therealdesign

Άρθρο στην "Καθημερινή της Κυριακής":

Η μεταρρύθμιση των ΑΕΙ ήταν μια εθνική δική μας υπόθεση, δεν είχε καμία σχέση με διεθνή επιτροπεία, δεν υπαγορεύτηκε από κάποιον τρίτο, δεν αναμείχθηκε σε αυτήν καμία τρόικα.
 
Τον Ιούλιο του 2010, σε κλίμα μεγάλης πολιτικής έντασης καταθέσαμε τους άξονες για την αλλαγή στα πανεπιστήμια. Τριάντα μήνες μετά, θα ήθελα να δώσω μια αίσθηση αισιοδοξίας που προκύπτει από το αποτέλεσμα της συλλογικής και συναινετικής προσπάθειας για τη μεταρρύθμιση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
 
Μιας προσπάθειας που αποδεικνύει ότι οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν όταν υπάρχει πρόταση που απαντά στην εθνική ανάγκη, συσπειρώνοντας ομάδες αποφασισμένων πολιτών που αγωνιούν και αγωνίζονται για το κοινό καλό, που γνωρίζουν το πρόβλημα, που επιδιώκουν συναίνεση και συμμαχίες και όχι μεγέθυνση διαφορών και συγκρούσεων.
 
Στις 3 Σεπτεμβρίου 2011, 255 βουλευτές ψήφισαν τον νόμο για τα ΑΕΙ. Στις 16 Δεκεμβρίου 2011 εξελέγησαν τα δύο πρώτα Συμβούλια Ιδρύματος στα ΤΕΙ Σερρών και Καλαμάτας. Στις 12 Δεκεμβρίου 2012, με τις εκλογές στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, όλα τα ΑΕΙ της χώρας έχουν πλέον εκλέξει τα Συμβούλιά τους. Μέρα με τη μέρα υλοποιείται μία αλλαγή που φέρνει αξιοκρατία και εξωστρέφεια, νέο αίμα με τη συμμετοχή Ελλήνων που διαπρέπουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, κοινωνικό απολογισμό, και την ορατή πλέον προοπτική για σύνδεση των ΑΕΙ μας με την οικονομία και το εξαιρετικά σημαντικό για τους φοιτητές, την αγορά εργασίας.

Μια αλλαγή που υλοποιεί τη σαφή πια εντολή του Ελληνα πολίτη για το τέλος του κομματισμού, των πελατειακών σχέσεων και του καθεστώτος της τυραννίας των μειοψηφιών στα πανεπιστήμια. Μια αλλαγή που διαψεύδει κατηγορηματικά τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος στις 31.7.2012 υποσχέθηκε την κατάργηση του νόμου λόγω της πλήρους αναντιστοιχίας μεταξύ των κομμάτων που ψήφισαν τον νόμο αυτό και της ακαδημαϊκής κοινότητας, που σύσσωμη απέρριψε τον νόμο .
 
Οι ακαδημαϊκοί συμμετείχαν με ποσοστά κατά μέσον όρο 78% σε πανεπιστήμια και TEΙ. Η αρχή έγινε... ακόμη και αν δεν είναι το ήμισυ του παντός είναι κάτι σημαντικό. Ή όχι Είναι εντυπωσιακό και αξιέπαινο: Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ακαδημαϊκών, παρά τις τεράστιες οικονομικές δυσκολίες και τις ανατροπές στην προσωπική τους ζωή, ανεξάρτητα από τον βαθμό συμφωνίας ή διαφωνίας με τσ σύνολο της μεταρρύθμισης, ήταν παρόντες σε μια ιστορικής σημασίας υπέρβαση.
 
Αξιοποιώντας πολιτικές και μέσα που παρέχει ο νέος νόμος 4009, όπως η ταξινομική ψήφος (που αντιπαρέρχεται τον κομματισμό και τις ομαδοποιήσεις), και τη μετέπειτα εισαγωγή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, (που αντιμετωπίζει τη βία των καταλήψεων) έσπασαν την ομηρία χρόνων, απελευθέρωσαν τις ποιοτικές ακαδημαϊκές δυνάμεις και έδωσαν ένα μήνυμα αισιοδοξίας, δείχνοντας στις υγιείς δυνάμεις σε όλους τους χώρους της κοινωνίας τον δρόμο προς τη μεταρρύθμιση.
 
Και όλα αυτά, ενώ η αλλαγή στα ΑΕΙ (με όλο τον συμβολισμό που εκπέμπει σε κάθε κοινωνία διαχρονικά) έγινε η αιχμή του δόρατος δυνάμεων που φα ντασιώνονται ότι εκφράζουν το σύνολο των καθηγητών, των φοιτητών, του λαού(!) και δεν δίστασαν να καταφύγουν στη βία για να επιβάλουν τις απόψεις τους.
 
Μια επανάληψη της βίαιης αντίστασης σε κάθε μεταρρυθμιστικό προσπάθεια, που πολεμά να μεταθέσει την πανθομολογούμενα αναγκαία αλλαγή στις ελληνικές καλένδες, που συνθλίβει την πολιτική εκσυγχρονισμού, διασώζει όμως τους πολιτικούς που μιλούν στρόγγυλα και αρεστά, και δεν πράττουν, δεν θίγουν τα βαθιά κακώς κείμενα.
 
Η μεταρρύθμιση των ΑΕΙ ήταν μία εθνική δική μας υπόθεση, δεν είχε καμία σχέση με διεθνή επιτροπεία, δεν υπαγορεύτηκε από κάποιον τρίτο, δεν αναμείχθηκε σε αυτήν καμία τρόικα. Παρά την αναμενόμενη πολεμικό και τις . συγκρούσεις αποδεικνύεται το αναγκαίο της πολιτικής. Οσο παράταιρο και αν ακούγεται σήμερα, n μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ ήταν n επιβεβαίωση ότι η τεκμηριωμένη, συναινετική, σ ραματική πολιτική, που αντιπαρέρχεται τον κομματισμό, τη λογική του πο λιτικού κόστους, τον λαϊκισμό και ΐσ άσ' τα για τους άλλους δίνει ουσιαστικές απαντήσεις στην επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας.
 
Πιστεύω ακράδαντα ότι η μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ θα έχει πολλαπλές και πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις στα χρόνια που έρχονται τόσο στην κοινωνία όσο και στην οικονομία, αλλάζοντας στρεβλές νοοτροπίες δεκαετιών και παραδίδοντας το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο στις ποιοτικές, εξωστρεφείς, διεθνώς ανταγωνιστικές δυνάμεις του. Η μεταρρύθμιση ήρθε ως συναινετική επιτυχία, παρότι n Τριτοβάθμια Εκπαίδευση έχει διαχρονικά αποτελέσει τον πλέον διχαστικό και συγκρσυ σιακό χώρο της Μεταπολίτευσης.
 
Τι χρειάστηκε γι' αυτό; Ξεκάθαρη αποτίμηση, χωρίς ιδεο ληπτικές ωραιοποιήσεις, της δραματικής κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει η λειτουργία της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Καταλάβαμε, οι περισσότεροι, ότι η μονοκομματική πολιτική για τις θεμελιώδεις αλλαγές δεν έχει περιθώρια επιτυχίας. Συμφωνήσαμε για το τι δημόσιο πανεπιστήμιο θέλουμε, και τι αυτό πρέπει να προσφέρει στους φοιτητές του, στη χώρα, στο έθνος και πώς θα το πετύχουμε. Σκληρή δουλειά ουσίας! Κινητοποίηση των κατά τεκμήριο ποιοτικών επιστημονικών και ακαδημαϊκών δυ νάμεών μας, εντός και εκτός της χώρας. Μελέτες, τεκμηρίωση, διεθνής εμπειρία, οδήγησαν σ' ένα τελικό σχέδιο ριζοσπαστικής αλλαγής των ΑΕΙ.
 
Πρώτη απ' όλους εγώ γνωρίζω πως και λάθη έγιναν στην προετοιμασία του ακαδημαϊκού χώρου, και αδυναμίες θα αναδειχθούν στην πορεία υλοποίησης της, και το ότι η κρίση δημιουργούσε επιπρόσθετες δυσκολίες. Ηταν όμως πεποίθησή μου ότι κάθε αναβολή της αναγκαίας μεταρρυθμιστικής παρέμβασης θα είχε πολλαπλάσιο κόστος, για την κοινωνία, την οικονομία της χώρας μας, και βέβαια για τις γενιές που έρχονται. Είναι στο χέρι μας, βήμα βήμα να βγούμε από την κρίση με ένα δικό μας σχέδιο.
 
Με μια εκ θεμελίων φορολογική αναμόρφωση, με μια ανατρεπτική αλλά δίκαιη πολιτική στη διοίκηση, στο κοινωνικό κράτος, στη δικαιοσύνη, με έναν νέο εκλογικό νόμο, ένα λιτό και ουσιαστικό Σύνταγμα, μία σαφή δυναμική και πολυεπί πεδη εξωτερική πολιτική. Κυρίως όμως, μία ανάπτυξη βασισμένη στον τόπο, τους ανθρώπους και τα πλεο νεκτήματά τους. Ταυτόχρονα, με ένα πολιτικό σύστημα που θα βασίζεται σε κόμματα που εννοούν αυτό που υπόσχονται και πράττουν αυτό που λέγουν, που προάγουν και υπερασπίζονται το κοινό συμφέρον και όχι αυτό των συντεχνιών και των ημετέρων .
 
Για να γίνουν όμως αυτά, τα τόσο αναγκαία και τόσο αυτονόητα, χρειάζεται αυτογνωσία και αλλαγή υποδείγματος σε όλα τα επίπεδα, αρχίζοντας ο καθένας από τον εαυτό του. Τον περασμένο Μάρτιο έγραφα ότι η μεταπολίτευση έκλεισε τον κύκλο της και η Δ' Ελληνική Δημοκρατία είναι προ των πυλών. Εκτοτε παρατηρώ καθημερινά, μαζί με όλους, ότι από τη μια ψηφίζονται όσα συμφωνούνται με τους εταίρους, από την άλλη υπάρχει παλινδρόμηση σε μεθόδους του χειρότερου παρελθόντος. Προσωποκεντρική εξουσία, εκλο γολογία, υποσχεσιολογία, διανομή των ιματίων της εξουσίας.
 
Η κυβέρνηση κρατά ζωντανό το χθες, ενώ η αντιπολίτευση ξεθάβει το προχθές. Τελικά, n μεταπολίτευση επιμένει. Αποδεικνύεται ότι δεν αρκούν εκλογές και νέα κυβέρνηση, ούτε απλά νέα πρόσωπα.
 
Αντί για τα επαναλαμβανόμενο εθνικό μοιραίο λάθος του διχασμού, αυτή τη φορά στη βάση μνημόνιο αντιμνημόνιο , χρειάζεται να εξαφανίσουμε οριστικά τις αθλιότητες του παρελθόντος, να αλλάξουμε στα μικρά και στα μεγάλα και να δώσουμε τον αγώνα της αναγέννησης, εμείς, οι Ελληνες για την Ελλάδα. Να υπερβούμε το αιώνιο σύνδρομο του Ναυαρίνου. Τότε θα ανοίξει ο δρόμος για την Δ' Ελληνική Δημοκρατία.

Την ώρα που οι πολίτες έχουν περιέλθει σε απόγνωση για το παρόν και το μέλλον τους και η Χώρα δίνει ξανά μια μάχη επιβίωσης μετά την εξάμηνη προεκλογική αδράνεια, η Κυβέρνηση φέρεται να προωθεί κατά προτεραιότητα και χωρίς συζήτηση, αλλαγές στην μεταρρύθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης. Τα όσα διακινούνται με μορφή τροπολογιών και δεν διαψεύδονται για το νόμο 4009/2011 προκαλούν ανησυχία που επιτείνεται από την επιλογή του αιφνιδιασμού με την «κατεπείγουσα» διαδικασία των δύο ημερών.  

Οι κυβερνητικές προτάσεις αποτελούν συμβιβασμό με τις συντεχνίες και παρωχημένες (δήθεν προοδευτικές) κομματικές δυνάμεις που διαχρονικά ευθύνονται για τις παθογένειες των ΑΕΙ. Η κοινή λογική, που επιτάσσει ένας νόμος πρώτα να εφαρμόζεται και στη συνέχεια, αν και όπου χρειάζεται, να βελτιώνεται, έχει απλά τεθεί στο περιθώριο.

Με το πρώτο σχέδιο Νόμου που ετοιμάζεται για τη νέα Βουλή, αντί νέων μεταρρυθμίσεων αρχίζει το ξήλωμα μιας από τις ελάχιστες μεταρρυθμίσεις που δεν επιβλήθηκε από το μνημόνιο ούτε από την τρόικα.

Μιας μεταρρύθμισης που αποτύπωσε, με εντυπωσιακή πλειοψηφία στη Βουλή, τη θέληση του ελληνικού λαού για δημόσια Πανεπιστήμια και ΤΕΙ με αξιοκρατία, εξωστρέφεια, σύνδεση με την παραγωγή, διεθνή αναγνώριση και ουσιαστική προσφορά στην ελληνική νεολαία, θέτοντας στο περιθώριο κατεστημένες καταστάσεις.

Η προβαλλόμενη ως  συμφωνία των τριών αρχηγών στην αλλαγή ενός νόμου, επειδή αρνούνται να τον εφαρμόσουν βίαιες μειοψηφίες και δημόσιοι λειτουργοί που υπηρετούν  δικές τους σκοπιμότητες, είναι ύβρις για τη Δημοκρατία.

Πως μπορεί να ανακτηθεί αξιοπιστία της χώρας και του πολιτικού μας συστήματος, πως θα προωθηθούν άλλες δύσκολες μεταρρυθμίσεις, ξεχνώντας μια πλειοψηφία των 4/5 της Βουλής, δημιουργώντας συνειδησιακό πρόβλημα στους βουλευτές, απαξιώνοντας την κοινοβουλευτική διαδικασία; Πρόκειται για επιβεβαίωση καταδικασμένων λογικών και πρακτικών συνολικά του πολιτικού  συστήματος που οδήγησε τη Χώρα μας στο σημερινό αδιέξοδο.

Η επιτυχία μιας ευρύτατης συναίνεσης για την Παιδεία στη Βουλή, δημιούργησε αίσθημα αισιοδοξίας και ανάτασης. Η τύχη αυτής της μεταρρύθμισης θεωρώ ότι θα λειτουργήσει ως βαρόμετρο όχι μόνο για το μέλλον της Κυβέρνησης αλλά και της Χώρας.  

Σε κάθε περίπτωση όμως υπάρχουν υγιείς δυνάμεις, σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας , αυτή τη κρίσιμη ιστορικά στιγμή που θα ανοίξουν τους δρόμους που χρειάζεται η χώρα.

"Η θεωρία της κυβέρνησης για τα δύο άκρα είναι ανιστόρητη και επικίνδυνη"

-Το νέο αφήγημα της κυβέρνησης, μετά το success story, είναι η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Μάλιστα, ο πρωθυπουργός άφησε να εννοηθεί ότι πλησιάζει «το τέλος των μνημονίων». Πόσο κοντά στην πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας είναι αυτά τα επιχειρήματα;

Δεν θέλω επ' ουδενί λόγω να μηδενίσω την τεράστια προσπάθεια που έχει καταβάλει η χώρα, όμως ο χειρισμός του πρωτογενούς πλεονάσματος θυμίζει την έξοδο από την επιτήρηση που επιζητούσε η Ν.Δ. πριν από τις εκλογές του 2007, και πολύ φοβάμαι ότι, όπως και τότε, δεν θα διαρκέσει. Προφανώς, εξυπηρετεί πολιτικές ανάγκες αλλά και σκοπιμότητες εντός και εκτός Ελλάδος, όμως προς το παρόν παραμένει μια λογιστική και μόνον απεικόνιση. Το προβαλλόμενο πρωτογενές πλεόνασμα δεν είναι αποτέλεσμα επιτυχούς εφαρμογής μεταρρυθμίσεων, αλλά βασίζεται στην άντληση πόρων από το ύστατο υστέρημα της κοινωνίας, δηλαδή από φόρους που πληρώνονται από όση απέμεινε αποταμίευση κάθε νοικοκυριού και από τη μείωση των επενδυτικών δαπανών, δημόσιων και ιδιωτικών. Άρα, ακόμη και αν το 2013 υπάρξει πλεόνασμα, δεν μπορεί να είναι διατηρήσιμο με τους σημερινούς ρυθμούς και δεν μπορεί να φτάσει το 4,5%, που είναι αναγκαίο για οποιονδήποτε πλέον εθνικό σχεδιασμό.

- Το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι διεργασίες για την ανασυγκρότηση του χώρου μεταξύ Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ. Συμμετέχετε ενεργά; Παρακολουθείτε από απόσταση; Για να είναι αποτελεσματική η προσπάθεια τι πρέπει να γίνει;

Και συζητώ και παρακολουθώ με προσοχή την αγωνία όλων όσοι ειλικρινά θέλουν κάτι νέο. Πιστεύω βαθιά ότι πρέπει να δημιουργηθεί κάτι τελείως νέο. Ένας νέος πόλος που θα μιλήσει πάνω απ' όλα με ειλικρίνεια για το πού πραγματικά είμαστε και τι πρέπει να κάνουμε με ενόραση, αλλά και με πολιτικές «γωνίες». Πιστεύω ότι αυτός ο πολιτικός σχηματισμός πρέπει να βασίζεται στην ισότιμη συμμετοχή ατόμων, να παρουσιάσει άμεσο σχέδιο για την έξοδο από την κρίση ξεπερνώντας τις υπάρχουσες δομές.

- Το ΠΑΣΟΚ και ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανέλαβαν πρωτοβουλία, ώστε να αποτελέσουν τον κορμό για τη δημιουργία μιας ελληνικής «Ελιάς», καλώντας σε συστράτευση υπό την «ομπρέλα» του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Θα ανταποκριθείτε;

Φοβούμαι ότι ένα εγχείρημα που σκοπεύει να δώσει διέξοδο στα προβλήματα του «τώρα» θα είναι προϊόν μιας χρήσης εν όψει εκλογών και θα κάψει μια προσπάθεια.

- Ανασύσταση της Κεντροαριστεράς με παράλληλη συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ., χωρίς προγραμματικό πλαίσιο, έχει νόημα;

Είναι σαφές ότι μπαίνουμε και στην Ελλάδα στον αστερισμό των κυβερνήσεων συνεργασίας. Προϋπόθεση για να μην ενσωματώνονται τα μικρότερα κόμματα σε μια ισοπεδωτική ηγεμονία των μεγαλύτερων, είναι η συμφωνία στο πρόγραμμα και στο μοντέλο διακυβέρνησης και διαχείρισης του κράτους.

-Περίπου πενήντα πανεπιστημιακοί και συγγραφείς που ασπάζονται τις αρχές της Σοσιαλδημοκρατίας αναμένεται να δώσουν στη δημοσιότητα κείμενο-παρέμβαση. Πως κρίνετε αυτή την απόπειρα;

Θετική και ελπιδοφόρα, αλλά δεν είναι αρκετό. Πολιτική χωρίς πολιτικούς δεν γίνεται. Ιδέες, κείμενα, αναλύσεις, θα χρειαστούν ανθρώπους που θα μιλήσουν και θα παλέψουν γι' αυτές στο πραγματικό πεδίο της πολιτικής, που είναι η επαφή με τον πολίτη. Εκεί που έρχεσαι αντιμέτωπος με το πραγματικό πρόβλημα και τις πραγματικές ανάγκες των Ελλήνων.

- Ο ΣΥΡΙΖΑ χωράει στην Κεντροαριστερά; Και από την πλευρά τους τα κεντροαριστερά κόμματα πρέπει να υπολογίζουν σε ενδεχόμενη κυβερνητική συμμαχία μαζί του;

Σήμερα, δεν είναι Κεντροαριστερά. Και δεν νομίζω ότι θέλει να είναι, μιας και βολεύεται ανάμεσα στον αριστερό λαϊκισμό με δόσεις σοβαροφάνειας. Διαθέτει ορισμένα αξιόλογα στελέχη με ιστορία και αγώνες, αλλά απέχει από την κατάκτηση ενός σχεδίου αρχών, αξιών και θέσεων που μπορούν να δώσουν πειστική προοπτική στον τόπο.
Οι κυβερνητικές συμμαχίες θα είναι, όπως φαίνεται, ο κανόνας πλέον. Για να έχουν, όμως, όφελος για τη χώρα και για να πετύχουν τον στόχο της συναίνεσης, πρέπει να υπηρετούν την λογική μας λεπτομερούς και ειλικρινούς προγραμματικής συμφωνίας.

- Η Χρυσή Αυγή αυξάνει τα ποσοστά της, ο λόγος της βρίσκει απήχηση στις νέες ηλικίες και στους πολίτες που πλήττονται από την κρίση και την ίδια ώρα αποθρασύνεται, με αποκορύφωμα τη δολοφονία στο Κερατσίνι. Πώς ερμηνεύετε το «φαινόμενο» Χρυσή Αυγή;

Ηρθε η εποχή που το κτήνος απελευθερώθηκε. Η Χρυσή Αυγή είναι μια συμμορία και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί. Με άσκηση ατομικών ποινικών διώξεων στα μέλη της που εμπλέκονται, προκαλούν ή υποθάλπουν περιστατικά βίας. Πρέπει να διωχτούν άμεσα ως ηθικοί αυτουργοί η πολιτική της ηγεσία μέσα από τα όσα ανατριχιαστικά κατά καιρούς έχει πεί. Είναι μια συμμορία που πάτησε πάνω στο τεράστιο κενό της των υπηρεσιών του κράτους προς τον πολίτη. Η απόλυτη απαξίωση του πολιτικού συστήματος και οι συνεχιζόμενες παθογένειες των πολιτικών συμπεριφορών αναγορεύουν αυτή τη συμμορία σε τιμωρό του συστήματος που βγαίνει σεργιάνι στις γειτονιές με τη λεπίδα του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Οι απελπισμένοι και απηυδισμένοι άνθρωποι είδαν τον τιμωρό. Η δολοφονία του Φύσσα στο Κερατσίνι ας ελπίσουμε ότι θα συγκλονίσει ενεργά όλους.

- Θεωρείτε ότι η ενίσχυσή της συνδέεται ή όχι με τις πολιτικές αυστηρής λιτότητας;

Φυσικά και συνδέεται. Είχαμε από την αρχή επισημάνει και στην Ευρώπη ότι υπάρχει το κρίσιμο όριο που αφορά την αντοχή, την αξιοπρέπεια και την προοπτική ενός ατόμου και ενός έθνους.
Πέρα απ' αυτό, Συντάγματα, νόμοι και ορθολογικά επιχειρήματα σαρώνονται από την απελπισία και την ορμή της κοινωνίας. Κρίσιμο για την ιστορία κάθε έθνους είναι πια εάν θα κυριαρχήσει μια πολιτική δύναμη που θα μετατρέψει την απελπισία σε απόφαση για δουλειά και δημιουργία, ή αν θα κυριαρχήσει η πολιτική δύναμη που θα μετατρέψει την απελπισία σε δύναμη διχασμού, μίσους και εν τέλει εμφυλίου πολέμου. Γι' αυτό και πιστεύω ότι μόνον ένας νέος πολιτικός σχηματισμός μπορεί να υπερβεί τον καλπάζοντα διχασμό.

- Ο τρόπος προσέγγισης από την κυβέρνηση ο οποίος αξιοποιεί τη θεωρία των δύο άκρων σάς βρίσκει σύμφωνη; Αποδίδετε ευθύνες και στην αξιωματική αντιπολίτευση;

Όχι! Είναι απαράδεκτο να ταυτίζεται ένα μόρφωμα που αρνείται τη δημοκρατία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τεράστια ευθύνη για τη σωματική και ψυχολογική βία που έχει ασκήσει επί χρόνια μέσω ομάδων του και στελεχών του, γιατί κυρίως συνετέλεσε στο να θεωρείται η βία στοιχείο της καθημερινότητας. Από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια μέχρι τα υπουργεία και τις πολιτικές εκδηλώσεις. Άλλο όμως ανομία και άλλο έγκλημα. Άλλο κατάληψη ενός δημόσιου χώρου και άλλο δολοφονία πολίτη επειδή είναι ο «άλλος». Η βία είναι καταδικαστέα από όπου και αν προέρχεται, και αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα δεν το απεδέχθη, αλλά η θεωρία της κυβέρνησης για τα δύο άκρα είναι ανιστόρητη, επικίνδυνη και εν τέλει εξυπηρετεί κομματική και όχι εθνική στρατηγική.

Παραθέτω άρθρο μου στο esos.gr για την Τεχνική εκπαίδευση:
Η Τέχνη της πολιτικής και η τεχνική εκπαίδευση
Η τεχνική εκπαίδευση είναι ο μεγάλος ασθενής και ταυτόχρονα το μεγάλο ζητούμενο για την χώρα.
Ενώ λοιπόν ένα χρόνο τώρα η Κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε ξαφνικά η κατάργηση ειδικοτήτων και μαζί τους συγκεκριμένων σχολών βαφτίζεται ως μεταρρύθμιση
Το σενάριο δυστυχώς  επαναλαμβάνεται. Οι Κυβερνήσεις παγώνουν μπροστά στο μέγεθος των προβλημάτων κι όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι( δηλ η  εκταμίευση στην τρόικα) ο αυταρχισμός ,η τσαπατσουλιά και η μονομέρεια ονομάζονται αποφασιστικότητα και η αποσπασματική δράση μεταρρύθμιση.
Νομίζουν ότι προχωρούν σε τομές και η διάλυση του Δημόσιου τομέα  απορυθμίζει τη χώρα και την πολιτική. Οι πολίτες και οι πλέον μετριοπαθείς αν συνεχιστεί αυτή η ανικανότητα και το πελατειακό βασίλειο θα αμφισβητήσουν αυτή καθ αυτή τη Δημοκρατία
Μετά από τρία χρόνια  κρίσης όλοι ξέρουμε! Χωρίς ανάπτυξη το πρόγραμμα δεν βγαίνει
Την ανάπτυξη δεν θα μας την προσφέρει κανείς :ούτε γιατί θα τον πείσουμε ούτε γιατί θα τον απειλήσουμε. Εμείς μόνοι μας έχοντας ελάχιστο πια χρόνο πρέπει να αλλάξουμε το κράτος και τη δημόσια υπηρεσία για να αλλάξουμε την οικονομία και να δώσουμε προοπτική. Η ανάπτυξη δεν έρχεται από μια βροχή από Ευρώ έρχεται από ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς.
Τελευταίο Παράδειγμα οι κατάργηση ειδικοτήτων και οι διαθεσιμότητες εκπαιδευτικών. Η συζήτηση εστιάζεται σ αυτά τα δύο θέματα !τι γίνεται με τα παιδιά (350000 μαθητές), με την αγορά εργασίας, με την ανάπτυξη που χρειάζεται άλλου είδους τεχνικούς και υπηρεσίες; …σιγή
Αν δεν παρέμβουμε άμεσα και με σχέδιο για τη μεταρρύθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης, γρήγορα θα μιλάμε για νέα κατάργηση σχολών και πολλές απολύσεις
Είναι εξαιρετικά μεγάλης σημασίας το γεγονός του ότι  δεν ψηφίσθηκε λόγω των πολιτικών αναταράξεων και της ακατανόητης άρνησης του κ. Σαμαρά η μεταρρύθμιση για το τεχνικό Λύκειο το 2012. Το τίμημα προκύπτει βαρύ
Η ήδη εξαιρετικά προβληματική Τεχνική Εκπαίδευση αντί να αναδιαρθρωθεί κινδυνεύει με κατάρρευση
Τουλάχιστον ας κατατεθεί τώρα , τη Δευτέρα, το νομοσχέδιο  για τη τεχνική εκπαίδευση ,που είναι η μήτρα για την αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου για τη χώρα
Υπάρχει  πλήρης έρευνα και μελέτη (2010)με λεπτομερή καταγραφή της κατάστασης και αποτύπωση των πλέον επιτυχημένων ευρωπαϊκών συστημάτων
Είχε γίνει ευρύτατη διαβούλευση (2011), το τελικό κείμενο είχε διαμορφωθεί από το ΕΣΥΠ (εθνικό συμβούλιο Παιδείας) και κατατέθηκε πλήρες νομοσχέδιο στο οποίο συμφώνησαν τα κόμματα(2012)! Τα δημοσιοποιώ όλα στην ιστοσελίδα μου
Ας γίνει ένα βήμα ,που δείχνει πως δημοσιονομική εξυγίανση μπορεί να συνδυασθεί με πραγματικές μελετημένες και συναινετικές μεταρρυθμίσεις που μπορούν να αλλάξουν τη χώρα! Που μπορούν να δώσουν προοπτική. Οι θέσεις εργασίας στο Δημόσιο θα διατηρηθούν μόνο αν τελικά προσφέρουν πραγματική υπηρεσία στη χώρα. Οι κινήσεις πανικού και οι ηρωικές  αντιδράσεις  ( οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος) χωρίς αλήθεια και χωρίς στόχο επιταχύνουν την καταστροφή

και επανακατεθέτω παρακάτω όλα τα κείμενα:
[Επισυνάπτονται παρακάτω (δείτε στα "Συνημμένα Αρχεία"): Σχέδιο Νόμου, Αιτιολογική Έκθεση, Πρόταση Διαλόγου και όλες τις αναγκαίες έρευνες και μελέτες σχετικά με την μεταρρύθμιση]

Η Άννα Διαμαντοπούλου, Πρόεδρος του ΔΙΚΤΥΟΥ για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, συμμετείχε με την ιδιότητα της πρώην Υπουργού Παιδείας, στο διεθνές συνέδριο για τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία «EAIE» που διεξήχθη στην Κωνσταντινούπολη την Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου.
Η Άννα Διαμαντοπούλου έλαβε μέρος στη συζήτηση με θέμα  «Διεθνοποίηση της Ανώτατης Εκπαίδευσης: μία υπόθεση που αφορά μόνο την ελίτ;».
Στην ομιλίας της η Άννα Διαμαντοπούλου σημείωσε ότι:
- η διεθνοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης είναι προϋπόθεση για την εξέλιξη στην ανάπτυξη μίας χώρας.
- στοιχεία της διεθνοποίησης είναι το άνοιγμα των εθνικών πανεπιστημίων σε καθηγητές και φοιτητές από άλλες χώρες, η συμμετοχή σε διεθνή Project, τα κοινά προγράμματα σπουδών, τα θερινά σχολεία, η αξιοποίηση των εργαλείων της Διαδικασίας της Μπολόνιας και η ανάπτυξη των MOOCs, δηλαδή τα διαδικτυακά πτυχία.
- η κυβέρνηση κάθε χώρας έχει την ευθύνη να δημιουργήσει το πλαίσιο της ανάπτυξης των διεθνών χαρακτηριστικών της ανώτατης εκπαίδευσης.
- τα πανεπιστήμια έχουν την ευθύνη να δώσουν στους καθηγητές και στους φοιτητές τη δυνατότητα να λειτουργούν ως μέλη της διεθνούς πανεπιστημιακής κοινότητας.
- η διεθνοποίηση συντελείται και με τη δημιουργία παραρτημάτων πανεπιστημίων σε χώρες του εξωτερικού.
- βασική προϋπόθεση της διεθνοποίησης είναι η πιστοποίηση των παραρτημάτων που θα  πρέπει να λειτουργούν με τους ίδιους όρους που λειτουργούν και τα μητρικά πανεπιστήμια. Αυτό δυστυχώς σε πολλές χώρες δεν συμβαίνει και αποτελεί πρόβλημα που η Άννα Διαμαντοπούλου είχε θέσει ως Υπουργός Παιδείας τόσο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Υπουργών Παιδείας όσο και στη συνάντηση των Υπουργών Παιδείας στο πλαίσιο της Διαδικασίας της Μπολόνιας.

Άρθρο της Άννας Διαμαντοπούλου στο protagon.gr:

Αν ο Πρωθυπουργός πίστευε ότι το success story έχει βάση, ουσία, περιεχόμενο απτό και δεν αποτελεί επικοινωνιακό πυροτέχνημα, τότε δεν θα έκανε όλα αυτά που κάνει με αφορμή την υπόθεση της ΕΡΤ, εδώ και μία εβδομάδα.

Ο κ. Σαμαράς κατάλαβε ότι οι δεσμεύσεις της Κυβέρνησης, παρά τα όσα έλεγε, δεν είχαν υλοποιηθεί και αποφάσισε... να κάνει ομελέτα! Άνοιξε με φόρα το ψυγείο, άρπαξε τα αυγά και τα πέταξε με δύναμη στα πλακάκια της κουζίνας και όλοι -ο καθένας από τη μεριά του- παλεύουν να βρουν μια λύση να γίνει η ομελέτα...

Το συμπέρασμα παραπέμπει στην παντελή έλλειψη κουλτούρας, αλλά και διάθεσης συναίνεσης, στον πανικό και στην πίεση να κάνουμε γρήγορα και όπως να ‘ναι αυτά που δεν έγιναν στο χρόνο που έπρεπε και στην παγιωμένη αντίληψη των συντηρητικών όλου του πολιτικού φάσματος (της Δεξιάς και της Αριστεράς), ότι ο λαός θέλει (ενδόμυχα, επιζητά) αυταρχισμό. Κατά το κοινώς λεγόμενο «τσαμπουκά», το «Μπράβο, Μεγάλε»... Και τα τρία λάθος... Και τα τρία, επώδυνα αδιέξοδα.

1. Η συναίνεση είναι μια πολύπλοκη και επίπονη διαδικασία που απαιτεί τεχνοκρατική προετοιμασία, οργανωμένο διάλογο μέσα σε καθορισμένο χρονοδιάγραμμα και πλαίσιο, λογικούς συμβιβασμούς και εκπτώσεις στο "ΕΓΩ", κυρίως από τον πρωταγωνιστή.
Στην ομιλία του στην ΟΝΝΕΔ ο Πρωθυπουργός, αναφερόμενος στο Νόμο για τα ΑΕΙ που κατήργησε το άσυλο, είπε: «εμείς (η ΝΔ) τολμήσαμε!». Χάρηκα που το άκουσα! Τον νόμο 4009/11 για τα ΑΕΙ, τον εισηγήθηκα ύστερα από 12 κοινοβουλευτικές διαδικασίες, μία διακομματική επιτροπή και με απόφαση του τότε Υπουργικού Συμβουλίου. Αφού συμφωνήσαμε όλοι, ο καθένας δικαιούται να τον θεωρεί και δικό του και μπορεί έτσι να παλεύει για να τον υλοποιεί... Μήπως, άραγε, αυτό δεν είναι η προϋπόθεση των μεταρρυθμίσεων που θέλουν χρόνο και αφορούν διαφορετικές κυβερνήσεις;
Πώς εννοεί, όμως, το χτίσιμο της συναίνεσης ο κ. Σαμαράς ως Κυβερνήτης; Αν δεν αντιμετωπισθεί αυτό το θέμα, τότε οι εκλογές θα κρέμονται πάνω από τη χώρα σε κάθε κακοτράχαλη στροφή! Και οι στροφές είναι πολλές τους επόμενους μήνες.

2. Η τσαπατσουλιά ως μεταρρύθμιση! Ό,τι γίνεται με πανικό, χωρίς μελέτη χωρίς σοβαρή νομική, διοικητική και οικονομική προετοιμασία, καταρρέει με κρότο συμπαρασύροντας την οικονομία και την κοινωνία. Μια ματιά στα φορολογικά ή τα εργασιακά, μας πείθει περί αυτού.

3. Ο πολιτικός τσαμπουκάς, έχει στη Δημοκρατία, κοντά ποδάρια. Γιατί, "μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις"! Τι θα γίνει αν αντιδράσουν όλοι με τον ίδιο τρόπο; Τι θα γίνει -γίνεται, ήδη, δηλαδή- αν όλοι αντιδράσουν όπως ο Κυβερνήτης; Αν σύμμαχοι και αντίπαλοι κραυγάσουν ή το "δικό μας" ή "γαία πυρί μειχθήτω"; Θα γίνει αυτό που έζησε πολλές φορές αυτός ο τόπος, το προσωπικό και το κομματικό πάνω από το συμφέρον της Ελλάδας, με αποτέλεσμα ήττες και καταστροφές.

Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει δραματικά. Ευρώπη και Μέση Ανατολή, το γεωπολιτικό μας, δηλαδή, κέλυφος συνταράσσεται. Εμείς, διασωληνωμένοι με τον αναπνευστήρα ακόμη στην πρίζα, διχασμένοι και χωρίς εθνική συνοχή, συζητάμε ΠΑΛΙ για εκλογές. Σαν τον Σίσυφο, όλα πάλι από την αρχή.

Στο διαχρονικό καταφύγιο της ελληνικής οικογένειας οι γονείς θα έβρισκαν τρόπο να φτιάξουν ομελέτα ακόμα κι από τα αυγά στον τοίχο! Πάνω απ΄ όλα οι γονείς θα έκαναν τα πάντα για τα παιδιά τους! Γιατί δεν κάνει η κυβέρνηση το ίδιο; Η ανεργία στους νέους ξεπερνά το 55%.

Όχι εκλογές, αλλά όχι τα προβλήματα κάτω από το χαλί.
Εθνική πρόσκληση σε όλα τα δημοκρατικά κόμματα (ας πάρουν όλοι την ευθύνη τους)
Ανανέωση της κυβερνητικής συμφωνίας με παρουσίαση των αληθινών δεσμεύσεων και όχι τις ψεύτικες γενικότητες του προηγούμενου καλοκαιριού. Οφείλουμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.
Εθνική Ελλάδας στην Κυβέρνηση χωρίς κομματικές ισορροπίες.
Χρόνος για σοβαρό σχέδιο αναδιάρθρωσης της ΝΕΤ με τούς καλύτερους και όχι με διακομματική ισορροπία. Μια λύση εκπομπής προγράμματος μέχρι τότε δεν είναι δα και ο τετραγωνισμός του κύκλου, ούτε αφορά το Συμβούλιο Επικρατείας.
Η χώρα δεν μπορεί να περιμένει το Συνέδριο της ΝΔ! Ή ακόμη και τις γερμανικές εκλογές!
Οι Πρόεδροι ή θα πουν αλήθεια γιατί πρέπει να την πουν και θα το κάνουν με πίστη και όραμα και άρα θα γίνουν εθνικοί Ηγέτες ή θα πάνε σε εκλογές για την ΕΡΤ και θα παραιτηθούν από Πρόεδροι κι ας "πάνε για άλλα".

Πάντως και εκλογές τώρα και τα ίδια από την αρχή, δεν γίνεται.

Δείτε εδώ το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε στο protagon: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.post&id=25402

Αποκαλυπτικός, του τι μπορούσε να γίνει αλλά δεν  έγινε, τώρα και ενάμιση χρόνο στον χώρο της Παιδείας, είναι ο κ. Υπουργός Παιδείας στην προσπάθεια του να παρουσιάσει ως  έργο της Κυβέρνησης  Σαμαρά, όσα αυτή κληρονόμησε από τους προηγούμενους, με την συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα».

Είναι δείγμα μιας αντίληψης, όπως άλλωστε επιβεβαίωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός με την χθεσινή του ομιλία. «Ο,τι καλό δικό μας ό,τι κακό των άλλων». Μια αντίληψη  που όλοι ελπίζαμε  ότι η δημιουργία μιας Κυβέρνησης Συνεργασίας  θα ανέτρεπε. Στην  θέση της θα έφερνε την λογική της συναίνεσης και της συνεννόησης, με πολιτική εντιμότητα και την πολυπόθητη αλήθεια. Αλήθεια,  για το που βρισκόμαστε, αλήθεια,  για το που πηγαίνουμε και πώς θα πορευθούμε.
Αρνούμενη  τους αφορισμούς θα μιλήσω με συγκεκριμένα παραδείγματα.
Ας δούμε τα κατά Αρβανιτόπουλο επιτεύγματα της Κυβέρνησης Σαμαρά στην παιδεία.
1.«Ο πρώτος νόμος της Κυβέρνησης ήταν για τα ΑΕΙ - για να λειτουργήσουν χωρίς προβλήματα» !!!
Ναι ήταν, αλλά το μόνο που χρειαζόταν ήταν η καθιέρωση της ηλεκτρονικής ψήφου, που είχε αρνηθεί η Ν.Δ. κατά την ψήφιση του Ν.4009/2011. Αντ’ αυτού κυρίαρχο στοιχείο ήταν η παράταση της θητείας των Πρυτάνεων και η ανασύσταση των προσωπικών φέουδων, που έφερε αντιφάσεις και δυσλειτουργίες στην εφαρμογή της όλης μεταρρύθμισης,  με ασύλληπτες καθυστερήσεις σε μέτρα που άμεσα αφορούν τους φοιτητές αλλά και το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων.
2.«Προχωρήσαμε στην θέσπιση του Εθνικού Πλαισίου Επαγγελματικών Προσόντων».
Προφανώς  εννοεί τον νόμο που ψηφίστηκε  τον Σεπτέμβριο του 2010, ξεκίνησε όλη η προεργασία υλοποίησης και από το 2012 εγκαταλείφθηκε.
3.«Αναδιάρθρωση της διαχείρισης του διδακτικού προσωπικού πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας»
Πράγματι υπήρξε επιστροφή στις  χωρίς κριτήρια αποσπάσεις .  
Με υπεράριθμους στο κέντρο και κενά στην περιφέρεια. Και αυτά όταν από το 2011 λειτουργεί η ηλεκτρονική κάρτα σχολείου, όπου καταγράφονταν πρόγραμμα, ώρες και προσωπικό για κάθε τμήμα δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου. Η μήπως δεν λειτουργεί;
4.«Πετύχαμε το αυτονόητο: να ξεκινά η σχολική χρονιά με τα βιβλία και τους εκπαιδευτικούς στα σχολεία».
Πράγματι η διανομή των βιβλίων για 2012-13  άρχισε από τον Μάιο του 2012
(η Κυβέρνηση ανέλαβε στις 21 Ιουνίου),που επιβεβαιώνει πόσο αποδοτικότερος είναι «ο Διόφαντος» δηλαδή ο νέος οργανισμός εκδόσεων  που λειτουργεί από τον Σεπτέμβριο του 2011.
5.«Προχωράμε σε νομοθετικές πρωτοβουλίες για το Λύκειο και το Τεχνολογικό Λύκειο»!!!
Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι τα σχέδια νόμου για το Νέο Γενικό και Τεχνικό Λύκειο και το σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων, ήταν συμφωνημένα σε διακομματικό επίπεδο, από τον Γενάρη του 2012, και με απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, και με εξασφαλισμένη  τότε χρηματοδότηση.  Με την προσωπική άρνηση του κ Σαμαρά, η Κυβέρνηση Παπαδήμου δεν προχώρησε . Ενάμιση χρόνο μετά ανακοινώνονται για πολλοστή φορά  Θύμα της αναβλητικότητας τα παιδιά που συνεχίζουν με ένα αναχρονιστικό σύστημα.
6.«Το φθινόπωρο θα καταθέσουμε νομοσχέδιο για την έρευνα και τεχνολογία»
Άλλο ένα νομοσχέδιο επεξεργασμένο και ξεχασμένο από το Γενάρη  του 2012, με άμεση συνεισφορά του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας (ΕΣΕΤ), υπό την προεδρία του κ. Κριμιζή, με τους διεθνούς κύρους κορυφαίους επιστήμονες. Δύο χαμένα χρόνια, καθοριστικά για την ανάπτυξη της χώρας.
7. «Η αξιολόγηση υλοποιείται και είναι εξαιρετικής σημασίας».
Το πρόγραμμα αξιολόγησης του σχολείου ξεκίνησε να εφαρμόζεται  2011. Το Π.Δ. για την ατομική αξιολόγηση, παραδόθηκε στον κ Μπαμπινιώτη τον Μάρτιο του 2012. Ένα χρόνο μετά τίποτα το συγκεκριμένο.
Τα παραπάνω αποτελούν γεγονότα. Επισημάνσεις που θεωρώ ότι μπορούν να οδηγήσουν σε αφύπνιση, γιατί «η ανάκαμψη της πατρίδας περνά μέσα από την αναγέννηση της παιδείας». Να και ένα σημείο που συμφωνώ με τον κ. Αρβανιτόπουλο.!
Δεν έχουμε την πολυτέλεια για κομματική και προσωπική αλαζονεία.
Η έξοδος από την κρίση απαιτεί συνένωση δυνάμεων. Και αν η αντιπολίτευση δεν θέλει ας κινηθούν οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι. 4-2-1 στις μεταρρυθμίσεις και όχι στους διορισμούς.
Τουλάχιστον το ΠΑΣΟΚ έχει μεταρρυθμιστικό παρελθόν. Αν δεν έχει τίποτε νέο να πει, τουλάχιστον ας υπερασπισθεί το έργο του.

ΑΔ

Άρθρο της Άννας Διαμαντοπούλου στην Καθημερινή της Κυριακής:

Οι πρόσφατες διαπιστώσεις του ΔΝΤ και της τρόικας για τα προβλήματα του φορολογικού συστήματος δεν μπορεί να αποτελούν έκπληξη. Ολα αυτά λέγονται επί δεκαετίες, όμως κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις, συντηρούμε το άδικο και αναποτελεσματικό φορολογικό σύστημα που καταγγέλλουμε, αρκούμενοι σε αποσπασματικά περιπτωσιολογικά μέτρα, σε «Συντελεστο-ρυθμίσεις».

Με μερικές δεκάδες φορολογικά νομοσχέδια, εκατοντάδες αλλαγές του κώδικα φορολογικών στοιχείων την τελευταία δεκαετία και περίπου μισή χιλιάδα εγκυκλίους από το 2009 μέχρι σήμερα, διατηρούνται ανέπαφες οι βασικές παθογένειες. Αυτό συνεχίζεται, ακόμα και τώρα που είναι επιτακτική μια ριζική μεταρρύθμιση με ένα Εθνικό Φορολογικό Σύστημα (ΕΦΣ).

Ουσιαστικά αυτό σημαίνει: στη σημερινή κρίση και ύφεση να απαντήσουμε στο τι θέλουμε από το φορολογικό σύστημα, πώς συμμετέχουν και τι περιμένουν οι εξουθενωμένοι Ελληνες πολίτες, ποιο είναι το σύστημα υλοποίησης και ποιοι μπορούν να το κάνουν πράξη.

Επιγραμματικά:

1. Αλλαγή στόχου. Στην εποχή του ανταγωνισμού των κρατικών φορολογικών συστημάτων (ένα από τα θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσει η Ε.Ε.) το ΕΦΣ πρέπει να υπηρετεί ένα εθνικό σχέδιο για τη χώρα. Δηλαδή να υποστηρίζει τις βασικές επιλογές για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, για την αντιμετώπιση του δημογραφικού, για την ενεργειακή και περιβαλλοντική πολιτική. Η αντιμετώπιση των ανισοτήτων πρέπει να συμπληρώνονται από την πολιτική δαπανών του προϋπολογισμού. Το φορολογικό σύστημα στις σημερινές συνθήκες παγκοσμιοποίησης πρέπει να δημιουργεί συγκριτικά πλεονεκτήματα και κίνητρα για την αύξηση του εθνικού και ατομικού πλούτου, ο οποίος με τη σειρά του θα δώσει τα αναγκαία έσοδα.

2. Εμπιστοσύνη. Η έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στο κράτος και στους πολίτες έχει υπαγορεύσει το σημερινό αδιέξοδο σύστημα. Χιλιάδες σελίδες κρατικών εγγράφων, πολύπλοκες, λεπτομερείς και περιπτωσιολογικές ρυθμίσεις επιχειρούν να προβλέψουν κάθε κοινωνική ιδιαιτερότητα και κάθε παράβαση. Αυτό με τη σειρά του έχει οδηγήσει σε ένα δαιδαλώδες διοικητικό σύστημα με πολλαπλά επίπεδα ελέγχου και συνεχή εμπλοκή της δικαιοσύνης σε ατελέσφορες διαδικασίες. Το αποτέλεσμα γνωστό, φοροδιαφυγή, γραφειοκρατία, διαφθορά.

Ας σκεφτούμε αλλιώς. Το κράτος εμπιστεύεται τον πολίτη και αποδέχεται ηλεκτρονικά την κατάθεση της δήλωσής του, έχοντας ο ίδιος την απόλυτη ευθύνη απόδειξης της αλήθειας των όσων δηλώνει. Αλλαγή του συστήματος δειγματοληπτικών ελέγχων με συνεχώς εναλλασσόμενους ελεγκτές και τιμωρία άμεση και «χωρίς έλεος» στους καταχραστές της εμπιστοσύνης του Δημοσίου. Από την αντίληψη του «δεν σε εμπιστεύομαι και δεν με αναγνωρίζεις», στη λογική του «σε εμπιστεύομαι και έχεις την ευθύνη».

3. Απλό, σαφές και κατανοητό. Το φορολογικό νομοσχέδιο πρέπει να είναι λιτό με φορολόγηση των εισοδημάτων με ενιαία, προοδευτική κλίμακα, προσδιορισμό του αφορολόγητου με βάση τον κατώτατο βασικό μισθό και κατάργηση των αυτοτελών φορολογιών. Η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και οι φορολογικοί ανταγωνισμοί περιορίζουν τον αναδιανεμητικό ρόλο της φορολογίας. Οι ανισότητες, που σαφώς υπάρχουν, είναι πιο εφικτό, πλέον, να αντιμετωπιστούν μέσα από πολιτικές χρηματοδοτούμενες από τον προϋπολογισμό. Η σημερινή πολυπλοκότητα, (π.χ. 33 συντελεστές στην ακίνητη περιουσία) οδήγησαν και σε τεράστιες αδικίες και σε τεράστια φοροδιαφυγή. Από το πολύπλοκο και μη εφαρμόσιμο στο απλό και εφαρμόσιμο.

4. Η διοικητική οργάνωση του συστήματος: αξιοκρατία, αξιοποίηση της τεχνολογίας και αξιολόγηση βάσει στόχων. Επί δεκαετίες αποτύχαμε και στα τρία. Αλλαγή του μηχανογραφικού συστήματος και επιλογή στελεχών με διεθνείς προκηρύξεις από τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, είναι δύο επιλογές που απαιτούν μετωπική σύγκρουση με συμφέροντα και συντεχνίες. Ισως σε αυτό το σημείο είναι η πιο τυπική περίπτωση αναμέτρησης με το «βαθύ» σύστημα της μεταπολίτευσης.

5. Εθνική συνεννόηση. Το ΕΦΣ για να έχει διάρκεια προϋποθέτει δέσμευση των κομμάτων που έχουν αίσθημα εθνικής ευθύνης σε βασικές αρχές που δεν θα αλλάξουν για 10 τουλάχιστον χρόνια. Μέσα σε αυτές θα πρέπει να είναι η απόλυτη δέσμευση για τη μη ύπαρξη «φορολογικής αμνηστίας»! Τα τελευταία 30 χρόνια ο μέσος όρος ρυθμίσεων ήταν μία κάθε δυόμισι χρόνια.

Εφικτό; Από τα πλέον δύσκολα θέματα για τη χώρα, όπου δεν υπάρχει η κουλτούρα της συνεννόησης και της συναίνεσης σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Αρκεί κανείς να συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλο λάθος για το μέλλον των κυβερνήσεων συνασπισμού στη χώρα είναι η έλλειψη Συμφωνίας Διακυβέρνησης ανάμεσα στα δύο κυβερνώντα κόμματα για τα μεγάλα θέματα, ένα από τα οποία είναι το φορολογικό.

Και η τρόικα, θα αναρωτηθεί κάποιος; Απάντηση: Ουδέποτε μέχρι σήμερα παρουσιάσαμε ένα δικό μας εθνικό σχέδιο με άλλη προσέγγιση και πολλαπλασιαστές που θα οδηγούν στους αναγκαίους στόχους μέσα από καρότο, δηλαδή δημιουργικότητα και ελπίδα και όχι το υποχρεωτικό μαστίγιο με τα γνωστά αποτελέσματα. Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές καταλήγει να γίνεται επί συντελεστών γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει την πρωτοβουλία της πραγματικής και όχι «δήθεν» μεταρρύθμισης.

Τώρα που το κλίμα αλλάζει πάλι, ας ελπίσουμε ότι κατανοούμε, πως κανείς Ευρωπαίος, Ρώσος ή Κινέζος δεν έχει έτοιμη λύση να μας προσφέρει. Η λύση έχει ένα υποκείμενο, το ελληνικό πολιτικό σύστημα που πρέπει επιτέλους, μετά από όσα του συνέβησαν να αλλάξει. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού πρέπει να ξεκινήσουν αυτή την εθνική συνεννόηση.

Και επειδή η ιστορία ανθρώπων και κομμάτων δεν δίνει πολλές ελπίδες, γίνεται ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη ενός πολιτικού χώρου με συγκροτημένες και ρηξικέλευθες θέσεις.

Το άρθρο δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα της εφημερίδας: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_2_14/07/2013_526686

Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρας και ένας κύκλος δογματικών δυνάμεων γύρω του, προσπάθησαν επί ένα χρόνο να διασπείρουν ψεύδη για το νόμο 4009/2011 κινδυνολογώντας περί διδάκτρων , ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων ή περί τέλους των πτυχίων.

Απέτυχαν.

Δεν προκαλεί λοιπόν καμία έκπληξη η σημερινή επανάληψη του ψεύδους.

Ο κ. Τσίπρας συνεπής βεβαίως με τον εαυτό του, ζητά την πλήρη ανατροπή του νόμου και την επιστροφή στο προηγούμενο θεσμικό πλαίσιο.

Την επιστροφή σε ένα πανεπιστήμιο και ένα ΤΕΙ όπου τα τάγματα βίας μπορούσαν να εξοστρακίζουν και να καταδυναστεύουν κάθε φωνή αντίθετη με τη δική τους.

Επιστροφή σε ένα πανεπιστήμιο των κομμάτων και των παρατάξεων χωρίς αξιολόγηση ,χωρίς σύνδεση με την παραγωγή και την οικονομία, χωρίς ελεύθερη φωνή.

Οι υγιείς δυνάμεις της χώρας και της κοινωνίας δεν θα επιτρέψουν αυτό το πισωγύρισμα.

Αγαπητέ κύριε Μητρόπουλε,

Θέλω να σας συγχαρώ τόσο εσάς όσο και την ακαδημαϊκή κοινότητα του ΤΕΙ Καβάλας για το μήνυμα αισιοδοξίας , δύναμης και εξωστρέφειας που δίνετε με τη σύνθεση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματός σας.

Η όσμωση του ανθρώπινου δυναμικού του Ιδρύματός σας με σύγχρονα ρεύματα της επιστήμης και της τεχνολογίας εξαιρετικών διεθνών πανεπιστημίων τα οποία φημίζονται για την σύνδεση της τεχνολογίας με την οικονομία, είμαι σίγουρη ότι θα φέρει λαμπρά αποτελέσματα.

Το Τεχνολογικό Ίδρυμα Καβάλας, όπως και ορισμένα ακόμα Τεχνολογικά Ιδρύματα της περιφέρειας, ανοίγοντας νέους δρόμους υπερβαίνει τη μιζέρια των μικρών εσωτερικών στοχεύσεων και συμφερόντων.

Εύχομαι εθνικές και διεθνείς διακρίσεις και ουσιαστική συνεισφορά στην ανάπτυξη του τόπου και στην απασχόληση των νέων ανθρώπων.

ΑΔ

Δείτε σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας "Τα Νέα", για τα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα με συμβούλια διεθνούς σύνθεσης