θέλαμε.
Η Ευρώπη των δεκαετιών του ’70 και του ’80 είχε τις πιο ισχυρές δημοκρατίες, το πιο ισχυρό κοινωνικό κράτος, την πιο προστατευμένη αγορά εργασίας, τη μεγαλύτερη προστασία των κοινωνικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων και αυτά όλα τα ξεχνάμε. Ξαφνικά έχουμε να επιτεθούμε στην Ευρώπη με τα μεγαλύτερα επιτεύγματα. Η σημερινή Ευρώπη που είναι η Ευρώπη της πλειοψηφίας των συντηρητικών κομμάτων είναι η Ευρώπη που προχωρεί και επιχειρεί πισωγυρίσματα, είναι η Ευρώπη που προσπαθεί να φέρει την οδηγία που επί χρόνια προσπαθούν κάποιοι να φέρουν στο τραπέζι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και δεν μπορούσαν. Σήμερα η Ευρώπη των συντηρητικών κυβερνήσεων τη φέρνει για να χτυπήσει την καρδιά του μεγαλύτερου επιτεύγματος που ήταν το κοινωνικό κράτος.
Αυτό που θέλουμε και είναι το επόμενο μεγάλο πολιτικό δίλημμα του αύριο είναι μία ομάδα κρατών που πιστεύουν σε μία Ευρώπη ισχυρή σε παγκόσμιο επίπεδο και κυρίως σε μία Ευρώπη η οποία διαφυλάσσει το μεγαλύτερό της επίτευγμα, πολιτισμικό, οικονομικό και κοινωνικό, το κοινωνικό της κράτος.
Σας ευχαριστώ.