Όσο πλησιάζουμε στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβρη, τόσο ξεκαθαρίζουν και συνοψίζονται τα βασικά διλήμματα που θα κρίνουν την αναμέτρηση.  Η επαφή και οι συζητήσεις μας στις διάφορες πόλεις της χώρας όσο και η παρουσίαση των θέσεων των υποψηφίων στην διευρυμένη Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, έδωσαν ένα ικανοποιητικό δείγμα  σε τι προσβλέπει ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τι ακριβώς εκφράζει και προτείνει ο κάθε υποψήφιος για την ανάκαμψη και την προοπτική του Κινήματος.

Στην δική μου προσέγγιση αλλά και από την καθημερινή μου επαφή με τους πολίτες που ενδιαφέρονται για την πορεία του ΠΑΣΟΚ, τρία είναι τα διακυβεύματα γύρω από τα οποία εντείνεται και θα κορυφωθεί το ενδιαφέρον της  εκλογής.

Πρώτο και το σημαντικότερο όλων, ότι με την ψήφο μας δεν επιλέγουμε απλά αρχηγό κόμματος, ούτε καν αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επιλέγουμε τον επόμενο πρωθυπουργό, δηλαδή πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ που έχει όραμα και σχέδιο για την Ελλάδα του σήμερα. Και βεβαίως τις δυνατότητες να πάρει και να κρατήσει το τιμόνι της χώρας στα χέρια του.

Αυτή είναι η αντίληψη και η προσδοκία που έχει ο κόσμος που ακούει ξανά και προσβλέπει στο ΠΑΣΟΚ και η οποία δυναμώνει μετά την αποτυχία της κυβέρνησης Μητσοτάκη και την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Επιζητεί και θέλει πειστικό, σύγχρονο και ρεαλιστικό λόγο και σχέδιο για την ανάταξη και την ενδυνάμωση της κοινωνίας και της χώρας. Ενδιαφέρεται πρωτίστως να μιλήσουμε και να προτείνουμε λύσεις για τα δικά του προβλήματα και όχι ν’ ακούσει μια συζήτηση για τα δικά μας προβλήματα και μάλιστα του παρελθόντος. Γι’ αυτό είμαι απολύτως σίγουρη και γι’ αυτό στο μεγαλύτερο μέρος της καμπάνιας μου επιλέγω να μιλώ προγραμματικά για την κοινωνία και την χώρα, στο παρόν και στο μέλλον.

Δεύτερο διακύβευμα που αφορά τους πολίτες που προσβλέπουν στο ΠΑΣΟΚ της εναλλακτικής λύσης είναι η αποφυγή και αποτροπή αντιλήψεων και πρακτικών, που εισήγαγε πολιτικά, κομματικά και βεβαίως κυβερνητικά ο ΣΥΡΙΖΑ στον δημόσιο βίο της χώρας. Ο καταγγελτικός, μηδενιστικός, διχαστικός λόγος σε συνδυασμό με τις κομματικές πρακτικές της αλληλοεξόντωσης και των διαρκών διαιρέσεων δεν μπορεί να υπάρχει ως πρότυπο συνέχειας στο προοδευτικό κίνημα  και βεβαίως στην ατζέντα της νοοτροπίας, της πολιτικής και των σχέσεων του ΠΑΣΟΚ.

Η συριζοποίηση του ΠΑΣΟΚ αποτελεί από τους μεγαλύτερους κινδύνους, να το κρατήσει στάσιμο και θα του αφαιρέσει εξαρχής την ευκαιρία και την δυνατότητα ν’ αλλάξει πορεία, ώστε να γίνει πρώτη πολιτική δύναμη και να κυβερνήσει την χώρα. Την ίδια στιγμή, αυτή η αρνητική εξέλιξη, αποτελεί την βασική και αποτροπή επιδίωξη και “κρυφή” ελπίδα της κυβέρνησης: να εξελιχθεί το ΠΑΣΟΚ σε πολιτικό ομοίωμα του ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός στο οποίο οφείλει κατά κύριο λόγο την πολιτική της υπεροχή τα τελευταία χρόνια.

Το τρίτο σημαντικό διακύβευμα της εκλογής είναι o ίδιος ο χαρακτήρας του Κινήματος μας. Το ΠΑΣΟΚ καταξιώθηκε και πορεύτηκε στην ελληνική κοινωνία ως φορέας εθνικής εμβέλειας, με κοινωνική αναφορά συνολικά στον κόσμο της εργασίας και με πολυετή συμμετοχή στην διακυβέρνηση της χώρας. Σήμερα, μετά τον δεκαπενταετή πολιτικό του παραμερισμό, έχει την μεγάλη ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει ξανά στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Αυτό για να γίνει, πέραν των προγραμματικών και πολιτικών προϋποθέσεων απαιτεί ριζική αλλαγή της  νοοτροπίας του “μικρού και κλειστού” κόμματος, που καλλιέργησε τα τελευταία χρόνια.

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να μετεξελιχθεί άμεσα σε ανοιχτό και αντιπροσωπευτικό κόμμα των δημοκρατικών πολιτικών ρευμάτων και κυρίως όλων των κοινωνικών δυνάμεων της εργασίας, που εκφράζει ιστορικά. Γι’ αυτό και η νέα ηγεσία του είναι σημαντικό να έχει στον ορίζοντα και στην εμπειρία της τι σημαίνει ανοιχτό, δημοκρατικό και νικηφόρο Κίνημα, που μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα τον 21ο αιώνα.