therealdesign

Η Άννα Διαμαντοπούλου συμμετείχε στο Διεθνές Οικονομικό Συνέδριο στο Βερολίνο που διοργανώνει το ICD (Institute for Cultural Diplomacy). Στο συνέδριο μίλησαν μεταξύ άλλων ο κ. Staffan Nilsson πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής, ο Dr. Erhard Busek πρώην Αντικαγκελάριος και πρώην Υπουργός Επιστημών και Έρευνας της Αυστρίας, ο Λόρδος Jack McConnell μέλος της Βουλής των Λόρδων, ο κ. Eka Tkeshelashvill πρώην Αναπλητώτρια Πρωθυπουργός της Γεωργίας. 

Η ομιλία της είχε θέμα τη σύγκρουση μεταξύ των γενεών και την αλληλεγγύη. Τόνισε οτι έν μέσω οικονομικής κρίσης η ανεργία των νέων έχει ραγδαία αύξηση σε όλη την Ευρώπη και οτι χρειάζεται να αντιμετωπιστεί οριζόντια σε όλες τις πολιτικές. Αναφέρθηκε στη γήρανση του πληθυσμού της Ευρώπης, στη φυγή των καλύτερων μυαλών (braindrain) σε άλλες ηπείρους και στις γενικότερες κοινωνικές επιπτώσεις. Μίλησε επίσης για την ανάγκη να διασφαλίσουμε δουλειές για τους ανθρώπους αλλά και ανθρώπους για τις δουλειές.

Τέλος, μίλησε για την ανάγκη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου το οποίο να αντιμετωπίζει το πρόβλημα της σύγκρουσης των γενεών με αλληλεγγύη και όχι συγκρουσιακά.

Άρθρο - παρέμβαση στην Athens Voice με αφορμή το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών και την αντανάκλαση του στην εξέλιξη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος:

Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων χρόνων της κρίσης, οι προγνώσεις για τη διάλυση του ευρώ και τις καταστροφικές επιπτώσεις της, δημιούργησαν ρίγη πανικού σε Βορρά και Νότο, σε Ε.Ε., ΗΠΑ μέχρι και την μακρινή Ασία.

Το 2012 το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Οικονομικών Μελετών “Prognos” είχε εκτιμήσει ότι η έξοδος Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας και Πορτογαλίας από το ευρώ θα στοίχιζε στην παγκόσμια οικονομία 17,2 τρισεκατομμύρια ευρώ! Με απλά λόγια δεν θα έμενε τίποτα όρθιο σε αγορές αλλά και χώρες...Η Ε.Ε. δια των θεσμών της και με την καθοδήγηση της Γερμανίας και Γαλλίας αντέδρασε πολύ αργά, έκανε πολύ λίγα και εκατομμύρια άνθρωποι πλήρωσαν και πληρώνουν τεράστιο κόστος.

Σήμερα η Ευρώπη φλέγεται: Η Ιταλία φαίνεται ακυβέρνητη με την πλειοψηφία του λαού να ρισκάρει την έξοδο από το ευρώ και τις πολιτικές φωνές της σύνεσης και της συντεταγμένης πορείας να μην μπορούν να πείσουν. Στην Ελλάδα η κρίση συνεχίζει να βαθαίνει με απρόβλεπτες κοινωνικές αντιδράσεις, στην Κύπρο η νέα κυβέρνηση είναι αντιμέτωπη με τεράστια προβλήματα, στην Ισπανία μια κυβέρνηση στα όρια ανοχής και με αποσχιστικά προβλήματα, η Βουλγαρία δεν έχει κυβέρνηση και η Γαλλία βλέπει πια στους δείκτες της τα μηνύματα της κρίσης, ενώ η Βρετανία απειλεί με αποχώρηση από τό ευρωπαικό οικοδόμημα.

Είναι σαφές ότι δεν μιλούμε πια μόνο για οικονομική κρίση. Βιώνουμε μια βαθιά κρίση δημοκρατίας, όπου οι πολιτικοί δεν συναντούν πλέον την υποστήριξη ούτε καν την ανοχή των πολιτών, μια βαθιά κρίση προσανατολισμού για το που πορεύεται η Ε.Ε.. Το τοπίο αλλάζει δραματικά και με ταχύτητα. Ο αντιευρωπαϊκός λαϊκισμός, ο εθνοκεντρικός λόγος και η εσωστρέφεια, η άρνηση αυτογνωσίας και κατανόησης του άλλου, η ανάδειξη εκ νέου αρνητικών στερεοτύπων και εθνικών αρετών, φαίνεται να γυρίζουν την Ευρώπη πίσω πριν το 1959.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (οι εκλεγμένοι δηλαδή ηγέτες των 27) με την ηγεσία της Γερμανίας και την υποστήριξη της Γαλλίας, αρνήθηκαν να διδαχθούν από το παρελθόν και με μυωπική προσέγγιση "τακτοποίησαν" τα προβλήματα των χωρών ως να επρόκειτο για “business” plan μιας επιχείρησης.

Η δημοκρατία, η ειρήνη και η ευημερία δεν επιτυγχάνονται χωρίς οικονομικές προϋποθέσεις. Παραβλέψαμε οτι υπάρχει το κρίσιμο σημείο, το όριο που αφορά την αντοχή, την αξιοπρέπεια και την προοπτική του ατόμου και του συνόλου πέρα από το οποίο, συντάγματα και νόμοι, οικονομικές αναλύσεις και ορθολογικά επιχειρήματα σαρώνονται από την ορμή της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Η κάθε χώρα έχει τις δικές της αδυναμίες και τα δικά της συγκριτικά πλεονεκτήματα. Στις χώρες του Νότου, ιδιαίτερα στην Ελλάδα και την Ιταλία, η κρίση ανέδειξε με ένταση τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, αποδόμησε το πολιτικό κατεστημένο, ενοχοποίησε μέχρι...προδοσίας τον εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις και ανέδειξε πρωταγωνιστές τους εκφραστες των πλέον ακραίων μορφών λαϊκισμού. Η ανασυγκρότηση και οι μεταρρυθμίσεις σε μια χώρα απαιτούν χρόνο και περιβάλλον εμπιστοσύνης. Αλλιώς, κάθε είδους έκρηξη ίσως διαφορετική από αυτή του παρελθόντος αλλά ίδιας έντασης θα σαρρώσει τα πάντα.

Αν και δεν συνηθίζεται σε άρθρο, καταθέτω το παρακάτω διάγραμμα του Fabian Lindner (Social Europe Journal). Μια δραματική απεικόνιση που δείχνει ότι η αναπτυξιακή βύθιση στην Ελλάδα τέσσερα χρόνια μετά την κρίση είναι μεγαλύτερη και από αυτή της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, η οποία ήταν αρκετή για να διαλύσει την Πρώτη Γερμανική Δημοκρατία.
Τώρα που στις πολιτισμένες πολιτείες της Ευρώπης υπάρχει πείνα, οργή και απελπισία μην μας εκπλήσει η αντίδραση των πολιτών Οι Ιταλοί βλέπουν στην Ελλάδα εικόνες από το μέλλον και οι Γερμανοί αρνούνται να μελετήσουν το δικό τους παρελθόν.

Ζούμε σε μία εποχή που οι γεωπολιτικές εξελίξεις, η μεταφορά δηλαδή δύναμης από τη Δύση στην Ανατολή, και οι μεγάλες αλλαγές στη Μέση Ανατολή και την Αφρική απαιτούν μία Ε.Ε. ενωμένη και ισχυρή. Η μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης δεν είναι παρά μία μικρή χώρα στο παγκόσμιο σύστημα. Το 2050 ο παγκόσμιος πληθυσμός θα είναι 9 δισεκατομμύρια, ενώ ο πληθυσμός της Ευρώπης θα ανέρχεται μόλις στο 7%, από 20% το 1950. Οι μεγαλύτερες χώρες της Ε.Ε. θα αποτελούν το πολύ το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού και το Ευρωπαϊκό ΑΕΠ θα είναι μόνο το 10% της παγκόσμιας παραγωγής, και αυτό μειωμένο κατά 30% από το 1950. Κανείς δεν μπορεί πια μόνος του. Για αυτούς τους λόγους μια Ομοσπονδία Εθνών Κρατών είναι μια σοβαρή προοπτική για την ειρήνη και ευημερία των λαών, μια ασπίδα για όλους.

Η Ε.Ε. δεν μπορεί να συνεχίσει χωρίς τη λαϊκή υποστήριξη αλλά ούτε και να καταλήξει σε μία νομισματική συνένωση αποκλινουσών οικονομιών. Η ατζέντα διαμορφώνεται καθημερινά από το συμφέρον των κρατών, δηλαδή από την ανάγκη των ίδιων των λαών. Η ατζέντα αυτή είναι πιά μπροστά μας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε εσαεί να παρουσιαστούν ηγέτες ευρωπαϊκού διαμετρήματος για να προσδιορίσουν κατεύθυνση και δράση ούτε το Γερμανικό εκλογικό ημερολόγιο. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και το Ευρωκοινοβούλιο πρέπει να δράσουν. Οι χώρες του Νότου και οι ηγεσίες όλου του πολιτικού φάσματος πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία.

Η Ε.Ε. για να ολοκληρωθεί πρέπει να έχει λαικό αφήγημα προοπτικής και ελπίδας για το μέλλον και δράση για το παρόν. Το αφήγημα πρέπει να βασίζεται στους πυλώνες ύπαρξης της Ευρώπης προς όφελος των λαών της. Δηλαδή, την ειρήνη, τη δημοκρατία, το νέο γεωπολιτικό της ρόλο, την οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη και την ισομερή κατανομή της ανάπτυξης. Η δράση σημαίνει αλλαγή του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) τώρα και έκδοση χρήματος με ένα παράλληλο επενδυτικό πρόγραμμα σε ευρωπαϊκά δίκτυα που θα τονώσει άμεσα οικονομίες και απασχόληση. Μια νέα περίοδος της Ε.Ε. ξεκινά με τις Ιταλικές εκλογές με το δίλημμα να οριστικοποιείται: πολιτική ενοποίηση ή διάλυση; Θα παλέψουμε με όραμα για το πρώτο για να μην επιτρέψουμε να μας διαλύσει το δεύτερο.

Δείτε εδώ το άρθρο δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα της Athens Voice

Η Άννα Διαμαντοπούλου συμμετείχε, στις 15 Φεβρουαρίου, στις εργασίες του Συνεδρίου με τίτλο «Οι κοινωνικές πολιτικές και οι πολιτικές απασχόλησης για μία δίκαιη και ανταγωνιστική Ευρώπη», που πραγματοποιήθηκε στο Δουβλίνο.

Το Συνέδριο διοργάνωσε ο αρμόδιος οργανισμός της Ε.Ε. για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας, Eurofound, στο πλαίσιο της Ιρλανδικής Προεδρίας της Ε.Ε. Τις εργασίες άνοιξε ο Πρωθυπουργός της Ιρλανδίας E.  Kenny.

Η  Άννα Διαμαντοπούλου προήδρευσε της συζήτησης με θέμα «Ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς: Το μέλλον του κοινωνικού μοντέλου της Ευρώπης». Ομιλητές ήταν: ο Ευρωπαίος Επίτροπος για θέματα Απασχόλησης, Κοινωνικών Θεμάτων και Κοινωνικής Ένταξης L. Andor, η Ευρωβουλευτής και πρόεδρος της Επιτροπής για την Απασχόληση και τα Κοινωνικά Θέματα P. Beres, η Γενική Γραμματέας της Ένωσης των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (European Trade Union Confederation) B. Segol, ο Γενικός Διευθυντής της Ευρωπαϊκής Ένωσης Επιχειρήσεων (Business Europe) M. Beyrer, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής St. Nilsson και ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Βερολίνο G. Schmid.

Σημεία ομιλίας της Άννας Διαμαντοπούλου στην εκδήλωση «Για μια άλλη Ευρώπη» της ALDE Group (Συμμαχία Φιλελευθέρων & Δημοκρατών για την Ευρώπη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο)

Εθνικό Σχέδιο εξόδου από την κρίση
Η Ελλάδα οφείλει να έχει το δικό της σχέδιο για την έξοδο από την κρίση.
Απέναντι στον εύκολο διχασμό μνημόνιο - αντιμνημόνιο να παρουσιάσει στους πολίτες τον δύσκολο τρίτο πόλο της πραγματικής ανασυγκρότησης με μεταρρυθμίσεις και στο μοντέλο διακυβέρνησης και στο παραγωγικό μοντέλο, που θα έχει ελληνική σφραγίδα και ελληνική υπογραφή. (Ένα σχέδιο που λείπει από παντού και το διαπιστώνουμε κάθε μέρα γιατί βεβαίως κανείς δεν έχει δικαίωμα να καταλαμβάνει το δημόσιο κτίριο της ραδιοτηλεόρασης αλλά πoιό είναι άραγε 5 μήνες μετά το σχέδιο και ο προϋπολογισμός της κυβέρνησης για τη δημόσια τηλεόραση; Γιατί δεν αξιοποιήθηκε το σχέδιο Μόσιαλου από το καλοκαίρι του 2011; Γιατί αγνοήθηκε το έργο της Επιτροπής Αλιβιζάτου που κατέληξε σε ένα σχεδόν έτοιμο σχέδιο Νόμου; Αναπάντητα ερωτήματα που καταδεικνύουν την έλλειψη σχεδίου)
Την ίδια στιγμή όμως η ύπαρξη ενός ελληνικού σχεδίου πρέπει να συνυπάρχει με άποψη και σχέδιο για το ποια Ευρώπη θέλουμε ώστε αυτή να μπορεί να παρέμβει αποτελεσματικά στη κρίση.

Μία άλλη Ευρώπη. Αποτελεσματική, ισχυρή, δημοκρατική.
Θα ήθελα λοιπόν, ενόψει των Ευρωεκλογών, να καταθέσω ορισμένα σημαντικά σημεία για την εξέλιξη της Ευρώπης:
Πολιτική ενοποίηση
Η ΕΕ πρέπει να προλαμβάνει και να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις κρίσεις. Με την σημερινή θεσμική οργάνωση αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, γι΄αυτό και έχουμε οδηγηθεί σε διακυβερνητικές συμφωνίες.
Κοινή οικονομική πολιτική και ηγεσία που θα εκφράζει μετά από εκλογή τους ευρωπαίους πολίτες και όχι τις ισορροπίες των ισχυρών εθνικών κρατών (αυτό δηλ. που κατεξοχήν συμβαίνει σήμερα με τους χριστιανοδημοκράτες της Γερμανίας να καθοδηγούν την Επιτροπή αλλά και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Κορυφής).

* Σ΄αυτές τις Ευρωεκλογές θα είναι η πρώτη φορά που οι πολιτικές οικογένειες θα ορίζουν υποψήφιο Πρόεδρο της Επιτροπής.
Το 2010 ψήφιζαν 435 Βουλευτές τον Πρόεδρο της Επιτροπής ενώ τώρα έχουν την δυνατότητα να ψηφίσουν 390 εκατομμύρια πολίτες! Θα είναι ατόπημα με εξαιρετικές συνέπειες αν οι Αρχηγοί επιλέξουν να αγνοήσουν τα αποτελέσματα των εκλογών, ενώ έχουν αποδεχτεί την διαδικασία. Δυστυχώς η διατύπωση της Συνθήκης δίνει αυτήν τη δυνατότητα αλλά θα είναι άλλο ένα επιχείρημα για το δημοκρατικό έλλειμμα ενώ γίνεται προσπάθεια προς την αντίθετη κατεύθυνση.

- Νομισματική με οικονομική πολιτική με κύρια σημεία έναν ευρωπαϊκό πραγματικό προϋπολογισμό.
- Αλλαγή του καταστατικού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με δυνατότητα κοπής χρήματος και ενσωμάτωσης στους σκοπούς της ανεργίας.
- Κοινό ελάχιστο κάτω όριο για τη φορολόγηση των    επιχειρήσεων.
- Επιλογή μίας τουλάχιστον υπηρεσίας του κοινωνικού κράτους(κάρτα υγείας, ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) που αφορά όλους τους πολίτες της Ευρώπης.

Μετά από οχτώ μήνες προεκλογικής περιόδου, η χώρα έχει άμεση ανάγκη μιας Κυβέρνησης μακράς πνοής, για να την βγάλει από την κρίση.

Το αποτέλεσμα των εκλογών έδειξε ότι ο Ελληνικός λαός είναι διχασμένος. Στην ιστορία μας οι εθνικοί διχασμοί δεν λύθηκαν ποτέ με κυβερνήσεις νικητών και αντιπολιτεύσεις, επίσης νικητών. Οι εθνικοί διχασμοί επέφεραν πολέμους, καταστροφές, μίσος, φτώχεια και μετανάστευση. Η ιστορία διδάσκει, το παρόν και το μέλλον απαιτούν οι δυνάμεις της χώρας να προχωρήσουν σε όποια μορφή συνεννόησης είναι εφικτή, ώστε να επιτευχθεί το μέγιστο για την Ελλάδα και το λαό μας.

Αν δεχθούμε ότι βρισκόμαστε σε ομαλές, συνήθεις συνθήκες, τότε για να έχουμε μια Κυβέρνηση συνεργασίας, της αναγκαίας μακράς πνοής, πέρα από το μείζον θέμα της αναθεώρησης του μνημονίου απαιτείται αναλυτική προγραμματική συμφωνία των κομμάτων που θα συμμετέχουν, ώστε να μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς – όπως συμβαίνει σε όλες τις Χώρες με παράδοση στις Κυβερνήσεις συνεργασίας. Αλλιώς δεν υπάρχει περιθώριο μακροημέρευσης…

Αν δεχθούμε ότι βρισκόμαστε σε συνθήκες εθνικής κρίσης, με στοιχεία επείγοντος, τότε κάθε συζήτηση που επικεντρώνεται στο δυναμικό ρόλο της αντιπολίτευσης θα αποδειχθεί εκ του αποτελέσματος ως υπεκφυγή ανάληψης ευθυνών, ως άρνηση συνδρομής σε μια κορυφαία εθνική προσπάθεια.

Είναι αυτονόητο ότι, τουλάχιστον για την καθοριστική περίοδο επαναδιαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους εταίρους, ενός νέου πλαισίου που όλοι δηλώνουν πόσο καθοριστικό είναι για την πορεία της Χώρας, η Ελλάδα πρέπει να είναι μια γροθιά. Η διαπραγμάτευση με 16 Κοινοβούλια, που έχουν τις δικές τους αντιθέσεις δεν μπορεί να γίνει με την ελληνική αντιπολίτευση να πετροβολά. Οι Έλληνες μπορούμε να αποδείξουμε ότι υπάρχει χρυσή τομή, ότι πιστεύουμε στο «παν μέτρον άριστον».

Κάθε κόμμα οφείλει να επιδείξει τον επιβεβλημένο βαθμό ευθύνης απέναντι στην πατρίδα και ένα Λαό που υποφέρει.

Πρώτα η Ελλάδα! Τώρα!

Του Βασίλη Σκουρή:
Τη μετεξέλιξη της «Κίνησης των 58» σε νέο κόμμα, με διάλυση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ζητά με συνέντευξή της στο Real.gr η Άννα Διαμαντοπούλου. Η πρώην υπουργός επισημαίνει ότι οι πολίτες που αισθάνονται πολιτικά άστεγοι, ζητούν ένα νέο φορέα που θα μιλήσει καθαρά για το πρόβλημα της χώρας και θα παρουσιάσει μια αξιόπιστη πρόταση για την ανόρθωσή της.

«Το νέο δεν μπορεί να προκύψει σε καμία περίπτωση από το απλό άθροισμα των παλιών και φθαρμένων δομών» επισημαίνει και αναφερόμενη στην «Κίνηση των 58» προτείνει: «Θεωρώ λοιπόν ότι το εγχείρημα παίρνοντας υπόψη την πραγματική «ανάγκη» των πολιτών, πρέπει να μετεξελιχτεί θέτοντας με καθαρό τρόπο το διακύβευμα του νέου κόμματος προς ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και επ΄ αυτού να κληθούν να τοποθετηθούν όλοι, και κυρίως βεβαίως οι δύο αρχηγοί.

Όπως τονίζει η κυρία Διαμαντοπούλου:

• «Ο νέος πόλος που θα δημιουργηθεί πρέπει από την αρχή να έχει χαρακτηριστικά αυτονομίας και να μην θεωρηθεί κυβερνητικό συμπλήρωμα είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά. Αντίθετα πρέπει να δημιουργηθεί για να πρωταγωνιστήσει.
• Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποτελέσει ευκαιριοθηρικό μόρφωμα μιας εκλογικής αναμέτρησης.
• Να μη γίνει μια πολύχρωμη πλαστική, αλλά τρύπια ομπρέλα, για να στεγάσει πολιτικά αδιέξοδα και προσωπικές φιλοδοξίες.
• Να υπάρξει ώστε να δημιουργήσει το νέο υπόδειγμα που έχει ανάγκη η χώρα μας. Να λειτουργήσει ως καταλύτης για την εκ βάθρων ανανέωση του πολιτικού συστήματος.
• Το νέο που όλοι περιμένουμε δεν είναι το "ξύπνημα του μαρμαρωμένου βασιλιά", ούτε η έλευση του μεσσία. Είναι η συλλογική κατανόηση και απόφαση για δράση εκείνων των ανθρώπων που έμαθαν από τα λάθη τους και που πάνω απ΄ όλα έκριναν αυστηρά τον εαυτό τους. Κυρίως των νέων ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να ανοίξουν νέους δρόμους.
• Ένας νέος πολιτικός σχηματισμός θα έχει ελπίδα επιτυχίας, μόνο αν παρουσιάσει σαφές σχέδιο για το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, με έντιμο λόγο και κοινή λογική. Σχέδιο που θα αφορά την έξοδο από την κρίση και θα απαντά στο πού θέλουμε και μπορούμε να είμαστε οι Έλληνες το 2020».

Η πρώην υπουργός εκτιμά ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, ότι στη χώρα συντελείται ένα παραγωγικό έγκλημα αφού απουσιάζουν οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές οι οποίες σε συνδυασμό με πολιτικές υποστήριξης των φτωχών και των αδύναμων θα μπορούσαν να αλλάξουν εκ βάθρων τη χώρα. «Όλα μοιάζουν να έχουν ως στόχο τη διάσωση των κομμάτων και όχι της χώρας» επισημαίνει και τονίζει ότι ως Ελληνίδα αισθάνεται εθνική προσβολή για τον τρόπο που συμπεριφέρεται η τρόικα και τον τρόπο η κυβέρνηση διαπραγματεύεται μαζί της.

Διαβάστε τη συνέντευξη της κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου στο Real.gr